امام علی(ع) در پاسخ به کسانی که معاویه را از حضرت سیاستمدارتر می دانستند، می فرماید: «به خدا سوگند معاويه از من سياستمدارتر نيست؛ او نيرنگ مى زند». بر این اساس سياست بر دو گونه است: سياست آميخته با انواع گناه، که حد و مرز دینی ندارد و سياست آميخته با تقوی، که در چهارچوب ارزش هاى الهى و انسانى قرار دارد، آنگاه امام(ع) براى اينكه كسى تصوّر نكند با اين صفاى دل ممكن است فريب سياست بازان را بخورد، مى فرمايد: «به خدا سوگند با كيد و مكر دشمن اغفال نمى شوم و در برابر مشكلات زانو نمى زنم».

سبب ترقی جوامع سه عنصر فرهنگ، علم و ارزشهای انساني است که اسلام هر کدام از آنها را در سطح بالایی دارد. همچنین مسلمین قرنها در تمدن آفرینی و ایجاد نظامهای عالی اجتماعی بر همه برتری داشتند؛ پس اسلام مانع پیشرفت نیست. پس رفت مسلمین مربوط به درک غلط از مفاهیم دینی، تعطیل کردن برخی تعالیم اسلام، فراموشی مجاهدت های علمی، تعارضات اجتماعی - سیاسی و ظهور پدیده استعمار و... می باشد. مسیحیتی هم که مانع پیشرفت اروپاییها بود بواسطه تحریف و تفتیش عقاید کلیسای خرافی بود و قابل مقایسه با اسلام دانش گرا، نیست.

یکى از تفاوت هاى عمده در بین سیاستمداران الهى و معمولى، این است که سیاست مداران دنیا طلب براى رسیدن به اهداف شخصى از هیچ کارى اِبا ندارند و بسیار مى شود که بر سر اصول انسانى و منافع جامعه، معامله مى کنند و اصول را زیر پا مى گذارند و حق و عدالت را نادیده مى گیرند تا موقعیت سیاسى و اجتماعى خود را حفظ کنند، در حالى که سیاستمداران الهى هرگز اهل چنین معامله هایى نبودند. آنها گاه موقعیّت خویش را به خطر مى انداختند، به خاطر این که اصول محفوظ بماند و حق و عدالت ضایع نشود.

عدالت اجتماعی به عنوان یکی از مهمترین تعلیمات انبیاء در قرآن مورد اشاره قرار گرفته است. خداوند همه مردم را به رعایت این اصل اجتماعی دعوت می کند. همچنین قرآن مردم را به وفای به قراردادها و عهد و پیمان هایشان فرامی خواند. برای جلوگیری از رواج تعدی و تجاوز به حقوق دیگران، به مردم اجازه می دهد که به همان میزان که مورد حمله و ظلم قرار گرفته اند، از خود دفاع کنند.

رياكار درون خود را ويران مى سازد و از مقام والاى توحيد دور مى شود و در قعر درّه شرك پرتاب مى گردد. هنگامى كه جامعه اى عادت به رياكارى و تظاهر كند همه چيز آن از محتوا تهى مى شود، فرهنگ و اقتصاد و سياست و بهداشت و نظم و نيروهاى دفاعى همه تو خالى و تهى مى گردد و همه جا به ظاهر سازى قناعت مى كنند، دنبال خير و سعادت جامعه نيستند بلكه به سراغ چيزى مى روند كه ظاهر جالبى داشته باشد، و اين طرز كار، ضربات هولناكى بر جامعه وارد مى كند كه بر هوشمندان مخفى و پنهان نيست.

تنها يك گروه در جهان يافت مى شود كه جنگ و جهاد را به هيچ وجه قبول ندارد، و آن فرقه ضالّه «بهائيت» است. آنان به دو اصل معتقدند: 1. عدم مداخله در سياست 2. ترك جنگ و جهاد. اساساً فلسفه وجودى اين فرقه گمراهِ گمراه كننده همين مطلب است؛ زيرا استعمارگران با اسلام سياسى و جهادى نمى توانند كنار بيايند، و آن را مانع منافع و مطامع خويش مى بينند، لذا مذهبى ساختند كه نه كارى با سياست داشته باشد و نه به سراغ جهاد برود.

قرآن برخلاف سایر کتب آسمانی از تحریف مصون مانده زیرا قرآن کتابى بود که با شؤون اصلى زندگى مسلمانان مانند سیاست و اقتصاد و حتی آداب معاشرت آنها تماس داشت، و در همه حوادث روزمرّه اوّل به قرآن مراجعه مى شد؛ لذا کمترین تحریف در آن عکس العمل مسلمانان را درپی داشت. همچنین تاکید فوق العاده پیامبر(ص) و اهتمام ویژه مسلمانان بر حفظ و کتابت و قرائت قرآن، احتمال تحریف را از بین می برد. ضمن اینکه در آیاتی از قرآن به حفظ آن از تحریف اشاره شده و علما نیز بر این مسئله اجماع دارند.

حضرت یوسف(ع) در هفت سال وفور نعمت، علاوه بر تولید بیشتر، مصرف را به شدت کنترل کرد و نشان داد یک اقتصاد پویا باید به فکر آینده باشد. او همچنین در سالهای قحطی با برنامه ریزی دقیق در توزیع مواد غذایی ذخیره شده، به استثمار طبقاتی و نظام برده داری پایان داد، بدینگونه که در قبال مواد غذایی، پولها و جواهرات و چهار پایان و برده ها و مزارع را جمع آوری کرده و درپایان بصورت عادلانه به آنها برگرداند.