به اعتقاد تورات، يعقوب(ع) پيامبري را از برادرش «عيسو» مي ربايد!! این کتاب در نسبت نارواى ديگری مي گويد: يعقوب پيامبر(ع) تمام شب را با خدا كشتى گرفت و او را رها نكرد تا آن كه خدا بر كف ران او زد و به او بركت داد تا سرانجام رهايش كرد!!
اما قرآن، اسحاق و يعقوب را با زيباترين عبارات توصيف مى كند: «بندگان ما ابراهيم و اسحاق و يعقوب را كه نيرومند و ديده‌ور بودند به ياد آور. ما آنان را با موهبت ويژه خالص گردانيديم، و آنان در پيشگاه ما جداً از برگزيدگان نيكانند».

پس از امام صادق(ع) به علت وحشت از حاکمیّت عباسیان، جذب شیعیان از طرف بعضی از فرزندان امام صادق(ع) و پراکندگی شیعیان، تشخيص امام بعدی را براي برخی از شیعیان مشكل کرد. بسیاری از شیعیان گمان کردند اسماعیل فرزند بزرگتر امام ششم، امام می شود؛ اما وي در حیات پدر فوت كرد ولی آنان حاضر به پذيرش فوتش نشدند؛ لذا امام صادق(ع) اصرار داشت تا شیعیان با دیدن جنازه او به مرگش یقین کنند، حتي در قبرستان و قبل از دفن نيز امام افراد را واداشت تا به مرگ او شهادت دهند؛ سپس به امامت فرزند ديگرش امام كاظم(ع) تأکید فرمود.

میلیون ها شیعه در جهان نماز مى گزارند، و حتى یک نفر از آنان چنین عبارتى را بر زبان نمى آورند، بلکه همه آنها با بلند کردن دست ها، سه بار «الله اکبر» مى گویند و بسیارى از آنان، حتى از چنین اتهامى، بى خبرند. منشاء این اتهام، شعار کفرآلود یهود است که معتقد بودند رشته نبوت باید در خاندان یعقوب باقی بماند، ولی جبرئیل در وحى الهى خیانت ورزید و نبوت را به فرزندان اسماعیل منتقل کرد. حال وهابی ها کلامی که یهود با آن بر ضدّ مسلمانان شعار مى دادند، به شیعه نسبت مى دهند.

اسماعیل فرزند امام ششم در زمان حیات پدر وفات نمود اما جمعى معتقد شدند اسماعیل امام می باشد و نمرده و مهدی موعود است و برخی امامت را حق او دانسته لذا گفتند: پس از او در اعقاب اوست. اسماعیلیه در معارف و احکام اسلام براى هر ظاهرى، باطنى و براى هرتنزیلى، تاویلى قائلند.

در روايات سه نفر از معصومين(ع) به لقب «نَفْس و جان بودن» متصف شده اند؛ 1- حضرت علي(ع). 2- امام حسين(ع). 3- امام هفتم حضرت موسی بن جعفر(ع).

در طول تاريخ اسلام افراد بسياري بوده اند كه يا ادعای مهدویّت کرده یا در حق آنان ادعای مهدویّت شده است؛ از جمله آنها مي توان به محمد بن حنفيه، اسماعيل فرزند امام صادق(ع)، محمد بن عبدالله بن حسن، مهدى عباسى و ... اشاره كرد.

 از آدم(ع) تا حضرت خاتم(ص) هر يک از انبياء، وصى يا اوصيایى داشتند که از ذريّه ايشان بوده اند، مثلا آدم(ع) بر فرزندش شيث(ع) وصيّت نمود که او حجّت خدا بعد از خود و خليفه خدا در روى زمين خواهد بود. خداوند براى سام فرزند نوح(ع)، رياست از آسمان را قرار داد و... . همچنين در اين راستا وصيت ابراهيم(ع) به فرزندش اسماعيل(ع) يا وصيت داوود(ع) به سليمان(ع) همچنين وصيّت اسماعيل(ع) به اسحاق(ع) در تاريخ انبياى الهى مشاهده مي شود.

پيامبرى نيست جز آنکه وصىّ داشته، خواه آن اوصيا پيامبر باشند يا نباشند. خداوند متعال مى فرمايد: خدا برگزيد آدم و نوح و خانواده ابراهيم و خاندان عمران را بر جهانيان، فرزندانى هستند برخى از نسل برخى ديگر و خدا به اقوال و احوال همه شنوا و دانا است. کما اينکه مي فرمايد: ما نوح و ابراهيم را فرستاديم، و در ذريه آن دو، نبوّت و کتاب قرار داديم؛ و در اواخر عمر اسحاق و يعقوب را به او بخشيديم و نبوّت و کتاب آسمانى را در ذريه اش قرار داديم و سليمان وارث داوود شد... .

آیه 124 سوره بقره الهى بودن مقام امامت، برترى آن بر مقام نبوت و عصمت امام را ثابت مى‌کند. برخى گفته اند: مراد از امام در این آیه امام مصطلح شیعیان نیست بلکه به معنی واجب الإطاعه بودن پیامبران است. پاسخ: خداوند به حضرت ابراهیم(ع) بعد از سالها ابتلا و امتحان، مقامى غیر از نبوت داد که او را چنان به شعف آورد که فورا آن را براى فرزندانش نیز درخواست کرد. اگر مراد از امام در آیه همان نبوت باشد، جعل دوباره است و تحصیل حاصل معنا ندارد.

زیدیه و اسماعیلیه، مثل امامیه از فرقه هاى شیعى است با این تفاوت که امامیه، امامت را بر اساس نصّ نبوى براى دوازده امام می داند ولی زیّدیه، نص بر امامت را تنها براى على و امام حسن و امام حسین(ع) مى دانند و رهبرى پس از آن بزرگواران از آنِ هر هاشمى است که قیام مسلّحانه کند و به امامتِ خودش دعوت کند. اسماعیلیه امامت را تا امام صادق(ع) قبول دارند و پس از او به امامت فرزندش اسماعیل معتقدند و استمرار آن را در فرزندان او مى دانند.