مسأله ضرورت «حكومت» در روايات اسلامى بازتاب گسترده اى دارد و در آنها تصريح شده كه مردم به هر حال نيازمند به امير و زمامدارى هستند، خواه نيكوكار باشد يا بدكار! و بدون حکومت نظام جامعه فاسد مى شود. مردم بدون حكومت نمى توانند زندگى كنند و حتى يك حكومت ظالم، از هرج و مرج و بى حكومتى بهتر است. از این رو امام علی(ع) می فرماید: «زمامدار ظالم و ستمگر بهتر است از فتنه [و هرج و مرجى] كه پيوسته در جامعه وجود داشته باشد».

گستردگی اصحاب ائمه در شهرها، نيازمند ايجاد سیستم ارتباط منظم و بسیار حساسی بود كه باعث گسترش تشیع و یا حفظ وضعیت موجود می شد. اين امر با تعیین «وکلا» از طرف امامان شکل می گرفت. در انتخاب وكيل به سابقه علمی درخشان و ارتباط استوار با امامان قبلی یا خود آن حضرت توجه می شد. اين ارتباط به وسیله نامه يا تماس مستقیم با امام(ع) يا فرستادن افرادی از طرف شیعیان به محضر آن حضرت انجام می گرفت. استفاده از این سیستم، موجب گسترش آموزه های شیعی در قالب حدیث و کلام به تمامی جوامع کوچک و پراکنده شیعی می شد.

امام هادی(ع) در شرائط نامساعد و اختناق زمان خود، علاوه بر فعاليت هاى فرهنگى از طريق مناظرات، مكاتبات، پاسخ به شبهات و تبيين بينش درست در برابر مكاتب كلامى منحرف، راويان و محدثان و بزرگانى از شيعه مانند: فضل بن شاذان، حسين بن سعيد اهوازى، ايوب بن نوح، ابوعلى (حسن بن راشد) حسن بن على ناصر كبير، عبدالعظيم حسنى (مدفون در شهر رى) و عثمان بن سعيد اهوازى و... را تربيت كرد.

علماى بزرگ شیعه در طول تاریخ از عقیده به تحریف تبرّى مى جستند، مثل فضل بن شاذان، مرحوم صدوق، شیخ مفید، سید مرتضى، علامه حلّى، مرحوم طبرسی و... . و اگر سخنی از تحریف گفته شده باشد در میان شیعه جایگاه معتبری ندارد.

«محمد بن ابي عمير» از علمای وفادار به اهل بیت بود. او از يونس بن عبدالرحمن افضل و اصلح‌ بود و پس از شهادت حضرت رضا(ع) به خاطر جانبداري از خدا و سعايت دشمنان و دانستن نام شيعيان به زندان افتاد و تحت شكنجه قرار گرفت تا اسامي شيعيان را فاش سازد؛ اما زير تازيانه‌ها مقاومت كرد و اسرار خود را حفظ نمود لذا همه اموالش به حكم خليفه ستمگر از او گرفته شد، به خصوص كتاب هاى گرانبهايى كه در حديث تأليف كرده بود، او نزديك به چهل جلد از كتبش را حفظ داشت كه از بازگو شده هاى آن كتب تحت عنوان نوادر ياد مى شود.