ابوعبدالرحمن احمد بن شعیب بن على نسائى (215 - 303 ق) یکى از ائمه علماى حدیث اهل سنت مى باشد که کتاب «سنن نسائى» یکى از صحاح سته را نگاشته است. این کتاب از مهم ترین منابع علماى حدیث اهل سنت در زمینه تاریخ صدر اسلام، فقه، اخلاق، تفسیرقرآن و عقاید مى باشد. او ساکن مصر بود و از طریق انتشار کتاب‌های خود در آن دیار شهرت یافت و در مکه وفات کرد. او شخصى عابد و به تهجّد در عبادت معروف بود. او چهار همسر اختیار کرده و زنان زیادى را صیغه نموده بود. او را فقیه ترین عالم مصر در زمان خودش دانسته اند و کسى را همتراز وى در شناخت احادیث صحیح و سقیم نیافته اند؛ حتى ذهبى که مسلم و بخارى را فراوان ستوده است، مى گوید او در قدرت حفظ حدیث حتی از مسلم هم قوى تر بود.  برخى از علماى اهل سنت ادعا کرده اند که نسائى شیعه بود و هنگامى که براى استماع فضایل!!! معاویه به دمشق رفت و بیشتر اهل آنجا را دشمن على (ع) و اهل بیت پیامبر (ص)، یعنی ناصبی یافت، در صدد بر آمد تا کتابى در فضائل على و اولادش (علیهم السلام) بنویسد که شاید هدایت شوند. اما اهل دمشق او را تا حد مرگ مورد ضرب و شتم قرار دادند و از خود راندند.

ابومحمد عبدالرحمن بن محمد بن ادریس بن منذر بن داود بن مهران حنظلى ابن ابى حاتم رازى (240 ـ 327 ق) یکى از بر جسته ترین و مهم ترین راویان و حدیث ‌شناسان اهل سنت به شمار مى رود که پدرش ابوحاتم رازى از دوستان نزدیک بخارى و مسلم بود. او در رى متولد شد و در بغداد وفات یافت؛ و براى کسب و ارتقاى دانش حدیثى خود به شهرهاى مهم زمان خود مثل شهرهاى عراق، شام، مصر و حتى شهرهاى روم مسافرت کردابن ابى حاتم على رغم اینکه در میان بزرگان رجال اهل سنت به عنوان شخصى صدوق و فوق العاده قابل اعتماد شناخته شده است، به دلیل نقل احادیث معتبر در منابع اهل سنت درباره فضائل و مناقب على بن ابى طالب (ع)، او را به شیعه بودن متهم ساخته اند؛ در حالى که او به اعتراف مورخان و راوى شناسان مهم آنان مثل ابن حجر عسقلانى، ذهبى و سمعانى از روایان و مورخان برجسته و پایبند به اصول اعتقادى و فقه اهل سنت به شمار مى رود. با توجه به نقل احادیث معتبر و نقل مطالب مهمى در تایید برخى از راویان شیعه به ویژه در کتاب «الجرح و التعدیل»، مطالب وى از اهمیت ویژه اى براى علماى شیعه برخوردار است. او نکات ارزشمندى درباره رجال حدیث ذکرکرده که مورد توجه علماى اسلام قرار گرفته است و  ذهبى، ابن کثیر، خطیب بغدادى، ابن حجر عسقلانى و دیگران، از کتاب‌های او به عنوان منبع دست اول تحقیق و تالیف کتاب‌های خود استفاده کرده اند. او بر کتاب «تاریخ الکبیر بخارى» اشکالاتى را وارد کرده است.

نزديک پنجاه نفر از علمای اهل سنت، احاديث مربوط به نزول آيه ولايت در شأن امام على(ع) را نقل کرده اند، از آن جمله: قاضى ابو عبدالله واقدى، حافظ ابوبکر صنعانى، ابو جعفر اسکافى معتزلى، حافظ عبد بن حميد کشى، حافظ نسائى، ابن جرير طبرى،  ابن ابى حاتم و... .

«مالک بن انس» و «نسائى» و دیگران نقل کرده اند: معاویه یک ظرف پر از طلا یا درهم را در برابر بیشتر از وزنش فروخت. «ابودرداء» به او گفت: پیامبر(ص) از چنین کارى نهى فرمود، باید در برابر هم وزنش فروخته شود، معاویه گفت: من در آن اشکالى نمى بینم. ابودرداء گفت: «دیگر در منطقه اى که تو در آن باشى نخواهم ماند». سپس به مدینه نزد «عمر بن خطّاب» آمد و داستان را برایش نقل کرد. عمر به معاویه نوشت: «آن را فقط مثل در برابر مثل و وزن در برابر وزن بفروش». لازم به ذکر است: حرمت رباخوارى، از ضرورى اسلام است.

بخارى و مسلم روایتی آورده اند که این دو آیه که درباره استغفار برای مشرکین و هدایت آنها می باشد را درباره ابوطالب دانسته! ولى: 1- سعید تنها راوی حدیث، دشمن على(ع) است و تهمت زدن عادت همیشگى اوست. 2- برخلاف نظر بخاری و مسلم، دو آیه با هم نازل نشده بلکه آیه دوم در مکّه و آیه اوّل پس از فتح مکّه نازل شده؛ لذا حسین بن فضل نزول آیه درباره ابوطالب را بعید شمرده و قرطبى آنرا پذیرفته. 3- روایاتی از مسلم، احمد، ابوداود، نسائى و ابن ماجه، در سبب نزول آیه استغفار آمده که این ادعا را باطل می کند.

صحّت حدیث «سدّ ابواب» را مى توان از جهات مختلف به اثبات رساند: 1- وجود حدیث در برخى از صحاح. 2-تصریح به صحّت حدیث توسط حاکم نیشابورى، قسطلانى، سیوطى و ... . 3- نقل حدیث به سند صحیح توسط احمد بن حنبل، نسائى، ابن حجر عسقلانى و ... .

این حدیث را گروه عظیمى از صحابه - که تعداد آنها را تا 30 نفر هم گفتته اند - بلاواسطه از پیامبر(ص) نقل کرده اند و گروه کثیرى از مفسران و محدثان و مورّخان آن را در کتب خود آورده اند حتی معتبرترین منابع اهل سنّت مانند «صحیح ترمذى»، «نسائى»، «مسند احمد»، «کنزل العمال» و «مستدرک حاکم» این حدیث را از بزرگانی مثل ابوسعید خدرى، ابوذر، زید بن ارقم، زید بن ثابت، ابورافع، جبیر بن مطعم، حذیفه، جابر بن عبدالله و ام سلمه نقل کرده اند. روى هم رفته در تواتر این حدیث نمى توان تردید کرد.