آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

با توجه به اینکه القاب یک شخص نشانگر جایگاه اجتماعی اوست؛ این عالم بزرگوار به القابی ملقب شده که بیان گر عظمت اجتماعی ایشان است. از جمله: «شریف اجلّ»، «ذوالمنقبتین»، «رضى ذوالحسبین». سیّد رضى در سال 380 ریاست طالبیین، سرپرستى حاجیان(امیر الحاج) و سرپرستى دیوان مظالم را عهده دار شد تا آن که در 16 محرم سال 403 به ولایت و سرپرستى طالبیین در همه بلاد منصوب گردید و به عنوان«نقیب النقبا» خوانده شد و در زمان القادر بالله، سرپرستى حرمین شریفین نیز به وى سپرده شد.

با توجه به اینکه القاب یک شخص نشانگر جایگاه اجتماعی اوست این عالم بزرگوار به القابی ملقب شده که بیان گر عظمت اجتماعی ایشان است. «بهاءالدّوله دیلمى» در سال 388 سیّد رضى را به «شریف اجلّ» ملقّب گردانید و در سال 392 لقب «ذوالمنقبتین» گرفت و در سال 398 به «رضى ذوالحسبین» ملقّب گردید و در سال 401 «بهاءالدّوله» فرمان داد در همه سخنرانى ها و مکاتبات از سیّد رضى با لقب «شریف اجلّ» نام ببرند.
سیّد رضى در سال 380 در حالى که بیش از 21 سال نداشت توسط «الطائع بالله» خلیفه عبّاسى ریاست طالبیین، سرپرستى حاجیان (امیر الحاج) و سرپرستى دیوان مظالم را عهده دار شد، تا آن که در 16 محرم سال 403 به ولایت و سرپرستى طالبیین در همه بلاد منصوب گردید و به عنوان «نقیب النقبا» خوانده شد.(1)
سیّد رضى همچنان با کفایت و شایستگى خویش مناصب اجتماعى را یک به یک به دست آورد تا آن جا که در زمان القادر بالله، خلیفه عبّاسى، سرپرستى حرمین شریفین نیز به وى سپرده شد.
شاید نیاز به شرح نداشته باشد که توجّه دستگاه خلافت به مرحوم سیّد رضى و سپردن این گونه مناصب به آن بزرگوار، به خاطر نفوذ فوق العاده اى بود که در میان بنى هاشم و علویّین داشت و بزرگ و معتمد آنها محسوب مى شد. لذا دستگاه خلافت براى اداره این بیوتات شریفه راهى جز این نداشت که امثال سیّد رضى را برگزیند.(2)