وقتی مغیرة بن شعبه، فرماندار کوفه شد بر منبر مى رفت و على(ع) و پیروانش را نکوهش مى کرد و قاتلان عثمان را نفرین مى نمود و براى عثمان، آمرزش مى طلبید. حجر بن عدى هم مى گفت: کسى که نکوهشش مى کنید، از آن که مى ستاییدش، به برترى سزاوارتر است، و کسى که او را مى ستایید، به نکوهشْ سزاوارتر است تا آن که بر او عیب مى نهید... . این اعتراض هماره بود و باعث شد سهم او از بیت المال قطع شود.

در تاریخ الیعقوبى آمده: عایشه در واکنش به قتل حجر بن عدی به معاویه گفت: «اى معاویه! آیا حجر و یارانش را کشتى؟ چه شد که بردبارى ات دور و پوشیده ماند؟ بدان که من از پیامبر خدا شنیدم که فرمود: گروهى در مَرْج عَذراء به قتل رسند که اهل آسمان به خاطر قتل آنان خشم مى گیرند». معاویه گفت: اى مادر مؤمنان! مرد رشیدى که مرا بازدارد ، نزدم نبود.

مروان حاکم مدینه به معاویه نوشت: حسین تصمیم به قیام دارد. معاویه، پس از دریافت این گزارش، نامه اى به حسین (ع) نوشت و او را به پایبندی به عهد و پیمان، سفارش و از قیام بر حذر داشت. امام(ع) در پاسخ او چنین نوشت: «من نه تدارک جنگى بر ضد تو دیده ام و نه قصد خروج بر ضد تو داشته ام، ولى از اینکه بر ضد تو و بر ضد دوستان ستمگر و بى دین تو، که حزب ستمگران و برادران شیطانند، قیام نکرده ام از خدا مى ترسم...».

حجر بن عدى در تمام نبردهاى على(ع) شركت داشت و از فرماندهان سپاه حضرت بود. در جنگ صفین(به نمایندگی از قوم خود) به امام(ع) فرمود: گوش به فرمان و مطیع توایم. اگر به شرقْ رو کنى، به شرق مى رویم و اگر به غربْ روانه شوى، به غرب مى رویم و هر فرمانى دهى، انجام مى دهیم. پس علی(ع) او را ستود.

زياد بن ابى سفيان فرماندار كوفه گواهى هفتاد نفر از سرشناسان کوفه را علیه حجربن عدی و یارانش جمع کرد و آنها را به نزد معاویه فرستاد؛ معاویة گفت: آنان را بکشید. حجر مهلتی گرفت و وضو ساخت و دو رکعت نماز گزارد. به او گفتند از علی(ع) بیزاری بجوی تا رهایت کنیم اما این کار را نکرد و گردنش زده شد.

یاران معاویه وقتی شدت بندگی و عبادت حجر بن عدی را دیدند به او گفتند: نظرت را درباره عثمان به ما بگو؛ او گفت: عثمان نخستین کسى است که در حکومتش ستم کرد و به ناحق، رفتار نمود.

امام حسین(ع) در برابر بدعت ها و بیدادگری هاى بى شمار معاویه سکوت نمی کرد، بلکه ایشان در آن شرائط پرخفقان که کسى جرات اعتراض نداشت، تا آنجا که در توان داشت، در برابر مظالم معاویه به مبارزه و مخالفت بر می خاست. نمونه این اقدامات؛ سخنرانی ها و نامه های اعتراض آمیز، سخنرانی کوبنده و افشاگرانه در کنگره عظیم حج، ضبط اموال دولتی و... می باشد.