آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

يهوديان به عالم پس از مرگ اعتقاد داشتند، اما به خاطر دنياپرستى شديد و علاقه افراطى به حيات مادى، اعتقاد به معاد را مزاحم برنامه هاى خود ديدند و دست به تحريف آثار پيامبران خويش زدند و این مساله باعث شده تا در كتب «عهد عتيق» يعنى كتب يهود موضوع معاد كمتر يافت شود. در كتاب «اِشعِياىِ نبى» آمده: «مردگان تو زنده خواهند شد و جسدهاى من خواهند برخاست». در كتاب اوّل «سموئيل» آمده: «خداوند مى ميراند و زنده مى كند و به قبر فرود مى آورد و بر مى خيزاند». در مزامير «داوود» نیز تعابيري شبيه به اين آمده است.

شكى نيست كه يهوديان به عالم پس از مرگ اعتقاد داشتند، هر چند این مساله در كتب «عهد عتيق» يعنى كتب يهود كمتر به چشم مى خورد.
اين تفاوت شايد به خاطر آن است كه يهود به جهت دنياپرستى شديد و علاقه افراطى به حيات مادى _ كه از سراسر تاريخشان نمايان است _ اعتقاد به معاد را مزاحم برنامه هاى خود مى ديدند، لذا هنگامى كه دست به تحريف آثار پيامبران خويش زدند آنچه سخن از زندگى مادى مى گفت به خوبى ثبت كرده اند؛ ولى آنچه از رستاخيز و كيفر دنياپرستان و ستمكاران بحث مى كرد حذف نمودند!
قرآن مجيد نيز آنها را چنين معرفى مى كند: «وَ لَتَجِدَنَّهُمْ اَحْرَصَ النّاسِ عَلى حَياة وَ مِنَ الَّذينَ اَشْرَكُوا يَوَدُّ اَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ اَلْفَ سَنَة»(1)؛ (آنها را حريص ترين مردم بر زندگى [دنيا] خواهى يافت، حتى حريص تر از مشركان به گونه اى كه هر يك از آنان دوست دارد هزار سال عمر كند!).
ولى با تمام اين بى اعتنائى ها كه در كتب عهد قديم نسبت به مسأله عالم پس از مرگ ديده مى شود، باز تعبيرات روشنى كه حاكى از اعتقاد به چنين عالمى است در آنها به چشم مى خورد از جمله:
1- در كتاب «اِشعياىِ نَبى» مى خوانيم: «مردگان تو زنده خواهند شد و جسدهاى من خواهند برخاست».(2)
2- در كتاب اوّل «سموئيل» چنين آمده: «خداوند مى ميراند و زنده مى كند و به قبر فرود مى آورد و بر مى خيزاند».(3)
3- در مزامير «داوود» آمده است: «چون در وادى سايه موت نيز راه روم، از بدى نخواهم ترسيد؛ زيرا تو با منى، هر آينه نيكوئى و رحمت تمام عمرم در پى من خواهد آمد و در خانه خداوند ساكن خواهم بود تا ابد الآباد».(4)
به اين ترتيب پيامبرانى همچون «سموئيل»، «اشعيا» و «داوود» با اشارات قابل ملاحظه اى از رستاخيز خبر داده اند، هر چند اين سخنان و مانند آنها براى قوم يهود چندان خوشايند نبود و شايد به همين دليل تعبيرات فراوان ديگر را در اين زمينه از ميان بردند.
بعضى از مورّخان ضمن برشمردن پاره اى از عقائد يهود چنين آورده اند: آنها معتقد بودند كه سرانجام در «يوم الله»؛ (روز خدا) مردگان برمى خيزند، [و زندگى را از سر مى گيرند]... به زودى نجات دهنده اى مى آيد و با پيروزى همه درستكاران «حتى» از گور بپا مى خيزند و به سوى بهشتى كه جايگاه ابدى او است مى روند».(5)
اين نويسنده در جايى ديگر با اشاره به عقيده زرتشتيان چنين نقل مى كند: «مردگان برانگيخته مى شوند و جان به تن هاى مرده مى آيد و نفس به سينه ها باز مى گردد، سراسر عالم مادى از پيرى، مرگ، تباهى و انقراض رهايى مى يابد و براى هميشه چنين مى ماند».(6)