اسلام اجازه نمی دهد کسی به نام تواضع، خود را در برابر مردم تحقیر کند و در نظرها سبک و موهون سازد و کرامت انسانی خویش را پایمال کند و اعمالى انجام دهد كه از نظر مردم بيفتد و نسبت به او سوء ظنّ پيدا كنند، آن گونه كه بعضى از صوفيّه انجام مي دادند. آنها هنگامى كه در يك منطقه به خوش‏نامى معروف مى ‏شدند مرتكب اعمال زشت و قبيحى مى‏ شدند تا از نظرها بيفتند.

بايد دانست که تعریف تواضع از نشانه های آن جدا نیست و یکی از بهترین راه های تعریف یک موضوع، ذکر نشانه های گوناگون آن است. از نشانه های تواضع این است که انسان قدر و موقعیت نفس خویش را بداند، دوست نداشته باشد کاری درباره کسی انجام دهد كه نمي خواهد همانند آن را درباره او انجام دهند. جواب بدي ديگران را با نیکی پاسخ دهد، خشم خود را فرو برد، از گناهان مردم درگذرد و ... .

میرزا در "اقدس" می گوید: «کسی را نشاید که در مقابل مردم زبانش را حرکت داده و در طرق و شوارع ذکر بگوید بلکه لازم است کسی که می خواهد ذکر بگوید در خانه خود یا در جایی که مهیای برای ذکر است متذکر باشد ...». در حالی که قرآن می فرماید: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید خدا را بسیار یاد کنید و صبح و شام او را تسبیح نمایید». آری؛ چون عوامل غفلت در زندگی مادی بسیار فراوان و تیرهای وسوسه‌ شیاطین از هر سو به طرف انسان پرتاب می‌گردد، برای مبارزه‌ با آن راهی جز «ذکر کثیر» نیست.
 

گروهی از محدثان اسلامی، از پیامبر(ص) روایت کرده اند که فرمود: «زمین سجده گاه و مایه پاکیزگی برای من قرار داده شده است». بر این اساس خاک، سنگ، ریگ و گیاه آن، اصل در سجود است و بدون عذر موجه نباید از آن، تعدّی کرد. از سویی این مساله، یک حکم الهی برای پیروان آیین مقدس اسلام است و بدین ترتیب، مشروع بودن سجده بر زمین و اجزاء آن، ثابت می شود.در این رابطه از پیامبر(ص) نقل شده: «صُهیب هنگام سجود، از خاک پرهیز می کند»، حضرت فرمود: «صُهیب، صورت خود را بر خاک بگذار».