قرآن در سوره «آل عمران» سخن از عموميت قانون «مرگ» مى گويد؛ سرنوشتى كه براى همه انسان ها، همه موجودات زنده و حتى براى موجودات غير زنده حتمى است. اصولا انسان در هر چيز شك كند، در مرگ نمى تواند ترديد داشته باشد؛ تمام اهل آسمان ها و زمين مى ميرند و همه موجودات زنده در كام مرگ فرو مى روند، همه بدون استثنا اجل و سرآمدى دارند كه لحظه اى در آن تأخيرى نيست و آنچه مردم درباره يكديگر، دعاى جاودانگى دارند تعارف هاى بى محتوايى بيش نيست.

در تاریخ الیعقوبى آمده: عایشه در واکنش به قتل حجر بن عدی به معاویه گفت: «اى معاویه! آیا حجر و یارانش را کشتى؟ چه شد که بردبارى ات دور و پوشیده ماند؟ بدان که من از پیامبر خدا شنیدم که فرمود: گروهى در مَرْج عَذراء به قتل رسند که اهل آسمان به خاطر قتل آنان خشم مى گیرند». معاویه گفت: اى مادر مؤمنان! مرد رشیدى که مرا بازدارد ، نزدم نبود.

امام صادق(ع) فرمودند: هرگاه حضرت فاطمه(ع) در محراب عبادت می ایستاد، نور ایشان برای اهل آسمان پرتو افکن می شد همان گونه که ستارگان برای اهل زمین نورافشانی می کنند، از این رو ایشان را زهرا نامیدند.

ابن حجر، حاکم نیشابورى و سیوطی از پیامبر(ص) نقل کرده اند: «اهل بیت من وسیله ایمنى براى امّت من از اختلافند. پس هر گاه قبیله اى از عرب با آن ها مخالفت کند بین خود آن ها اختلاف افتاده و حزب شیطان خواهند شد». همچنین ابویعلى از ایشان نقل کرده: «ستارگان وسیله ایمنى براى اهل آسمان و اهل بیت من وسیله ایمنى براى امت من مى باشند». این حدیث با مضامین دیگر نیز نقل شده است.

علی(ع)، انس بن مالک، ابوسعید خدرى، جابر بن عبدالله انصارى، زید بن ثابت، ام سلمه و ... حدیث «أمان» را نقل نموده اند.

حاکم نیشابورى، ابن حجر هیتمى، سیوطى، متقى هندى، قندوزى حنفى، هیثمى و... حدیث«أمان» را روایت نموده اند.

خداى متعال در آیه 68 سوره «زمر» می فرماید: پس از دمیده شدن در صور، همه اهل آسمان ها و زمین مى میرند، سپس گروهى را استثنا مى کند. درباره این که آنها چه کسانی اند نظراتی وجود دارد: گروهى معتقدند: آنها جمعى از فرشتگان بزرگ خدا همچون «جبرئیل»، «میکائیل»، «اسرافیل» و «عزرائیل» مى باشند. بعضى، حاملان عرش خدا را نیز بر آن افزوده اند و بعضى دیگر، ارواح شهدا را مستثنا دانسته اند. ولى از ذیل بعضى از روایات استفاده می شود که این گروه باقى مانده نیز، سرانجام مى میرند.

منظور گریستن اهل آسمان ها و زمین و یا گریه خود آسمان و زمین است که به صورت سرخى مخصوصی در آسمان ظاهر مى شود.