بیشتر تفاوت ها در بین موجودات لازمه نظام آفرينش و تابع قوانين «علّى و معلولىِ» حاكم بر آن و بر اساس حکمت الهی است. اگر قرار باشد اینگونه تفاوت های طبیعی در انسان ها وجود نداشته باشد و همه انسانها یک شکل و با ویژگی های یکسان خلق شوند، هرگز حیات و زندگی اجتماعی که کمال انسان محسوب می شود ادامه پیدا نمی کرد و مشکلات عدیده بیشتری را در پی داشت. البته آنچه سبب فضیلت و برتری برخی از افراد شده مسئولیّت ایشان را سنگین تر خواهد کرد.
درست است كه خداوند استعدادها را براى فعاليت هاى مختلف به طور متفاوت آفريده و درست است كه عواملى بيرون از اراده انسان در مسير زندگى او مؤثر است، ولى با اين حال يكى از عوامل بنيادى را نيز «تلاش و كوشش» انسان قرار داده است. بر این اساس تفاوت برخی از بندگان خدا در منزلت ها و اجرهای مختلف معلول «اعمال» آنها است و ارتباط مستقیمی با مراتب علم و عمل آنها و انجام تکالیف الهی دارد. در واقع توجهات و تفضلات الهی ریشه در عقیده و دانش و عمل و سعی خود انسان دارد و طبیعی است که برتری هایی که سعی و تلاش و عمل نیک خود انسان هم در آن دخیل است، از باب جزا و عدل نزد خدا ارزش داشته باشند.
 

امام علی(ع) «سعه صدر» را یکی از ویژگی های رهبری دانسته و می فرماید: «وسيله رياست، سعه صدر است»، در واقع یک رهبر همواره با مخالفت ها و مشكلات ناخواسته ای مواجه می شود که اگر دارای «سعه صدر» و بردبارى توأم با تدبير و خونسردى همراه با شجاعت نباشد ادامه كار براى او بسيار مشكل خواهد شد. از روشن ترين مصاديق «سعه صدر»، فرمان عفو عمومى پيامبر(ص) در داستان فتح مكه و «سعه صدر» امام علی(ع) در برابر خوارج است. البته بايد مواظب بود كه «سعه صدر» و خويشتن دارى با مسامحه و سهل انگارى اشتباه نشود.

با توجه به اینکه القاب یک شخص نشانگر جایگاه اجتماعی اوست؛ این عالم بزرگوار به القابی ملقب شده که بیان گر عظمت اجتماعی ایشان است. از جمله: «شریف اجلّ»، «ذوالمنقبتین»، «رضى ذوالحسبین». سیّد رضى در سال 380 ریاست طالبیین، سرپرستى حاجیان(امیر الحاج) و سرپرستى دیوان مظالم را عهده دار شد تا آن که در 16 محرم سال 403 به ولایت و سرپرستى طالبیین در همه بلاد منصوب گردید و به عنوان«نقیب النقبا» خوانده شد و در زمان القادر بالله، سرپرستى حرمین شریفین نیز به وى سپرده شد.

معاویه براى پیشبرد اهداف نا مشروع خود و برای آن که صداى مخالفان را در گلو خفه سازد در حکومت خود از افرادی منحرف و فاسد استفاده کرد که علناً تظاهر به فسق و فجور مى کردند، تا  با عادی سازی منکرات در جامعه و دور کردن مردم از تعالیم حیات بخش اسلام، به اهداف خویش نزدیک تر گردد. این زمامداران، تمام ذکاوت خویش را جهت آباد کردن دنیاى نامشروع خود به کار گرفته و به طمع ریاست بخشی از سرزمین اسلامی، دینشان را فروخته بودند.