اینشان دراین باره می فرماید: «چشم ها تو را نديده تا از تو خبر دهند؛ بلكه تو پيش از آنكه وصف كنندگانت موجود شوند، بوده اى! آفريدگان را براى رفع وحشتِ تنهايى نيافريدى و براى سودِ خود، آنها را به كارى وا نداشتى؛ هيچ كس نمى تواند از پنجه قدرت تو فرار كند و آن كس را كه بگيرى از حيطه قدرتت بيرون نمى رود؛ معصيتِ گنهكاران، از عظمت تو نمى كاهد و اطاعت مطيعان، بر حاكميّت تو نمى افزايد، آن كس كه از قضا و قَدَرِ تو به خشم آيد، نمى تواند فرمانت را برگرداند و آن كس كه از اوامر تو روى گرداند، از تو بى نياز نمى شود!».

قرآن در آیات بسیاری، به تبیین نیایش پیامبران الهی(ع) با پروردگار پرداخته است. از این رو در بیان نیایش و توبه حضرت آدم(ع)، هنگام رانده شدن از بهشت، می فرماید: «پروردگارا ما به خویشتن ستم روا داشتیم و اگر ما را نیامرزی و ترحّم ننمایی هر آینه از زیان کاران خواهیم بود». همچنین در تبیین نیایش حضرت یوسف(ع) می فرماید: «بار پروردگارا! زندان برای من از آنچه مرا به سوی آن دعوت می کنند بهتر است». و از زبان حضرت موسی می فرماید: «بار پروردگارا! همانا من به آنچه از خیر به سوی من نازل کردی محتاجم».

یکى از ویژگى هاى انبیاء، توکل به خدا در مواجهه با افراد نادان و متعصّب است، تا حدّی که نه تنها نسبت به تهدیدهاى آنها هراسی نداشتند، بلکه تمام قدرت آنها را زیر سؤال برده و تحقیر مى کردند. نمونه آن را در داستان هود(ع) مى خوانیم، آنجا که هود(ع) در مقابل قوم متعصب خود می گوید: «اِنّى تَوَ کَّلْتُ عَلَى اللهِ رَبِّى وَ رَبِّکُمْ».

خداوند در سوره نحل دعوت به توحيد در عبادت را برنامه اصلى تمام پیامبران مى شمرد و مى فرمايد: «ما در هر امّتى رسولى برانگيختيم كه: خداى يكتا را بپرستيد؛ و از [پرستش] طاغوت اجتناب كنيد». اين سخن در برابر كسانى گفته شده كه در آيه قبل از قول آنها نقل مى كند كه براى توجيه بت پرستى خود، مى گفتند: خدا خواسته است كه ما بت ها را بپرستيم و او به اعمال ما راضى است. قرآن در پاسخ آنها مى فرمايد: همه انبياء بدون استثناء با پرستش هر موجودى غير از خدا مخالفت ورزيدند؛ اين چه نسبت دروغى است كه به خدا مى دهيد؟!

قرآن در آیات متعدد، بر لزوم زنده نگه داشتن یاد پیامبران الهی و بازخوانی سرگذشت درس آموز شخصیت های تاریخی تأکید می کند و مسلما هدف از بازگویی یاد و خاطره این افراد، بیان صلاحیت ها و فضائل اخلاقی و برنامه های سازنده آنان بوده است.

عظمت مصیبت و مظلومیّت امام حسین(ع) به گونه اى بود که گریه و سوگوارى همواره قرین نام آن حضرت بوده و هست. با مطالعه تاریخچه سوگوارى و گریه بر مظلومیّت سیّد الشهدا(ع)، در می یابیم که، برخى از انبیاى الهى هزاران سال قبل از تولّد آن حضرت، با آگاهی از ماجراى کربلا، بر مظلومیّت آن حضرت اشک مى ریختند. همانند سوگواری حضرت آدم، حضرت موسی(ع) و... که در روایات به آنها اشاره شده است.