حكمت اين كلام امام سجاد(ع) كه در شام فرمود: «انا بن مکة و مِنی...» اين است كه من به آن عبادتي كه بايد در مكه و مِنی انجام بگيرد رسيده ‏ام و آن عبادت است كه مرا به اينجا رسانده است، نه اينكه من فرزند سرزمين مكه و مِنی باشم؛ آنكه قرباني مي ‏دهد تا دين زنده بماند فرزند مِنی است نه آنان كه در مِنی زندگي مي‏ كنند؛ با اينكه در اين مسافرت امام حسين(ع) از مكّه برگشت و به مشعر و مِنی و عرفات نرفت و قرباني نكرد، امام سجاد(ع) نيز به مِنی نرفت و قرباني نكرد، با اين وجود فرمود: من فرزند مكه و مِنی هستم.

پيامبر(ص) «حديث ثقلين» را در موارد مختلف و به مناسبتهاى گوناگون در مدينه، ايام حج، روز عرفه، مسجد خيف (در ايام منى)، در وسط راه مكه و مدينه و در موارد ديگر بیان نموده اند. این تکرارها دليلى است روشن بر اينكه تمسك به اين دو وجود گرانمايه، مسأله اى سرنوشت ساز است که باید مسلمانان به اهميت آن آگاه شوند تا گمراه نشوند.

یک سال قبل از مرگ معاویه، امام حسین(ع) به حج رفت. در این سفر جمعیّتى بیش از هفتصد نفر از انصار و بنی هاشم و اصحاب با تقوای رسول خدا گرد آورد و میان آنان خطبه اى ایراد کرد: «امّا بعد! همه شما دیدید، دانستید و شاهد بودید که این مرد طغیانگر (معاویه) با ما و شیعیان ما چه کرده است؟! ... و شما را به حقّ خداوند و پیامبر خدا(ص) و نسبتى که با پیامبرتان دارم، سوگند مى دهم که حادثه امروز را به مردم برسانید و ...و در شهرهایتان افراد مطمئنّ از مردم را دعوت کنید!».

ائمه(ع) شعراء را با خوشرویى استقبال و تعظیم نموده، جلسه شعر خوانی برایشان مهیا، انواع تحفه و هدایا را به آنان عطا می کردند. گاهى بهترین اوقات و ارزشمندترین مکان های دعا و عبادت را برای جلسات شعر خوانی در نظر گرفته و شنیدن آن را از برترین عبادات شمرده و براى آنان دعا کرده، می فرمودند: «براى خدا سخت و گران نیست که گناهان دوستداران و ستایشگران ما را بیامرزد».

زید بن خالد جهنى می گوید: از عثمان حکم نزدیکی بدون خروج منی را پرسیدم، گفت: وضو مى گیرد و آلت خود را مى شوید، این را از پیامبر(ص) شنیدم. اولا: این فتوا با روایاتى که در منابع اهل سنت آمده در تعارض است. ثانیا: فتواى فقهاى عامّه نیز خلاف آن است و طبق سنّت اگر به اندازه ختنه گاه داخل کند جنابت حاصل می شود. ثالثا: اینکه در روایت آمده على(ع) و دیگران با عثمان در این فتوا موافقت کرده اند نیز دروغی است برای پرده پوشی بر جهل خلیفه؛ چراکه امام على(ع) در همین مسأله، خلیفه دوم را تخطئه کرده.