آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

میرزا در "اقدس" می گوید: «کسی را نشاید که در مقابل مردم زبانش را حرکت داده و در طرق و شوارع ذکر بگوید بلکه لازم است کسی که می خواهد ذکر بگوید در خانه خود یا در جایی که مهیای برای ذکر است متذکر باشد ...». در حالی که قرآن می فرماید: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید خدا را بسیار یاد کنید و صبح و شام او را تسبیح نمایید». آری؛ چون عوامل غفلت در زندگی مادی بسیار فراوان و تیرهای وسوسه‌ شیاطین از هر سو به طرف انسان پرتاب می‌گردد، برای مبارزه‌ با آن راهی جز «ذکر کثیر» نیست.
 

میرزا در "اقدس" می گوید: (لیس لاحدٍ ان یحرّک لسانه امام الناس اذ یمشی فی الطرق و الاسواق، بل ینبغی لمن اراد الذکر ان یذکر فی مقام بنی لذکر الله او فی بیته، هذا اقرب بالخلوص و التقوی، کذالک اشرقت شمس الحکم من افق البیان طوبی للعالمین) - کسی را نشاید که در مقابل مردم زبانش را حرکت داده و در طرق و شوارع (در راهها و خیابانها) ذکر بگوید بلکه لازم است کسی که می خواهد ذکر بگوید در خانه خود یا در جایی که مهیای برای ذکر است متذکر باشد و این نزدیکتر است به خلوص نیت و تقوی؛ هم چنین اشراق می شود آفتاب حکم از افق "بیان" و خوش باد بر عمل کنندگان. (1)
پس به موجب این فتوای میرزا بهاء، نباید خدا را در میان مردم به زبان یاد کرد، و تظاهر کردن به خداپرستی و ایزد دوستی و سپاسگزاری و ستایش پروردگار جهان در این مسلک ممنوع است.
و البته همان طور که می دانید ذکر خدا شامل تمام مراتب شکر، حمد، ثنا، تذلّل خضوع، عبادت، تذکّر است و بندگان خدا نباید در مقابل دیگران زبان به مدح و ثنا و ستایش و بندگی و شکر و حمد پروردگار جهان بگشایند.
در حالی که خدای متعال در قرآن می فرماید: «یا ایّها الّذین امنوا اذکروا الله ذکراً کثیراً * و سبّحوه بکرهً و اصیلاً»؛ (ای کسانی که ایمان آورده‌اید خدا را بسیار یاد کنید و صبح و شام او را تسبیح نمایید). (2)
آری؛ چون عوامل غفلت در زندگی مادی بسیار فراوان و تیرهای وسوسه‌ شیاطین از هر سو به طرف انسان پرتاب می‌گردد، برای مبارزه‌ با آن راهی جز «ذکر کثیر»نیست.
«ذکر کثیر»به معنی واقعی کلمه یعنی (توجّه با تمام وجود به خداوند)، نه تنها با زبان و لقلقه‌ لسان.
ذکر کثیری که در همه اعمال انسان پرتو افکن باشد و نور و روشنایی بر آنها بپاشد.
به این ترتیب؛ قرآن همه‌ مؤمنان را در این آیه موظف می‌کند که در همه حال به یاد خدا باشید. 1ـ به هنگام عبادت یاد او کنید و حضور قلب و اخلاص داشته باشید. 2ـ به هنگام حضور صحنه‌‌های گناه یاد او کنید و چشم بپوشید و یا اگر لغزشی روی داد توبه کنید و به راه حق باز گردید.
3ـ و هنگام نعمت، یاد او کنید و شکرگزار باشید. 4ـ و به هنگام بلا و مصیبت، یاد او کنید و صبور و شکیبا باشید. خلاصه یاد او را که در هر صحنه‌ای از صحنه‌های زندگی، انگیزه‌ واکنش مناسب و الهی است، فراموش ننمایید.
در روایات اسلامی آمده است که هر چیز اندازه‌ای دارد جز یاد خدا که هیچ حد و مرزی برای آن نیست. امام صادق (علیه السّلام) طبق روایتی که در اصول کافی آمده می‌فرماید: «ما من شییء الاّ و له حَدّ ینتهی الیه الاّ الذّکر فلیس له حدّ ینتهی الیه»؛ (هر چیز حدی دارد که وقتی به آن رسد، پایان می‌پذیرد جز ذکر خدا که حدی که با آن پایان گیرد، ندارد).
سپس می‌افزاید: «فرض الله عزّوجلّ الفرائض فمن اداهنّ فهو حدّهنّ، و شهر رمضان فمن صامه فهو حَدُّهُ و الحجّ فمن حجّ حدّه الاّ الذّکر، فانّ الله (عزّوجلّ) لم یرض منه بالقلیل و لم یجعل له حدّاً ینتهی الیه، ثمّ تلا: یا ایّها الّذین آمنوا اذکروا الله ذکراً کثیراً و سبحوه بکره و اصیلاً»؛ (خداوند نمازهای فریضه را واجب کرده است،‌ هر کس آنها را ادا کند حد آن تأمین شده، ماه مبارک رمضان را هر کس روزه بگیرد حدش انجام گردیده و حج را هر کس یک بار به جا آورد همان حد آن است جز ذکر الله که خداوند به مقدار قلیل آن راضی نشده و برای کثیر آن نیز حدی قائل نگردیده سپس به عنوان شاهد این سخن، آیه «یا ایّها الّذین آمنوا اذکروا الله ذکراً کثیراً» را تلاوت فرمود. (3)، (4)