یزید مجلسی ترتیب داده بود که در آن بزرگان كشور، سران قبايل و ... حضور داشتند. او در این مجلس اشعاری خواند مبنی بر اینکه خاندان امیرالمومنین(ع) در این جنگ تقاص کشته شدگان جنگ بدر را دادند. در این زمان حضرت زینب(س) آنچه را يزيد مايه شادى مى پنداشت، در كام او از زهر تلختر كرد و فرمودند: الان تو از شادی در پوست خود نمی گنجی  ولی بدان این مهلتی است که خداوند به  كافران و مجرمان می دهد تا بار گناه خود را سنگينتر كنند، آنگاه به عذابى مى رسند كه مايه خوارى و رسوايى است... .

«ابولؤلؤ» غلام «مغیرة بن شعبه» از خراج سنگینی که مغیره بر او بسته بود نزد عمر شکایت برد ولی عمر به شکایتش اعتنا نکرد. چند روز بعد که عمر برای نماز صبح به مسجد آمده بود، ابولؤلؤ شش ضربه خنجر بر او وارد نمود که یکی از آنها را در زیر نافش فرو رفت و همان موجب قتل او شد.

وى از شيعيان شريف بصره و مورد احترام آنان بود. هنگامى كه هنوز ابن زياد در بصره بود و همه راهها را كنترل مى كرد، يزيد بن ثُبيط تصميم گرفت تا به سوى امام حسين(ع) كه در مكه حضور داشت رهسپار شود. او و همراهانش در مکه به امام ملحق شدند و تا کربلا با حضرت بودند. در روز عاشورا دو فرزند یزید بن ثُبَیط در حمله اول به شهادت رسیدند و خودش در حملات بعد شهید شد.

در روز عاشورا هنگامی که امام(ع) برای آخرین بار در برابر سپاه دشمن به موعظه آن ها پرداخت، آن ها با کمال وقاحت خطاب به امام(ع) گفتند: به خاطر كينه اى كه از پدرت به دل داريم با تو می جنگیم.

وقتی لشکر عمربن سعد به کربلا رسید، فرستاده او نزد امام حسین(ع) آمد و پیغام عمر مبنی بر سوال از چرایی آمدن حضرت را به سوی کوفه ابلاغ کرد. امام فرمود، به دعوت مردم کوفه به این شهر آمده و حال اگر مردم از نظر خود برگشته اند، می تواند بازگردد. عمر سعد، سخن امام را به اطلاع ابن زیاد رساند، اما او در پاسخ گفت، امام و یارانش باید با یزید بیعت کنند. امام(ع) این خواسته را ردّ کرد. امام(ع) شب عاشورا نیز برای اتمام حجت، با عمربن سعد مذاکره کرد، اما او به بهانه های متعدد، از همراهی با حضرت شانه خالی کرد.

امّ البنين روزها دست عبيدالله فرزند خردسال عباس را مى گرفت و به بقيع مى رفت و براى فرزندانش اشعاری می سرود و مرثيه سرايى مى كرد. مردم مدينه براى شنيدن مرثيه هاى جانسوز او اجتماع كرده و همنواى با او گريه مى كردند. به اندازه اى عزادارى او جانسوز بود كه حتّى مروان بن حكم دشمن كينه توز اهل بيت(ع) هنگامى كه آن منظره را می ديد متأثّر می شد و اشك می ريخت.