بزرگان مذهب با پیروی از ائمّه(ع) از شعر براى خدمت به دین، حفظ حیثیّت مذهب و بقاء آثار و نام آل الله در بین مردم، کمک گرفتند و در استقبال، تعظیم و اعطاى پاداش به شعراى اهل بیت، همان شیوه امامانشان را در پیش گرفتند و در زمینه شعر و فنون آن اهتمام ورزیدند. لذا بزرگانی همچون شیخ صدوق، کلینی، علم الهدى... نوشته جاتى در شعر دارند.

ائمه(ع) شعراء را با خوشرویى استقبال و تعظیم نموده، جلسه شعر خوانی برایشان مهیا، انواع تحفه و هدایا را به آنان عطا می کردند. گاهى بهترین اوقات و ارزشمندترین مکان های دعا و عبادت را برای جلسات شعر خوانی در نظر گرفته و شنیدن آن را از برترین عبادات شمرده و براى آنان دعا کرده، می فرمودند: «براى خدا سخت و گران نیست که گناهان دوستداران و ستایشگران ما را بیامرزد».

در حدیثى از پیامبر اسلام(ص) در اهمیت تلاوت این سوره آمده: «کسى که سوره شعرا را بخواند، به عدد تمام کسانی که نوح، هود، شعیب، صالح، ابراهیم، عیسى و محمّد(ص) را تصدیق و یا تکذیب کرده است، ده حسنه براى او خواهد بود».

قرآن مجید دوازده قرن پیش از کشفیات علمی دانشمندان ، در پنج سوره لقمان، شعراء، ق، حج و انبیاء، مساله زوجیت در گیاهان را مورد اشاره قرار می دهد.

ویژگی ممتاز قرآن در مقایسه با سخن شاعران و سخن پردازان در این نکته است که شعرا برای زیبایی کلام خود از مبالغه های دروغ استفاده می کردند. اما قرآن با تمام زیبایی و ظرافتی که در الفاظ و معانی قرآن وجود دارد از هرگونه تخیّل و استعارات خیالی و مبالغه دروغ خالی است. از این رو شاعران توانمندی به وسیله جاذبه قرآن به اسلام گرایش پیدا کردند.

در سوره شعراء، در آيات 224-227 اين سوره آمده است: «وَ الشُّعَراءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ * ... إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ ...»؛ (شاعران کسانى هستند که گمراهان از آنان پیروى مى کنند* ... مگر کسانى (از آنها) که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام دادند...). در اين آيات، آیه: «إِلاَّ الَّذِینَ ءَامَنُواْ ...»، به شعرائى نظر دارد که براى رشد و شکوفائى اسلام و مبارزه با کفر و شرک شعر مى سرودند، آنها صریحاً از آیه «وَالشُّعَرَآءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ» استثنا شده اند.

طبق آیه 69 سوره یس، شاعرى شایسته مقام پیامبر(ص) نمی باشد؛ زیرا سرچشمه شعر، تخیل و پندار است و شعر از عواطف متغیر انسانى مى جوشد و لطف شعر در بسیارى از موارد، در اغراق گوئى ها و مبالغه هاى آن است و گاهی به خاطر رعایت زیبائى هاى لفظ، حقایق پایمال می شود و شعر، مجموعه شوق هائى است که از زمین به آسمان، پرواز مى کند، درحالیکه وحی مجموعه حقایقى است که از آسمان به زمین نازل مى گردد و از مبدأ هستى سرچشمه مى گیرد و در عین زیبایی لفظ و فصاحت و بلاغت، جز حقیقت چیزى نیست.

این سوره با حروف مقطعه شروع و سپس از عظمت مقام قرآن و تسلى خاطر پیامبر(ص) در برابر مشرکان و بعضى از نشانه هاى توحید و صفات خدا سخن مى گوید. سپس فرازهائى از سرگذشت هفت پیامبر بزرگ و مبارزات آنها و لجاجت هاى قوم آنان را بازگو مى کند. و در آخر با بیان عظمت قرآن و چگونگی تکذیب مشرکان و دستوراتى که به پیامبر(ص) در زمینه روش دعوت و چگونگى برخورد با مؤمنان مى دهد و بشارت به مؤمنان صالح و تهدید شدید ستمگران به پایان مى رسد.