نظام های رهبانی از قدیمی ترین نظام ها هستند که تاریخ آن ها به نیمه ی اول قرون وسطا می رسد. همه آنها دارای قوانین کم و بیش دقیقی هستند. کار پیروان این نظام ها اساساً از یک سلسله اعمال مرتاضانه و زندگی فداکارانه، همچنین کارهایی که به مردان اختصاص دارد، و مطالعه تشکیل می شود. افراد این نظام ها مصداق واقعی کلمه ی «راهب» هستند.

آیات 51 تا 55 سوره قصص، درباره ایمان آوردن گروهى از علماى «یهود» و «نصارى» و افراد پاکدل، به آیات قرآن و پیامبر اسلام(ص) نازل شده، و مقصود از این افراد ممکن است هفتاد کشیش مسیحی که از طرف نجاشی به مکه آمده بودند باشند؛ یا جمعی از نصارای نجران؛ یا نجاشی و یارانش؛ یا سلمان فارسی و جمعی از علمای یهود؛ و یا مسیحیان حبشی که همراه جعفر بن ابیطالب به مدینه آمدند و مسیحیان شامی باشند.

روزى پیامبر(ص) درباره رستاخیز و وضع مردم در دادگاه الهى بیاناتى فرمود، که مردم را تکان داد و جمعى از یاران پیامبر(ص) سوگند یاد کردند که قسمتی از لذائذ را بر خود تحریم کرده و به عبادت بپردازند. همسر برخی از صحابه به پیامبر(ص) شکایت کردند که آنها به ما توجه نمی کنند. پیامیر(ص) فرمود: چرا شما چیزهاى پاکیزه را بر خود حرام کرده اید شما نباید مانند کشیشان مسیحى و رهبان ها دنیا را ترک گوئید. آنها گفتند: وظيفه ما در برابر سوگندمان چيست؟ آيات فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.