هيچ توصيفى از «انسان»، بيانگر ماهيت واقعى انسان با همه ابعاد و زواياى گوناگون وى نيست؛ جز آنچه در قرآن آمده است كه با بهترين و والاترين توصيفات او را معرفي مى كند. قرآن می گوید: خداوند انسان را با دستان خود آفريد؛ از روح خود در وي دميد؛ امانت خود را به او سپرد؛ همه اسماء را به وي آموخت؛ همه فرشتگان را به سجده بر او واداشت؛ مقام خلافت خود را در زمين بدو بخشيد؛ هر آنچه را در آسمانها و زمين بود مسخر وى گردانيد و آن گاه به خود در اين آفرينش برتر تبريك گفت. آری به واسطه اين ويژگى هاى هفت گانه است كه انسان در اصل آفرينش و آغاز پيدايش بدانها مفتخر شده و بدين سان مخلوق برتر نام گرفته است.

در زمان ما بسيارى از اصول جاهليّت در اشكال مدرن حاكم شده است. در «عصر جاهليّت» انسان ارزش واقعى نداشت و خونريزي و غارت اموال، كار روزانه بود و در عصر ما نيز مهمترين اصل، كسب درآمد بيشتر است ولو با فروش سلاح هاى كشتار جمعى. در آن عصر، دختران را زنده به گور مي كردند، در عصر ما نيز سقط جنين انجام مى شود. در آن زمان، زنانِ آلوده، بر در خانه خود پرچم مى زدند، امروز نيز زنان فاسد در جرايد دنيا، آگهى هايى براي فروش خود مى دهند مسائل اخلاقى فراموش شده و فساد، بسيارى از مناطق جهان را گرفته است.

در روايات آمده است كه بهاي نفْس انسان چيزي جز بهشت نيست. اگر كسي آن را به غير نعمت هاي بهشتي بفروشد در حقيقت به خود ظلم كرده است. نكته مهم اين است كه روايت بهشت را بهاي بدن هاي ما قرار داده است. بنابراين بهاى روان و نفس آدمى كه قادر به تكامل و رسيدن به اوج صفات الهى است هرگز براى ما قابل درك نيست.

آفرينش «حیات» و «مرگ» نشانه اى از قدرت بى پايان خداست. هدف از اين آفرينش، آزمايشى است كه به معناى پرورش انسان ها و هدايت آنها به سوى مسير قرب پروردگار است. دنيا به عنوان يك ميدان آزمايش معرّفى شده، ميدانى براى آزمايش بهترين افراد از نظر عمل و معيار ارزش انسان در پيشگاه خدا حُسن عمل اوست و ارزش واقعى از آنِ «كيفيت عمل» است نه «كميت» و حجم آن.