آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

حضرت موسى(ع) دادگاهى تشکیل داد و سه دستور درباره سامری و گوساله اش داد: نخست این که باید از میان مردم دور شود و با کسى تماس نگیرد. دستور و مجازات دوم سامرى این بود که: موسى(ع) کیفر او را در قیامت به او گوشزد کرد. سومین دستور این بود که: موسى(ع) به سامرى گفت: به این معبودت (گوساله) که پیوسته او را عبادت مى کردى، نگاه کن و ببین ما آن را مى سوزانیم و سپس ذرات آن را به دریا مى پاشیم، تا براى همیشه محو و نابود گردد.

حضرت موسى دادگاهى تشکیل داد و سه دستور درباره او و گوساله اش داد که در آیه 97 سوره «طه» به آن اشاره شده است، نخست به او گفت: (باید از میان مردم دور شوى با کسى تماس نگیرى، و بهره تو در باقى مانده عمرت این است که: هر کس به تو نزدیک مى شود خواهى گفت: با من تماس نگیر)!؛ «قالَ فَاذْهَبْ فَإِنَّ لَکَ فِی الْحَیاةِ أَنْ تَقُولَ لا مِساسَ».
و به این ترتیب، با یک فرمان قاطع، «سامرى» را از جامعه طرد کرد و او را به انزواى مطلق کشانید.
بعضى از مفسران گفته اند: جمله «لا مِساسَ» اشاره به یکى از قوانین جزائى شریعت موسى(علیه السلام) است درباره بعضى از افراد که گناه سنگینى داشتند، چنین فردى به منزله موجودى که از هر نظر پلید و نجس و ناپاک بود، درمى آمد، احدى با او تماس نمى گرفت و او هم حق نداشت با کسى تماس بگیرد.
سامرى بعد از این ماجرا ناچار شد از میان بنى اسرائیل، شهر و دیار بیرون رود، و در بیابان ها متوارى گردد، و این است جزاى انسان جاه طلبى که با بدعت هاى خود مى خواست، گروه هاى عظیمى را منحرف ساخته و دور خود جمع کند، او باید ناکام شود و حتى یک نفر با او تماس نگیرد، و براى این گونه اشخاص این طرد مطلق و انزواى کامل، از مرگ و اعدام سخت تر است؛ چرا که او را به صورت یک موجود پلید و آلوده از همه جا مى رانند.
بعضى از مفسران نیز گفته اند: بعد از ثبوت جرم و خطاى بزرگ سامرى، موسى(علیه السلام) درباره او نفرین کرد، خداوند او را به بیمارى مرموزى مبتلا ساخت که تا زنده بود کسى نمى توانست با او تماس بگیرد و اگر کسى تماس مى گرفت، گرفتار بیمارى مى شد.
یا این که: سامرى گرفتار یک نوع بیمارى روانى به صورت وسواس شدید و وحشت از هر انسانى شد، به طورى که هر کس نزدیک او مى شد فریاد مى زد: لا مِساسَ: «با من تماس نگیرید»!.
دستور و مجازات دوم سامرى این بود که: موسى(علیه السلام) کیفر او را در قیامت به او گوشزد کرده گفت: (تو وعده گاهى در پیش دارى ـ وعده عذاب دردناک الهى ـ که هرگز از آن تخلف نخواهد شد)؛ «وَ إِنَّ لَکَ مَوْعِداً لَنْ تُخْلَفَهُ».
سومین دستور این بود که: موسى(علیه السلام) به سامرى گفت: (به این معبودت که پیوسته او را عبادت مى کردى، نگاه کن و ببین ما آن را مى سوزانیم و سپس ذرات آن را به دریا مى پاشیم، تا براى همیشه محو و نابود گردد)؛ «وَ انْظُرْ إِلى إِلهِکَ الَّذِی ظَلْتَ عَلَیْهِ عاکِفاً لَنُحَرِّقَنَّهُ ثُمَّ لَنَنْسِفَنَّهُ فِی الْیَمِّ نَسْفاً».(1)