محدث نوری در قول به «تحریف قرآن کریم» به اسنادی اعتماد نموده که از نظر محققین و بزرگان علما قابل اعتماد نیستند. يكى از آن كتاب‌ها رساله مجهول النسبى است كه به رغم وحدت اصل، با عناوين مختلف، به افراد گوناگونى منتسب شده است. از دیگر کتبی که به آن اعتماد کرده‌اند کتاب «السقيفة» نوشته سليم‌بن‌قيس هلالى است. و همچنین «قرائات» نوشته احمدبن‌محمد سيّارى یا «تفسير ابوالجارود زيادبن‌منذر» معروف به «سرحوب» و یا تفسير «على‌بن‌ابراهيم قمى» و یا کتاب «الاستغاثه» تأليف على‌بن‌احمد كوفى و «احتجاج» نوشته طبرسى و ..... می باشد.

تاریخ اصول فقه، به معنی سیر تحول و تطور علم اصول در طول زمان، در 8 دوره متصور است: دوره اوّل: عصر تأسیس اصول فقه توسط امام باقر(ع) و امام صادق(ع). دوره دوّم: دوره تصنیف توسط هشام بن حکم و دیگران. دوره سوم: دوره کمال و استقلال. دوره چهارم: عصر ركود و تقليد از آراء شیخ طوسی. دوره پنجم: عصر تجديد حيات‏ فقاهت و اجتهاد توسط ابن ادریس. دوره ششم: عصر پيدايش حركت اخبارى‏ گرى‏. دوره هفتم: عصر تجديد حيات اجتهاد توسط محقق بهبهانی و مقابله با اخباری گری. دوره هشتم: عصر نوآورى‏ هاى فقهى‏ و ابداع روش های تازه در اصول فقه.

در كتاب معروف «وسائل الشيعه» بيش از هشتاد حديث در زمينه احكام «خمس» از كتب معروف شيعه جمع آورى شده است. در این میان، گذشته از روایاتی که بوسیله قراین پی به صحت آنها می بریم، احادیثی وجود دارد که به ثقه بودن راویانشان تصریح شده است، مانند: سعد بن عبداللّه اشعرى و ابوعلي بن راشد كه به تصريح بزرگانی مانند شيخ طوسى و علامه حلى ثقه هستند. على بن مهزيار كه تمام بزرگان علم رجال به عظمت و وثاقت او معترفند و از اصحاب خاصّ امام نهم و وكيل مخصوص آن حضرت بوده است.

فقهاى ما معمولاً در كتاب طلاق به سراغ بحث از حيله‌ هاى شرعى رفته‌اند. مرحوم شيخ طوسى مى‌فرمايد: «اصل حيله‌ هاى شرعى به اجماع فقها اجمالا جايز است، و تنها افراد كمى با آن مخالفت کرده، و هيچ حيله‌اى را مجاز نشمرده‌اند. علّت این جواز، برخى از آيات قرآن و روايات معصومان است؛ که نمونه آن داستان حضرت ابراهيم(ع) در مورد شكستن بتها است». ایشان در ادامه نظر خود را بیان کرده، می فرماید: «در صورتى توسّل به حيله جايز است كه مقدّمه آن مباح و مشروع باشد، امّا توسّل به فعل نامشروع، براى رسيدن به امر مشروع جايز نيست».

روایتي كه تصريح بر سفارت «عثمان بن سعيد» دارد ضعیف نیست؛ چراكه جعفر بن محمد بن مالك را شيخ طوسى توثيق نموده است و علماي شيعه در مسئله امامت و سفارت دقت زيادى به كار برده و به مجرد ادعاى شخصى بر سفارت، حرف او را تصديق نمى كردند.

توقیع امام دوازدهم(عج) به علی بن محمد سمری، نمي تواند دليلي بر عدم امكان تشرف به محضر ایشان باشد؛ چون هیچکدام از علما این روایت را مطلق ندانسته اند و بسياري از آنان قائل به امكان رؤيت بوده اند. البته ممكن است مقصود از ادعاى مشاهده ادعاى مشاهده به عنوان نايب خاص يا ادعاى مشاهده اختيارى باشد. ضمن اینکه اين توقيع، خبر مرسل است و سند آن ضعيف مي باشد.

سیّد مرتضى علم الهدى، ابوالقاسم على بن حسین بن موسى بن محمّد بن موسى بن ابراهیم بن امام موسى کاظم(ع). او امام در فقه، مؤسّس اصول فقه، استاد در کلام، نابغه در شعر و روايت کننده احاديث بسيارى است. ثعالبى نوشته: امروز مجد و شرافت، علم و ادب، فضل و کَرَم، و رياست به سيّد مرتضى ختم مى شود. اساتيد او عبارتند از: شيخ مفيد، ابن بابويه، شيخ صدوق و... و شاگردان او عبارتند از: شيخ طوسى، شريف ابويعلى، قاضى عبد العزيز. او در رجب سال 355 متولّد و ربيع الاوّل سال 436 از دنيا رفت.