آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

راه طولانی و پر فراز و نشیب حرکت انسان به سوی خدا و کمال مطلق، بدون رهبری پیشوایی معصوم به سرانجام نمی رسد. مجهز شدن انسان از طرف خداوند به وسایلی چون عقل، وجدان و کتابهای آسمانی، تضمین بخش عدم انحراف آدمی در پیمودن مسیر کمال نیست و این حضور امام است که تهدیدها را تا حدود زیادی کم می کند. اين همان چيزى است كه در كتب اعتقادى از آن به «قاعده لطف» تعبير مى كنند. یعنی نیازمند بودن انسان هنگام حرکت در مسیر کمال به انسان کامل و هدایت شده ای که بتواند دست او را بگیرد و به سرمنزل مقصود برساند.

انسان راهى پر فراز و نشيب و طولانى را به سوى خدا، به سوى كمال مطلق و به سوى تكامل معنوى در تمام ابعاد مى پيمايد که بدون شك اين راه را بدون رهبرى يك پيشواى معصوم نمى تواند به انجام برساند و طىِّ اين مرحله بى رهبرى يك معلّم آسمانى ممكن نيست، چرا كه «ظلمات است بترس از خطر گمراهى».
درست است خداوند انسان را با نيروى عقل و خرد مجهّز ساخته، وجدانى قوى و پربار به او داده، كتاب هاى آسمانى براى او فرستاده، ولى اين انسان ممكن است با همه اين وسائل تكوينى و تشريعى باز در تشخيص راه خود گرفتار اشتباه شود، مسلماً وجود يك پيشواى معصوم، خطر انحراف و گمراهى را تا حدّ زيادى تقليل مى دهد، و به اين ترتيب «وجود امام ، تكميل كننده هدف آفرينش انسان است».
اين همان چيزى است كه در كتب اعتقادى از آن به «قاعده لطف» تعبير مى كنند. یعنی خداوند حكيم، تمام امورى را كه براى وصال انسان به هدف آفرينش لازم است، در اختيار او قرار مى دهد(از جمله بعثت پيامبران و نصب وجود امام معصوم) و گرنه نقض غرض كرده است(دقّت كنيد) و این اختصاص به زمانی دون زمان دیگر ندارد. (1)
به عبارت دیگر، انسان، براى هدايت شدن و به كمال رسيدن، به انسان كاملى نيازمند است كه خود هدايت شده باشد و بتواند دست او را گرفته و به سر منزل مقصود و كمال بندگى كه هدف از خلقت است، برساند. انسان واسطه در هدايت مى خواهد و هدايت او بدون وجود و راهنمايى خاص امام معصوم(علیه السلام) كه خود نمونه انسان كامل است، امكان پذير نيست.(2)