آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علي(ع) در خطبه 160 «نهج البلاغه»، به سراغ زندگی زاهدانه حضرت داوود(ع) می رود و می فرماید: «او با دست خود از لیف خرما زنبیل می بافت و به دوستانش می گفت چه کسی اینها را برای من می فروشد؟ و از بهای آن نان جویی تهیه می کرد و میل می نمود». در واقع این کلام امام(ع) دلیل روشنی بر زندگی زاهدانه حضرت داوود(ع) می باشد؛ چرا که او در عین نبوت از پادشاهان بزرگ بنی اسرائیل بود و حکومتی قوی و گسترده داشت با این حال در دوران حکومت و سلطنت خود از بیت المال استفاده نمی کرد؛ و بسیار زاهدانه زندگی می کرد.

امام علي(عليه السلام) در خطبه 160 «نهج البلاغه» پس از اشاره به زندگی زاهدانه پیامبر گرامی اسلام(صلى الله عليه وآله) و حضرت موسی(عليه السلام) به سراغ زندگى زاهدانه حضرت داوود(عليه السلام) مى رود و چنين مى فرمايد: (و چنانچه بخواهى سوّمين نفر داوود [كه درود خدا بر او باد] صاحب «مزامير» و قارى بهشتيان را به تو معرفى مى كنم؛ او با دست خويش از ليف خرما زنبيل مى بافت و به دوستانش مى گفت: كداميك از شما حاضر است اينها را براى من بفروشد؟ و از بهاى آن قرص نانِ جويى تهيه مى كرد و تناول مى نمود)؛ «وَ إِنْ شِئْتَ ثَلَّثْتُ بِدَاوُدَ(عليه السلام) صَاحِبِ الْمَزَامِيرِ، وَ قَارِئِ أَهْلِ الْجَنَّةِ، فَلَقَدْ كَانَ يَعْمَلُ سَفَائِفَ(1)الْخُوصِ(2) بِيَدِهِ، وَ يَقُولُ لِجُلَسَائِهِ: أَيُّكُمْ يَكْفِينِي بَيْعَهَا! وَ يَأْكُلُ قُرْصَ الشَّعِيرِ مِنْ ثَمَنِهَا».
مى دانيم كه حضرت داوود(عليه السلام) در عين نبوّت از پادشاهان بزرگ بنى اسرائيل نيز بوده و به مقتضاى آيه شريفه: «وَ شَدَدْنَا مُلْكَهُ وَ آتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَ فَصْلَ الْخِطَابِ»(3)؛ (ما حكومتِ او را استحكام بخشيديم؛ هم دانش به او داديم و هم مقام قضاوت) حكومتى قوى و گسترده داشت.
آيا آنچه گفته شد، مربوط به دوران حكومت او بود يا بعد از آن؟ هر چه باشد دليل بر زهد فوق العاده آن حضرت مى باشد؛ به ويژه اين كه در روايات نقل شده كه او در دوران حكومت و سلطنت خود از بيت المال استفاده نمى كرد؛ بلكه زره مى بافت و از پول آن زندگى خود را مى گذراند.
عبارت «صَاحِبِ الْمَزَامِيرِ(4) وَ قَارِئِ أَهْلِ الْجَنَّةِ» اشاره به مقامات برجسته معنوى او در دنيا و آخرت است. خداوند متعال، چنان دانش و معنويّتى به او ارزانى كرده بود كه مزامير را انشاء مى كرد، و قارى اهل بهشت بودن اشاره به مقام اخروى اوست كه در آنجا نيز اولياء الله را با صداى زيبايش و مناجات پرمحتوايش به لذّت قُرب پروردگار و عشق و شوق به ذات پاك او مى رساند.
جمله «أَيُّكُمْ يَكْفِينِي بَيْعَهَا»؛ (كداميك از شما اين را براى من مى فروشد؟) شايد اشاره به اين باشد كه او مى خواست كسى وسيله فروش آن زنبيل ها شود و حق الزحمه و بهره اى ببرد و اگر اين مربوط به دوران قضاوت او باشد، اشاره به اين است كه قاضى مستقيماً در اين گونه كارها با مردم روبرو نمى شود تا مبادا او را بشناسند و پول بيشترى به او بدهند و انتظار حكم خلاف داشته باشند.(5)