ابوعثمان عمرو بن بحر بن جاحظ از علمای اهل سنّت در ارتباط با امام هادی(ع) می گوید: «هر یک از آنان، عالم، زاهد، ناسک، شجاع، جواد، طاهر و تزکیه کننده اند... این سلسله جلیل القدر براى هیچ خانه اى از خانواده هاى عرب و نه از خانواده هاى عجم اتفاق نیفتاده است». هم چنین شمس الدین محمّد بن احمد بن عثمان ذهبى می نویسد: «در سال 254 هـ.ق ابوالحسن على بن جواد...وفات یافت...او شخصى فقیه، امام و متعبّد بود».

ابن صبّاغ مالکى در ارتباط با امامت امام هادی(ع)، از اسماعیل بن مهران نقل می کند: «چون ابوجعفر محمّد جواد با درخواست معتصم از مدینه به بغداد رفت، هنگام خروج از مدینه به او عرض کردم، بعد از شما امر اطاعت به دست کیست؟ حضرت گریستند و با التفات فرمودند: «امر (امامت) بعد از من بر عهده فرزندم على است». همچنین از صاحب ارشاد نقل کرده: «امام بعد از ابى جعفر، فرزندش ابوالحسن على بن محمّد است؛ زیرا خصال امامت در او جمع، و فضل و علم در او به کمال رسیده بود، و به جهت ثبوت نصّ بر او از جانب پدرش».

کمال الدین بن طلحه شافعى در ارتباط با ولادت و وفات امام هادی(ع) مى نویسد: «ولادت على النقى(ع) در ماه رجب، سال 214 هـ.ق واقع شد». هم چنین ابن الوردى مى گوید: «مولد على(ع) در ماه رجب، سال 214 هـ.ق اتفاق افتاد. و برخى نیز سال 213 ذکر کرده اند... و او دهمین امام از ائمه دوازده گانه و پدر حسن عسکرى است». همچنین ابن حجر هیتمى مى نویسد: «او در سامرا در ماه جمادى الثانیة، سال 254 وفات یافت، و در خانه خود مدفون شد. و عمرش چهل سال بود».

ابن صبّاغ مالکى از ابن خشّاب در کتاب «موالید اهل البیت(ع)» نقل کرده که گفت: «ابوالحسن على عسکرى در ماه رجب، سال 214 هـ.ق متولد شد. نسب او على هادى، فرزند محمّد جواد، فرزند على الرضا، فرزند موسى کاظم، ...، فرزند حسین بن على بن ابى طالب(ع) است. امّا کنیه اش ابوالحسن است». و القابش عبارتند از: هادى، متوکّل، ناصح، متّقى، مرتضى، فقیه، امین، طیب. و مشهورترین آن ها هادى است.