به اعتقاد تورات، يعقوب(ع) پيامبري را از برادرش «عيسو» مي ربايد!! این کتاب در نسبت نارواى ديگری مي گويد: يعقوب پيامبر(ع) تمام شب را با خدا كشتى گرفت و او را رها نكرد تا آن كه خدا بر كف ران او زد و به او بركت داد تا سرانجام رهايش كرد!!
اما قرآن، اسحاق و يعقوب را با زيباترين عبارات توصيف مى كند: «بندگان ما ابراهيم و اسحاق و يعقوب را كه نيرومند و ديده‌ور بودند به ياد آور. ما آنان را با موهبت ويژه خالص گردانيديم، و آنان در پيشگاه ما جداً از برگزيدگان نيكانند».

تورات پدر ابراهيم(ع) را «تارَح» و قرآن کریم او را «آزر» معرفی نموده است. برخى از منكران اين نكته را بر قرآن خرده گرفته و گفته‌اند اين نسبتى كه قرآن گفته نادرست است؛ اما مفسّران شيعى برآنند كه «آزر» پدر ابراهيم پيامبر(ع) نبود هرچند ابراهيم او را پدر صدا مى زد؛ زيرا استعمال عبارت «پدر» اعمّ از پدر حقيقى است؛ و بر جدّ مادرى، مربّى، معلم، و مرشد و حتّى بر عمو نيز اطلاق مى شود. در قرآن از قول پسران يعقوب آمده كه خطاب به پدر گفتند: ما خداى تو و خداى پدرانت ابراهيم و اسماعيل و اسحاق را مى پرستيم، حال آن كه اسماعيل، عموى يعقوب بود....

اختلاف ظاهر آیات و روایات در ارتباط با علم غیب غیر خدا، سبب اختلاف نظر دانشمندان اسلامی شده است. قرآن می فرماید: «كليدهاى غيب نزد خداست و كسى آنها را نمى داند». اما آیه دیگر می فرماید: «هيچ كس را بر اسرار غيب آگاه نمى سازد مگر رسولان برگزيده». این تفاوت در روایات نیز وجود دارد و محققان در جمع آيات و روايات گفته اند: علم خدا، ذاتى است و علم اوليا تعليمى است.

 اولا: در توسّل، مخاطب خداست و چیزی جای او را نمی گیرد. ثانیا: توسّل طبق آیه «وابتغوا إليه الوسيلة»، دستوری قرآنی است و با توجه به عمومیّت كلمه «الوسيله»، «منزلت و دعای» پيامبران و اولياء الهى نیز از مصادیق وسیله هستند. ثالتا: مسلمانان به «منزلت و دعای» مردگان توسل می جویند - نه جسم آنها - و اين منزلت همواره براى آنها ثابت است. رابعا: از سیره پیامبر(ص) و مسلمین چنین به دست می آید که توسل به مقام و منزلت انبیاء و اولیاء الهی بعد از مماتشان، در میان آنها مرسوم بوده است.

ایشان می فرماید: «از سرنوشت فرزندان اسماعيل و اسحاق عبرت بگيرید، زمانی كه آنها را به نقاط بى آب و علف تبعيد كردند، در كار آنها كه گرفتار تشتّت و پراكندگى بودند بينديشيد، آن زمان كه كسراها و قيصرها مالك و اربابشان بودند ... آنها را ذليل ترين امّت ها از نظر محل سُكنی قرار دادند و در بى حاصل ترين زمين ها ساكن كردند، نه در پناه كسى بودند كه از حمايت او كمك گيرند و نه در سايه الفت و اتّحادى كه بر عزتش تكيه كنند ...».

واژه «وحى» در «قرآن» به چهار معنا آمده‌ است: 1. اشاره پنهانی: كه همان معناى لغوى است. 2. هدایت غریزی: يعنى رهنمودهاى طبيعى كه در نهاد تمام موجودات به ‌وديعت نهاده شده است. 3. اِلهام (سروش غيبى): گاه انسان پيامى را دريافت مى دارد كه منشأ آن را نمى داند، به ويژه در حالت اضطرار كه گمان مى برد راه به جايى ندارد ناگهان درخششى در دل او پديد مى آيد كه راه را بر او روشن مى سازد و او را از آن تنگنا بيرون مى آورد. اين پيام هاى راه گشا، همان سروش غيبى است كه از پشت پرده ظاهر شده و به مدد انسان مى آيد. از اين سروش غيبى در قرآن با نام «وحى» تعبير شده‌ است. 4. وحى رسالى: وحى بدين معنا شاخصه نبوّت است.

حضرت زهرا(س) درخطبه فدکیه به دفاع از فدک پرداخته و می فرماید: عجب این که شما چنین مى پندارید که خداوند ارثى براى ما قرار نداده ـ و ما از پیامبر خدا(ص) ارث نمى بریم! ـ ...اى فرزند ابى قحافه! به من پاسخ ده! آیا در قرآن است که تو از پدرت ارث ببرى و من از پدرم ارثى نبرم؟ چه سخن ناروایى! آیا عمداً کتاب خدا را ترک گفتید و پشتِ سر افکندید؟ در حالى که مى فرماید: «و سلیمان وارث داود شد» و در داستان یحیى بن زکریا مى گوید: «(خداوندا!) تو از نزد خود جانشینى به من ببخش که وارث من و دودمان یعقوب باشد» و ... .

سجده برای غیر خدا جایز نیست و روایات مختلفی در توضیح این سجده ها آمده است. به عنوان مثال در یک روایت چنین آمده است: چون اين سجده ها به امر خدا بوده؛ سجود براى خدا محسوب مى شوند.

برخی معتقدند سرّ تأکید ائمه(ع) نسبت به برپایی مجالس عزای امام حسین(ع)، به خاطر حسن ذاتی گریه است. در حقیقت گریه، فشارهای ناشی از عقده های درونی انسان را کاهش داده و به منزله سوپاپ اطمینان، در شرایط بحرانی موجب تعادل روحی انسان می گردد. باید گفت این تحلیل، یک اشتباه بزرگ است و با توجه به سفارش های بی شمار ائمه(ع) و وعده های ثواب گریه بر آن حضرت، به یقین باید به دنبال هدفی برتر بود.

تعریف ناقص از خداوند یکی از عوامل دور شدن انسان ها از توحید می باشد. در کتاب تورات، خدا همانند انسان، موجودی ضعیف معرفی شده که صبحگاهان در باغ مى خرامد، و از سر شب تا به صبح با یعقوب پیامبر کشتی می گیرد، و یا بنی اسرائیل، خداوند را در بالاى کوه در حال خوردن و آشامیدن مى بینند و ... . این کلمات که ناشی از افکار خرافى است، نادانى، ناتوانى و انواع صفات بشرى را به ذات خداوند نسبت می  دهند. بنابراین جاى تعجّب نیست که برخى ایمان به چنین خدایى را طرد کنند.