در عصر ما فنون نظامى تخصصى شده و بايد از نيروهاي متخصص استفاده كرد. لذا بايد گروهي به عنوان كادر ثابت در ارتش بمانند و شب و روز آماده مقابله با دشمن باشند؛ ولى با اين حال نقش بسيج و نيروهاى عمومى ـ مردمى، مهم است. آنها در جنگ تحميلى هشت ساله نقش خود را به خوبي ايفا كردند و اگر نبودند، بخش هاى عظيمى از ايران به اشغال دشمن در‌ مي آمد. بنابراين اگر بعضى تصوّر كنند كه مسأله بسيج مردمى مخصوص زمانى بوده كه فنون نظامى پيچيده نبوده سخت در اشتباه اند. بسيج مردمى حتي از كشورهاى اسلامى نيز دفاع مي كند.

انتظار ظهور منجی نه تنها سبب ركود يا فرار از زير بار مسؤوليّت و تسليم در برابر ظلم نمي‌گردد؛ بلكه آثار بسيار سازنده اى دارد. اینکه در روايات آمده: «كسى كه با حالت انتظار ظهور حكومت حق، از دنيا برود همانند مجاهد فی سبیل الله و شهید همراه پيامبر(ص) و ... است» روشنگر اين واقعيت است كه يك نوع رابطه و تشابه ميان مسئله «انتظار» و جهاد و مبارزه با دشمن، وجود دارد. علاوه بر اینکه در روايات متعددى نيز انتظار چنين حكومتى به عنوان بالاترين عبادت معرفى شده است.

امام سجاد(ع) در شام، فضائل حضرت علی(ع) را اینگونه بیان نمودند: مهاجر و مجاهد در راه خدا، کسی که حتی یک لحظه هم در عمر خود کافر نبود، وارث پیامبران، زینت عبادت کنندگان، صابرترین صابران، یاری شده توسط جبرئیل و میکائیل، پیکارگر با مارقین و ناکثین و قاسطین، اولین مسلمان، نابودکننده مشرکین، بوستان علم و حکمت، خشنود به رضای خدا، پیشگام در انجام دستورهای خدا، صابر، اهل عبادت، سازش ناپذیر در برابر کفر و شرک، بازکننده گره های جنگ و... .

خداوند در آیه 29 سوره فتح، اوصافی را برای یاران پیامبر(ص) برمی شمارد که این اوصاف در تورات و انجیل آمده است. مانند: سر سختی در برابر کفّار و مهربانی در میان خود، پیوسته در حال رکوع  و سجود بودن، همواره فضل و رضاى خدا را طلب کردن، داشتن اثر سجده در پیشانی، و... .

حاکم حسکانى به سندش از مجاهد نقل کرده که گفت: «همانا براى على(ع) هفتاد منقبت است که براى هیچ یک از اصحاب پیامبر(ص) مثل آن نبوده است و هیچ یک از مناقب آنان نیست جز آن که على(ع) در آن ها شریک است».

آيه 19 سوره «توبه» مي‌فرمايد: «آيا آب دادن به حاجيان و آباد ساختن مسجدالحرام را همانند عمل كسى قرار داديد كه به خدا و روز بازپسين ايمان آورده و در راه او جهاد كرده است؟ ...». شأن نزول این آيه در مورد «عباس» و «شيبه» بود كه بر يكديگر تفاخر مى كردند و از على(ع) تقاضای داوری کردند، ایشان فرمود: «افتخار من اين است كه اولین ایمان آورنده به پيامبر و مجاهد در راه خدا هستم». لذا برای داوری نزد پيامبر(ص) رفتند که آيه بالا نازل شد.