در ماجرای جنگ صفین، در بيابانى امام(ع) فرمود مکانی را حفر كنند. مقداری از زمین را که کندند به صخره اى بزرگی برخوردند. افراد هرچه كوشيدند موفق به کندن آن نشدند. آنگاه امام(ع) سنگ را حركت داد و از زیر آن آبى گوارا جوشيد. راهبى كه در صومعه ای مى زيست به یاران حضرت گفت: این چشمه «راحوما» نام دارد و هفتاد پیامبر و هفتاد جانشین پیامبر از آن نوشیده اند. من از سالی كه در اين صومعه هستم آنرا ندیده ام و كسى نمى تواند آن را پیدا کند مگر پيامبر يا جانشين پيامبر باشد. او با دیدن این معجزه مسلمان شد.

در عصر امام عسکری(ع)، قحطی سامرا را فرا گرفت و معتمد به مسلمانان دستور داد برای نماز باران به صحرا بروند، آنان سه روز دعا کردند اما باران نبارید. تا آن که جاثلیق مسیحی به همراه نصارا و راهبی به صحرا رفتند. راهب دعا کرد و بارلن بارید. خلیفه شگفت زده دستور داد امام را از حبس خارج کرده تا چاره ایی بیندیشند. امام فرمودند مسیحیان برای نماز خارج شوند، راهب مانند گذشته دست به آسمان بلند کرد امام این بار امام استخوانی را از راهب گرفت و فرمود: «هر گاه استخوان پیامبرى زیر آسمان آشکار شود باران مى بارد».

طبق نقل شیعه و سنی، ابوطالب حتی قبل از بعثت پیامبر(ص)، در سفرهای خود از مقام نبوت حضرت آگاه شده بود و به او ایمان داشت. به علاوه در کتب معروف اسلامى، اشعارى از«ابوطالب» آمده که نشان می دهد به مکتب برادرزاده اش ایمان داشته است. همچنین محبت شدید پیامبر(ص) به ابوطالب و احادیثى که از ایشان و ائمه معصومین درباره ایمان ابوطالب نقل شده، دلیل روشنی بر ایمان ابوطالب می باشد. از همه اینها گذشته حمایت جانانه ابوطالب از پیامبر(ص) و دین او، بدون ایمان به آن حضرت معنی ندارد.

از منظر قرآن، زیانکارترین مردم در کارها کسانى هستند که تلاش هایشان در زندگى دنیا گم [و نابود] شده؛ با این حال، مى پندارند کار نیک انجام مى دهند! دلیلش هم روشن است؛ زیرا کسانى که مرتکب گناهى مى شوند، اما مى دانند خلاف کارند غالباً حدّ و مرزى براى خلافکارى خود قرار مى دهند و بسیار مى شود که به خود مى آیند و براى جبران آن به سراغ توبه و اعمال صالح مى روند ولی اینان هرگز متوجه خطای خود نمی شوند.

دلائل ایمان جناب أبوطالب عبارتند از: 1- اطلاع او از پیامبری حضرت قبل از بعثت، توسط راهبى به نام «بَحِیرا». 2- اشعار ابوطالب در دیوان او که بیانگر ایمان اوست. 3- درخواست باران توسط ابوطالب، با توسل به قنداقه پیامبر(ص). 3- احادیث پیامبر(ص) و ائمه(ع) که گواهی به ایمان او می دهد. 4- اظهار علاقه و مهر پیامبر(ص) به ابوطالب، درحالی که از طرف خدا مأمور بود هیچ گونه رابطه دوستانه با مشرکان نداشته باشد. 5- ابوطالب از حامیان درجه اول اسلام و پیامبر(ص) بود.

نظام های رهبانی از قدیمی ترین نظام ها هستند که تاریخ آن ها به نیمه ی اول قرون وسطا می رسد. همه آنها دارای قوانین کم و بیش دقیقی هستند. کار پیروان این نظام ها اساساً از یک سلسله اعمال مرتاضانه و زندگی فداکارانه، همچنین کارهایی که به مردان اختصاص دارد، و مطالعه تشکیل می شود. افراد این نظام ها مصداق واقعی کلمه ی «راهب» هستند.