امام علي(ع) درباره برنامه ريزی «منافقین» می فرماید: «آنها در برابر هر حقّى، باطلى آماده ساخته اند، و در برابر هر دليل محكمى، شبهه اى و براى هر زنده اى قاتلى، و براى هر درى كليدى، و براى هر شبى چراغى تهيّه كرده اند، آنها با اظهار يأس و بى رغبتى [به دنيا] تلاش مى كنند به مطامع خويش برسند و بازار خود را گرم كرده، كالاى مورد علاقه خويش را به فروش برسانند، آنان سخنانى مى گويند و مردم را به اشتباه مى افكنند، توصيف مى كنند تا مردم را بفريبند، آنها راه ورود به خواسته هاى خود را آسان، و طريق خروج از آن را تنگ و پر پيچ و خم مى سازند، آنها دار و دسته شيطانند و شراره هاى آتش دوزخ».

علت راه ندادن شيعيان از سوي امام رضا(ع) اين بود كه آنها خود را شيعه حضرت علي(ع) مى‌دانستند؛ در حالى‌كه در بيشتر اعمالشان با امام مخالفت مى‌كردند و در بسيارى از فرايض و همچنین در حقّ برادران دينى‌شان كوتاهى مى‌كردند. اين بود كه امام رضا(ع) آنها را نه شيعه كه محبّ خود و دوستدار دوستانش و دشمن دشمنانش دانستند و پس از توبه كردنشان، آنها را مورد اكرام خود قرار دادند.

ما ادّعاى تشيّع را خيلى ساده حساب كرده‌ايم به طورى كه با توسّل، زيارت و دعا مى‌خواهيم خود را شيعه بدانيم. كسى نمى‌خواهد توسّل و زيارت را كم ارزش كند؛ ولى شيعه بودن، غير از اينها امور متعدّدى مانند: فداكارى، ايثار، معرفت، تقوا و... را هم شامل مى‌شود. تمام زندگى ما، خانه، بازار، ادارات، جشن‌ها، سفر، حضر و ... همه بايد بوى ولايت دهد.

اسلام صریحاً اجازه داده است که انسان، در مواردى که جان، مال یا ناموسش در خطر است و اظهار حق، هیچگونه فایده مهمى ندارد، موقتاً از اظهار آن خوددارى کند و به وظیفه خود به طور پنهانى عمل نماید. چنان که آیه 106 سوره نحل و ماجرای تقیه عمّار موید آن است. تقیه گاهى واجب، گاهى حرام و زمانى مباح مى باشد. در جایی که بدون فایده مهمى جان انسان به خطر بیفتد، تقیه واجب است و در موردى که  موجب ترویج باطل و گمراه ساختن مردم و یا تقویت ظلم گردد، حرام و در باقی موارد مباح می باشد.

ابو یَقظان، عمّار بن یاسر بن عامر مذحجى از پیشتازان ایمان و هجرت بود. پیامبر(ص) به پاکی و حق مدارى او گواهى داد و تأکید کرد که آتش دوزخ هرگز به او نزدیک نخواهد شد. او در زمان عمر مدتى فرماندار کوفه و در فتح برخى سرزمین ها فرمانده بود. در زمان عثمان از مخالفان جدی او بود و بارها به دستور او و به دست او کتک خورد. او در جنگ جمل فرمانده سواره نظام لشکر على(ع) و در جنگ صفین مسئول پیاده نظام کوفیان و قاریان بود و همانجا در 93 سالگی طبق سخن پیامبر(ص) توسط گروه متجاوز به شهادت رسید.

خبر غیبى پیامبر(ص) درباره شهادت عمّار یاسر با متن هایى مشابه مثل: تو را گروه متجاوز مى کشند، عمّار را گروه متجاوز مى کشند، او را گروه متجاوز مى کشند و... نقل شده است و مردم، عمّار را به عنوان معیار تشخیص حق از باطل مى دانستند. 27 نفر از یاران پیامبر(ص) مانند ابو سعید خدرى، عمرو بن عاص، معاویه، ابوهریره، عمار، ام سلمه، عثمان بن عفّان، انس بن مالک، جابر بن عبد الله، ابن مسعود، حذیفه، ابن عباس، عایشه و... این حدیث را نقل کرده اند و برخى مانند ابن عبد البر، ذهبى و سیوطى آنرا متواتر دانسته اند.

ابن حزم قاتل عمار را مجتهدی خطاکار می داند که یک ثواب به او داده می شود اما قاتلان عثمان را فاسق و ملعون می شمارد. در این باره می توان پاسخ داد: هیچ یک از بزرگان دین تا زمان ابن حزم حرفى از اجتهاد ابوغادیه به زبان نیاورده اند و از آن گذشته اجتهاد در برابر سخنان صریح پیامبر که قاتلان عمار را گروه ستمکار و منحرف از راه حق می داند - و دیگر روایات نبوی که در اختلافها مردم را برای تشخیص حق به عمار ارجاع می دهد- چه جایگاه و چه معنایی دارد!؟

«تقیّه» به معناى حقیقى آن، یک قانون شناخته شده عقلایى است. در تمام جنگ ها در طول تاریخ، مخفى کارى در برابر دشمن یکى از مهم ترین اصول مبارزه است. در صدر اسلام و در آن زمان که مسلمانان در اقلّیت بودند هنگامى که گرفتار چنگال دشمنان مى شدند عقائد خود را کتمان مى کردند تا بیهوده نیروهای خود را هدر ندهند. همانند داستان عمّار و پدرش؛ و در آیات متعدّدى از قرآن همچون ماجرای مؤمن آل فرعون، این مسأله مجاز شمرده شده است.