پاسخ اجمالی:
دعا نقش بسيار مؤثّرى در تربيت نفوس انسانى و سوق آنها به مراتب كمال دارد. «دعا» همچون باران بهارى است كه سرزمين دلها را سيراب و شكوفه هاى ايمان و اخلاص و عشق و عبوديّت را بر شاخسار روح آدمى ظاهر مى سازد! دعا عامل مهمّى براى تربيت و پرورش روح انسان است؛ دعا نور اميد بر دل مى پاشد، در مشكلات به انسان نيرو مى بخشد، نشاط و شادابى روح و دل را تضمين مى كند و در برابر مصائب زندگى به انسان پايدارى و تحمّل مى دهد.
پاسخ تفصیلی:
يكى از مزاياى مهمّ مكتب اهل بيت عليهم السلام دعاهاى بسيار عالى، روح پرور، پرمحتوا و آموزنده اى است كه از آن امامان بزرگوار به يادگار مانده. بعضى از آنها شبيه اعجاز است؛ دعاهايى همچون دعاى كميل، صباح، ندبه، ابوحمزه و دعاى عرفه. راستى چنين است؛ مانند اين دعاها را در هيچ جا و نزد هيچ گروهى نمى توان يافت.
اين دعاها كه منبع الهام بخش معارف غنىّ اسلام است، راه و رسم خودسازى و «سير و سلوك الى اللَّه» را به ما مى آموزد و چون روى سخن در آنها با خدا است، چنان اوج مى گيرد كه از قلّه افكار آدميان فراتر مى رود.
شكّى نيست كه دعا نقش بسيار مؤثّرى در تربيت نفوس انسانى و سوق آنها به مراتب كمال دارد كه شايد بسيارى از دعاكنندگان از آن غافل باشند.
با اينكه خداوند به انسان بسيار نزديك است، ولى آدمى با غفلت و بى توجّهى، از او فاصله گرفته و دور مى شود. در اين ميان، دعا و ذكر است كه حجاب ميان دعاكننده و خداوند متعال را برطرف مى سازد و انسان، قرب و نزديكى را كاملًا احساس مى كند.
«دعا» همچون باران بهارى است كه سرزمين دلها را سيراب و شكوفه هاى ايمان و اخلاص و عشق و عبوديّت را بر شاخسار روح آدمى ظاهر مى سازد!
«دعا» نسيم روح بخش قدسى است كه همچون دَم مسيح، «عظم رميم» را «باذن اللَّه» حيات مى بخشد!
«دعا» درياى موّاجى است كه گوهرهاى فضايل اخلاق را در درون خود پرورش مى دهد!
هر نَفَسى كه با دعا همراه است مُمدّ حيات است و مُفرّح ذات، و هر دلى كه با نور دعا قرين است، با تقواى الهى همنشين است.
دعاكننده، وصول به مقاصد شخصى خود را از خدا مى طلبد و خداوند تربيت و پرورش روحانى او را از طريق دعا مى خواهد، و بقيّه بهانه است!
و از اينجا مى توان گفت: دعا اكسير اعظم، كيمياى سعادت، آب حيات و روح عبادت است؛ همان گونه كه در حديث وارد شده: «الدُّعاءُ مُخُّ الْعِبادَةِ».[1]
و جالب اينكه طبق گواهى قرآن، ارزش انسانها در پيشگاه پروردگار به خاطر دعاهاى آنهاست:
«قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُمْ».[2]
كوتاه سخن اينكه:
- دعا عامل مهمّى براى تربيت و پرورش روح انسان است.
- دعا از نوميدى و يأس جلوگيرى كرده و نور اميد بر دل مى پاشد.
- دعا در مشكلات به انسان نيرو مى بخشد و در برابر حوادث سخت درس مقاومت مى دهد.
- دعا نشاط و شادابى روح و دل را تضمين مى كند و انسان را از افسردگى رهايى مى بخشد.
- دعا در برابر مصائب زندگى به انسان پايدارى و تحمّل مى دهد.[3]
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.