با مطالعه اسرار جهان هستى مى فهميم كه سازنده اين جهان براى رساندن هر موجودى به كمالِ ممكن خود، همه گونه وسايل لازم را در اختيار آنها گذارده و در اين راه، كوچك ترين مضايقه اى نكرده؛ حال چگونه مي شود چنين آفريدگارى، موضوع بعثت پيامبران را ـ كه نقش بسيار مؤثرى در تكامل نوع بشر از نظر مادّى و معنوى دارد ـ ناديده بگيرد و جامعه انسانيّت را از اين موهبت بزرگ محروم كند؟! خداوندي كه ساده ترين وسايل تكاملِ تكويني را در اختيار نوع انسان گذارده؛ آيا مي شود در عالَم تشريع، اساسى ترين ركن آن را ـ كه فرستادن پيامبران براى رهبرى بشر است ـ فراموش كند؟!

علماى اسلام قائل به «عدم تحریف قرآن» بوده می گویند: 1. تاریخ گواهی می دهد که قرآن مورد عنايت همگان به ويژه مسلمانان بوده و پيامبر(ص) شخصا محافظ قرآن بود و پيوسته دستور حفظ، ثبت و ضبط آن را مى دادند. 2. شرط پذيرفتن قرآن، ضرورت تواتر آن است و همین شاهدی بر عدم تحریف آن است. 3. علماء اعجاز قرآن را بزرگترين دليل بر ردّ شبهه تحريف می دانند. 4. يكى از روشن ترين دلايل سلامت قرآن، ضمانتى است كه خداوند عهده دار شده تا قرآن را از گزند آفات مصون بدارد. 5. شيعه اماميه به پيروى از معصومین(ع) معتقدند قرآن همواره از هرگونه تحريف مصون و محفوظ بوده است.

هدف از خلقت انسان، رسيدن به كمال يعنى لقاء الهى است كه از راه يقين و عبوديت همه جانبه حاصل مى گردد؛ اما با مراجعه به تاريخ پى مى بريم كه تاكنون اين هدف عمومى در سطح كل جامعه بشرى تحقق نيافته است و از آنجا که در علم كلام ثابت شده كه لطف بر خداوند واجب است، لذا از باب لطف لازم است خداوند به جهت تحقق هدف كلى خلقت با زمينه سازى خاص كه همان تشكيل حكومت عدل جهانى توحيدى است مردم را در پياده كردن اين هدف عمومى يارى دهد.

گاهى «قاعده لطف» اقتضا مى كند كه امامت در سنين كودكى باشد؛ زيرا علاوه بر امتحان مردم، گروهي هم به امامت او يقين پيدا مى كنند و در ضمن مى فهمند كه امامت به لياقت است نه به سن. با وجود اين امتيازات و از آنجا كه بر هر فرد لازم است امامش را با تحقيق بشناسد، ديگر جاى هيچ شك و ترديدي باقى نمى ماند.

به اعتقاد متكلمان، لطف بر خداوند واجب است؛ زيرا او بندگان خود را عبث و بيهوده نيافريده است و هر چه را كه در رسيدن آنها به هدف موثر باشد را بايد انجام دهد، كه یکی از آنها لطف است. از جمله این الطاف، وجود امام است كه دارای آثاری مانند: حراست از دين خداوند در سطح كلى و تربيت نفوس مستعد می باشد، اعتقاد به وجود امام، تاثیر روانی عمیقی در پیروان داشته و سبب بقاى مذهب است و بهترين الگو برای پیشرفت است.

امام علی(ع) در رابطه با اشخاص «اطاعت شونده» می فرمایند: «لازم است از كسى اطاعت كنيد كه از نشناختن او معذور نيستيد». منظور از آن كس، در درجه اول، ذات پاك خداوند و در درجه بعد پيامبر اسلام(ص) و جانشينان معصوم و بر حق اوست كه اطاعت از آنها اطاعت مطلقه است. بنابراين بعد از شناخت خداوند بايد دانست او مطابق «قاعده لطف»، رسولانى را مبعوث مى كند تا پيامش را به بندگان برسانند و راه صحيح و باطل را به آنها نشان دهند و به هنگام رحلت رسولان، اوصياى آنها را بايد شناخت و پيام رسولان را از آنها گرفت.

قبول زندگى جمعى در حیات انسان ها نمى تواند از مسأله رهبرى جدا باشد؛ چرا که براى مشخص کردن خط اصلى یک جمعیت، همیشه نیاز به رهبر و پیشوائى است، اما به همان اندازه که یک رهبر الهى، عالم و صالح، راه وصول انسان را به هدف نهائى، آسان و سریع مى کند، تن دادن به رهبرى ائمه کفر و ضلال، او را به پرتگاه بدبختى و شقاوت مى افکند تا جایی که در قیامت، خداوند هر گروهى را با کسى که ولایت او را پذیرفته، مى خواند.

راه طولانی و پر فراز و نشیب حرکت انسان به سوی خدا و کمال مطلق، بدون رهبری پیشوایی معصوم به سرانجام نمی رسد. مجهز شدن انسان از طرف خداوند به وسایلی چون عقل، وجدان و کتابهای آسمانی، تضمین بخش عدم انحراف آدمی در پیمودن مسیر کمال نیست و این حضور امام است که تهدیدها را تا حدود زیادی کم می کند. اين همان چيزى است كه در كتب اعتقادى از آن به «قاعده لطف» تعبير مى كنند. یعنی نیازمند بودن انسان هنگام حرکت در مسیر کمال به انسان کامل و هدایت شده ای که بتواند دست او را بگیرد و به سرمنزل مقصود برساند.