آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در روز عاشورا هنگامی که امام(ع) برای آخرین بار در برابر سپاه دشمن به موعظه آن ها پرداخت، آن ها با کمال وقاحت خطاب به امام(ع) گفتند: به خاطر كينه اى كه از پدرت به دل داريم با تو می جنگیم.

آنگاه که امام حسین(عليه السلام) تمام یاران خود را از دست داد و برای جنگ آهنگ دشمن نمود برای آخرین بار برای اتمام حجت خطاب به آنان فرمود: «يا وَيْلَكُمْ أَتَقْتُلُونِي عَلى سُنَّة بَدَّلْتُها؟ أَمْ عَلى شَريعَة غَيَّرْتُها، أَمْ عَلى جُرْم فَعَلْتُهُ، أَمْ عَلى حَقٍّ تَرَكْتُهُ»؛ (واى بر شما! چرا با من مى جنگيد؟ آيا سنّتى را تغيير داده ام؟ يا شريعتى را دگرگون ساخته ام؟ يا جرمى مرتكب شده ام؟ و يا حقّى را ترك كرده ام؟).
اما دشمن لجوج و کینه ای با کمال وقاحت خطاب به امام(عليه السلام) گفتند: «إِنّا نَقْتُلُكَ بُغْضاً لاَِبِيكَ»؛ (بلكه به خاطر كينه اى كه از پدرت به دل داريم، با تو مى جنگيم و تو را مى كشيم). (1)
در این هنگام امام(عليه السلام) در حالی که اشعار زیر را مى خواند بر آنان حلمه ور شد:
«كَفَرَ الْقَوْمُ وَ قِدْماً رَغَبُوا *** عَنْ ثَوابِ اللّهِ رَبِّ الثَّقَلَيْنِ
قَتَلَ الْقَوْمُ عَلِيّاً وَ ابْنَهُ *** حَسَنَ الْخَيْرِ كَريمَ الطَّرَفَيْنِ
حَنَقاً مِنْهُمْ وَ قالُوا أَجْمِعُوا *** أُحْشُرُوا النّاسَ إِلى حَرْبِ الْحُسَيْنِ
يا لَقَوْم مِنْ أُناس رُذَّل *** جَمَعُوا الْجَمْعَ لاَِهْلِ الْحَرَمَيْنِ
ثُمَّ سارُوا وَ تَواصَوْا كُلُّهُمْ *** بِاجْتِياحي لِرِضاءِ الْمُلْحِدَيْنِ
لَمْ يَخافُوا اللّهَ في سَفْكِ دَمي *** لِعُبَيْدِاللّهِ نَسْلِ الْكافِرَيْنِ
وَابْنِ سَعْد قَدْ رَماني عَنْوَةً *** بِجُنوُد كَوُكُوفِ الْهاطِلَيْنِ
لا لِشَىْء كانَ مِنّي قَبْلَ ذا *** غَيْرَ فَخْري بِضِياءِ الْفَرْقَدَيْنِ
بِعَلِىِّ الْخَيْرِ مِنْ بَعْدِ النَّبِىِّ *** وَ النَّبِىِّ الْقُرَشِىِّ الْوالِدَيْنِ
خَيْرَةُ اللّهِ مِنَ الْخَلْقِ أَبي *** ثُمَّ أُمّي فَأَنَا ابْنُ الْخِيَرَتَيْنِ
فِضَّةٌ قَدْ خَلَصَتْ مِنْ ذَهَب *** فَأَنَا الْفِضَّةُ وَ ابْنُ الذَّهَبَيْنِ
مَنْ لَهُ جَدٌّ كَجَدِّي في الْوَرى؟ *** أَوْ كَشَيْخي فَأَنَا ابْنُ الْعَلَمَيْنِ
فاطِمُ الزَّهْراءِ أُمِّي وَ أَبِي *** قاصِمُ الْكُفْرِ بِبَدْر وَ حُنَيْنِ
عَبَدَاللّهَ غُلاماً يافِعاً *** وَ قُرَيْشٌ يَعْبُدُونَ الْوَثَنَيْنِ
يَعْبُدُونَ اللاّتِ وَ الْعُزّى مَعاً *** وَ عَلِىٌّ كانَ صَلَّى الْقِبْلَتَيْنِ
فَأَبي شَمْسٌ وَ أُمِّي قَمَرٌ *** وَ أَنَا الْكَوْكَبُ وَ ابْنُ الْقَمَرَيْنِ
وَ لَهُ فِي يَوْمِ أُحْد وَقْعَةٌ *** شَفَتِ الْغِلَّ بِفَضِّ الْعَسْكَرَيْنِ
ثُمَّ في الاَْحْزابِ وَ الْفَتْحِ مَعاً *** كانَ فيها حَتْفُ أَهْلِ الْفَيْلَقَيْنِ
في سَبيلِ اللّهِ ماذا صَنَعَتْ *** أُمَّةُ السُّوُءِ مَعَاً بِالْعِتْرَتَيْنِ؟
عِتْرَةُ الْبِرِّ النَّبِىِّ الْمُصْطَفى *** وَ عَلِىِّ الْوَرْدِ يَوْمَ الْجَحْفَلَيْنِ
فاطِمُ الزَّهْراءِ أُمِّي، وَ أَبِي *** وارِثُ الرُّسْلِ وَ مَوْلَى الثَّقَلَيْنِ
طَحَنَ الاَْبْطالَ لَمّا بَرَزُوا *** يَوْمَ بَدْر وَ بِاُحْد وَ حُنَيْنِ
وَ أَخُوا خَيْبَرَ إِذْ بارَزَهُمْ *** بِحُسام صارِم ذي شَفْرَتَيْنِ
وَالَّذي أَوْدى جُيُوشاً أَقْبَلُوا *** يَطْلُبُونَ الْوِتْرَ في يَوْمِ حُنَيْنِ
مَنْ لَهُ عَمٌّ كَعَمِّي جَعْفَرٌ *** وَهَبَ اللّهُ لَهُ أَجْنِحَتَيْنِ
جَدِّى الْمُرْسَلُ مِصْباحُ الْهُدى *** وَ أَبِى الْمُوفي لَهُ بِالْبَيْعَتَيْنِ
بَطَلٌ قَرْمُ هِزَبْرٌ ضَيْغَمٌ *** ماجِدٌ سَمْحٌ قَوِىُّ السّاعِدَيْنِ
عُرْوَةُ الدِّينِ عَليٌّ ذاكُمُ *** صاحِبُ الْحَوْضِ مُصَلِّي الْقِبْلَتَيْنِ
مَعَ رَسُولِ اللّهِ سَبْعاً كامِلا *** ما عَلَى الاَْرْضِ مُصَلٍّ غَيْرُ ذَيْنِ
تَرَكَ الاَْوْثانَ لَمْ يَسْجُدْ لَها *** مَعَ قُرَيْش مُذْ نَشاً طَرْفَةَ عَيْن
وَ أَبِي كانَ هِزَبْراً ضَيْغَماً *** يَأْخُذُ الرُّمْحَ فَيَطْعَنْ طَعْنَتَيْنِ
كَتَمَشِّى الاُْسْدِ بَغْياً فَسُقُوا *** كَأْسَ حَتْف مِنْ نَجيعِ الْحَنْظَلَيْنِ
ذَهَبٌ مِنْ ذَهَب في ذَهَب *** وَ لُجَينٌ في لُجَين في لُجَينِ
فَلَهُ الْحَمْدُ عَلَيْنا واجِبٌ *** ما جَرى بِالْفُلْكِ إِحْدي النَّيِّرَيْنِ
خَصَّهُ اللّهُ بِفَضْل وَ تُقى *** فَأَنَا الزّاهِرُ وَ ابْنَ الاَْزْهَرَيْنِ
تَرَكَ الاَْصْنامُ مُنْذُ خَصَّهُ *** وَ رَقا بِالْحَمْدِ فَوْقَ النَّيِّرَيْنِ
وَ أَبادَ الشِّرْكَ في حَمْلَتِهِ *** بِرِجال أُتْرِفُوا في الْعَسْكَرَيْنِ
وَ أَنَا ابْنُ الْعَيْنِ وَ الاُْذْنِ الَّتِي *** أَذْعَنَ الْخَلْقُ لَها في الْخافِقَيْنِ
نَحْنُ أَصْحابُ الْعَبا خَمْسَتُنا *** قَدْ مَلَكْنا شَرْقَها وَ الْمَغْرِبَيْنِ
ثُمَّ جَبْريلُ لَنا سادِسُنا *** وَ لَنَا الْبَيْتُ كَذا وَ الْمَشْعَرَيْنِ
وَ كَذَا الَْمجْدُ بِنا مُفْتَخِرٌ *** شامِخاً يَعْلُوا بِهِ في الْحَسَبَيْنِ
فَجَزاهُ اللّهُ عَنّا صالِحاً *** خالِقَ الْخَلْقِ وَ مَوْلَى الْمَشْعَرَيْنِ
عُرْوَةُ الدِّينِ عَليٌّ الْمُرْتَضى *** صاحِبُ الْحَوْضِ مُعِزُّ الْحَرَمَيْنِ
يَفْرِقُ الصَّفّاِن مِنْ هَيْبَتِهِ *** وَ كَذا أَفْعالُهُ في الْخافِقَيْنِ
وَ الَّذِي صَدَّقَ بِالْخاتَمِ مِنْهُ *** حينَ ساوى ظَهْرَهُ فِي الرَّكْعَتَيْنِ
شيعَةَ الُْمخْتارِ! طيبُوا أَنْفُساً *** فَغَداً تُسْقُونَ مِنْ حَوْضِ اللُّجَيْنِ
فَعَلَيْهِ اللّهُ صَلّى رَبُّنا *** وَحَباهُ تُحْفَةً بِالْحَسَنَيْنِ»
(اين قوم كافر شدند و از ديرباز از پاداش خداوندى كه پروردگار جنّ و انس است روى گردان بودند.
آنان با على(عليه السلام) و فرزندش حسن(عليه السلام) ـ كه نيك بود و از پدر و مادرى كريم ـ از روى حسادت جنگيدند.
و اينك گفتند: همگى براى جنگ با حسين(عليه السلام) گرد آييد.
فرياد از مردمى پست كه جماعت را براى كشتن اهل حرمين [مكّه و مدينه] گرد آوردند.
سپس به راه افتادند و به يكديگر جهت دستگيرى من، براى خشنودى ملحدان، توصيه كردند.
براى جلب رضايت عبيدالله [ابن زياد] كه از نسل كافران است، در ريختن خون من از خداوند پروا نكردند و براى جلب رضايت ابن سعد ـ با سپاهيان خود همانند بارانى سيل آسا ـ قهرآميز به سوى من تاختند.
[و اين همه] نه به خاطر آن كه گناهى از من سرزده باشد، جز افتخارم به روشنايى دو ستاره: حضرت على(عليه السلام) ـ بهترين انسان پس از پيامبر(صلى الله عليه وآله) ـ و پيامبر كه پدر و مادرش از قريش اند.
بهترين خلق برگزيده خداوند، پدر و مادرم هستند و من فرزند آن دو برگزيده.
نقره اى برگرفته از طلا، پس من نقره اى هستم كه فرزند دو طلايم.
چه كس در ميان مردم، جدّى همانند جدّ من و يا پدرى چون پدرم دارد. پس من فرزند دو بزرگ هستم.
مادرم فاطمه زهرا است و پدرم همان است كه در جنگ بدر و حنين، سپاه كفر را در هم شكست.
در نوجوانى به عبادت خدا پرداخت در حالى كه قريش بتها را مى پرستيدند.
آنان لات و عزّى [دو بت بزرگ دوران جاهليّت] را عبادت مى كردند در حالى كه پدرم على(عليه السلام) به دو قبله نماز مى گذارد.
پدرم خورشيد و مادرم ماه است و منم ستاره، فرزند آن دو.
براى پدرم در جنگ «اُحد» ماجرايى است كه با شكستن سپاه دشمن دلها را شفا بخشيد.
و نيز افتخارى است در جنگ «احزاب» و «فتح» كه در آن جنگ ها انبوه دشمن به كام مرگ فرو رفتند.
[بگوييد] اين امّت بدكردار، با عترت رسول الله(صلى الله عليه وآله) در راه خدا چه كردند؟
عترت آن نيكوكار، پيامبر برگزيده خدا، و على(عليه السلام) آن جنگ آور روز پيكار.
مادرم فاطمه زهرا(عليها السلام) است و پدرم، وارث پيامبران و مولاى جنّ و انس است.
همو كه در ميدان بدر و احد و حنين، پهلوانان نامدار را در هم كوبيد.
او كه فاتح روز خيبر است و با آن شمشير برّان دو لب، بر آنان تاخت.
آن كسى كه خونخواهان روز حنين را نابود كرد. چه كس عمويى چون عموى من جعفر(عليه السلام) دارد كه خداوند به او دو بال [در برابر قطع شدن دستهايش] عطا كرد.
جدّم، پيامبر، چراغ هدايت است و پدرم كسى است كه به هر دو بيعتش با پيامبر(صلى الله عليه وآله) وفا كرد.
اوست پهلوان، بزرگ، شير ميدان، بزرگوار، بخشنده و داراى بازوان پرتوان.
دستگيره دين على(عليه السلام) است و اوست صاحب حوض كوثر و آن كه به دو قبله نماز گزارد.
هفت سال تنها با پيامبر نماز گزارد، در زمانى كه جز آن دو نمازگزارى بر روى زمين نبود.
از ابتدا بت پرستى را رها كرد و حتّى به يك چشم بر هم زدنى با قريش در سجده به بتها همراه نشد.
پدرم شير ميدان نبرد بود كه با نيزه اش به دشمنان ضربه مى زد.
و چونان شيرى خشمگين جام هاى مرگ را به آنان مى چشاند.
او طلايى است از ريشه طلا در كانون طلايى، و نقره ايى است از ريشه نقره در كانون نقره اى.
تا زمانى كه يكى از دو خورشيد و ماه در گردش است، سپاس الهى بر ما واجب است.
چرا كه خداوند او [پدرم] را به فضيلت و تقوى ويژگى بخشيد، پس منم تابناك فرزند تابناكان.
وى از آن زمان كه مورد توجّه خاصّ خداوند قرار گرفت، بتها را رها كرد و در ستايش، از ماه و خورشيد پيشى گرفت.
و در حمله هاى خود به ستمگران از سپاه دشمن، شرك را نابود ساخت.
و منم زاده آن چشم و گوش[حق] كه مردم شرق و غرب عالم بدان معتقدند.
ماييم اصحاب خمسه عبا كه شرق و غرب عالم را مالكيم.
جبرئيل، ششمين ما است و بيت و مشعر از ما است.
مجد و بزرگوارى، افتخارش به ما است، افتخارى كه او را در دنيا و آخرت بالا برد.
خداوندى كه آفريننده جهانيان و صاحب مشاعر است به او [پدرم] از جانب ما پاداش نيك عنايت كند.
دستگيره دين، على مرتضى است. همو كه صاحب حوض كوثر و عزّت بخش حرم خدا و رسول خداست.
از هيبت و كردارش، صف هاى حقّ و باطل در شرق و غرب عالم از هم جدا مى شود.
او كسى است كه انگشتر خويش را در حال ركوع به سائل بخشيد.
اى شيعيان برگزيده! شادمان باشيد كه فرداى قيامت از حوض نقره فامش سيراب خواهيد شد.
بر او خداوند ـ پروردگار ما ـ درود فرستاد و حسن(عليه السلام) و حسين(عليه السلام) را به وى هديه كرد). (2)، (3)