مقصود از «هامان» در قرآن، «آمون» است و اين دو اسم از نظر تلفظ و وزن، به هم نزديكند؛ به ويژه آنگاه كه بدانيم «آمون»، «اَمانا» نيز تلفظ مى شود و نشانه اختصارى «بزرگِ كاهنان» است؛ مانند اسم فرعون كه به معناى سراى بزرگ حكومت و لقب پادشاهان مصر بوده است. در نتيجه، هامان لقب بزرگ كاهنانِ «آمون» است که در ضمن وزير فرعون هم بوده است. به عبارت دیگر هامان معرّب «آمون» يا «اَمانا» است كه لقب رؤساى كاهنان معبد آمون، بزرگِ خدايان مصريان در شهر طيبه در نيل عليا بوده است. اين مطلبِ تعجب آورى نيست؛ زيرا طبيعى است كه هر كسى كه به مكان مقدسى منسوب باشد، نام همان مكان را به عنوان لقب بر خود مى‌نهد.

بین کتب عهد عتیق و جدید یک تفاوت روشن وجود دارد؛ در کتب عهد عتیق سخن از رستاخیز بسیار کم است، تا آنجا كه «مستر هاكس» آمريكايى تصريح مى كند كه افكار قوم يهود در رابطه با عالم پس از مرگ نامعلوم و غير واضح است. در قرآن نیز آياتى وجود دارد كه يهودیانِ معاصر پيامبر(ص) را مردمى حريص دانسته و گويا این خصلت به مرور ايام جزء خون آنها شده است در حالى كه اناجيل به رستاخيز و عالم پس از مرگ می پردازد.

اگر در بررسی کتاب مقدس به برخی واژه های کلیدی دقت کنیم و احتمال تغییرشان را در الفاظ یا معانی در طول قرنها پیگیری کنیم، به نتایج جالبی خواهیم رسید، مخصوصا اگر امثال این بخشها را با انجیل برنابا مقایسه کنیم. از سوی دیگر، برخی از جملات کتاب مقدس با عبارت «یعنی ...» تفسیر شده اند. اگر این جملات را بدون عبارت های تفسیری آن به کار بریم، باز هم متوجه تحریف می شویم. به علاوه اینکه بسیاری از وعده ها و نشانه های عهد عتیق از سوی مسیحیان بر عیسی(ع) منطبق شده تا در طول قرنهای بعدی مصداق دیگری پیدا نکند.

يهوديان به عالم پس از مرگ اعتقاد داشتند، اما به خاطر دنياپرستى شديد و علاقه افراطى به حيات مادى، اعتقاد به معاد را مزاحم برنامه هاى خود ديدند و دست به تحريف آثار پيامبران خويش زدند و این مساله باعث شده تا در كتب «عهد عتيق» يعنى كتب يهود موضوع معاد كمتر يافت شود. در كتاب «اِشعِياىِ نبى» آمده: «مردگان تو زنده خواهند شد و جسدهاى من خواهند برخاست». در كتاب اوّل «سموئيل» آمده: «خداوند مى ميراند و زنده مى كند و به قبر فرود مى آورد و بر مى خيزاند». در مزامير «داوود» نیز تعابيري شبيه به اين آمده است.

پیامبران(ع) در کتب آسمانی خود، همواره بر دو اصل مبداء و معاد تاکید داشتند؛ از این رو اساس دعوت خود را بر اين دو موضوع استوار ساختند. اما دست تحريف از روى عمد يا به واسطه نادانى به سوی كتب آسمانى دراز شده، و چهره رستاخيز را دگرگون ساخته است. در کتب عهد عتیق سخن از رستاخیز بسیار کم است و يهودیان معاصر پيامبر(ص) همانند یهودیان امروزی، مردمى حريص به دنیا بودند در حالى كه اناجيل به رستاخيز و عالم پس از مرگ زیاد پرداخته اند.

كتب مقدس يهود و نصارى، نه كتاب آسمانى، بلکه کتاب هایی هستند که پس از حضرت مسيح(ع) و موسى(ع) به وسيله شاگردان و پيروان آنها نوشته شده است. عهد عتيق یهودیان مشتمل بر 39 كتاب است كه پنج كتاب آن اسفار پنجگانه تورات است. اما عهد جديد مسيحيان، مشتمل بر 27 كتاب است چهار كتاب آن كه اناجيل اربعه نام دارند که به وسيله شاگردان مسيح(ع) نوشته شده و بيست و دو كتاب از آن، نامه هايى است كه توسط رجال برجسته مسيحيت براى مناطق مختلف نوشته شده، و آخرين كتاب، مكاشفات يوحنا می باشد.

تورات به معنى شریعت و قانون مى باشد و به کتابى که از طرف خداوند بر موسى(ع) نازل گردید گفته می شود. تورات داراى پنج سفر است و غیر از اسفار پنجگانه تورات، بقیه کتب، آسمانى نیستند و بعدا نوشته شده اند، حتی زبور داود(ع) که آن را به عنوان مزامیر مى نامند.