برخلاف جاهلیت که همکاری با برادر و هم پیمان را مطلقا لازم می دانست، اسلام تنها در کارهای نیک به همکاری تأکید دارد و همکاری در اهداف باطل را ممنوع دانسته؛ آیات و روایات فراوانی این نکته را بیان می کنند، از جمله: آیه 2 سوره مائده: «وَ تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى وَ لا تَعاوَنُوا عَلَى الإِثْمِ وَ الْعُدْوان»، و روایت نبوی که عاقبت همکاری با ستمکاران را جهنم دانسته و ... .

خداوند در قرآن به پیامبر(ص) مى فرماید: «رفت و آمد پیروزمندانه کافران در شهرهاى مختلف هرگز تو را نفریبد». سپس می فرماید: «این پیروزى ها و درآمدهاى مادى بى قید و شرط، پیروزى هاى زودگذر و اندک اند، و  به دنبال این پیروزى ها، عواقب شوم و مسئولیت هاى آن، دامان آنها را خواهد گرفت». بر اساس این آیات، موفقیت هاى مادى برخی افراد بی ایمان که از هر طریق مشروع، یا نا مشروع، و حتى با مکیدن خون بینوایان براى خود ثروت اندوزى مى کنند، بسیار محدود و همه ستمکاران عواقب شوم کارهای خود را می بینند.

خداوند  خطاب به پیامبر مى فرماید: «اگر شیطان تو را به فراموشى افکند و با این گونه اشخاص سهواً همنشین شدى به مجرد این که متوجه موضوع گشتى فوراً از آن مجلس برخیز و با این ستمکاران منشین». متکلّمین ما انبیاء و ائمه(ع) را علاوه بر احکام، در موضوعات عادى نیز معصوم می دانند. بنابراین، روى سخن در آیه گرچه به پیامبر(ص) است اما در حقیقت منظور پیروان او هستند.

بر اساس آیات قرآن، گاه نوعى ارتباط میان بهشتیان و دوزخیان برقرار مى شود، گوئى بهشتیان که در بالا قرار دارند به دوزخیان که در پائین هستند، و وضع حال آنها را مى بینند. همانند این آیه قرآن که می فرماید: «بهشتیان، دوزخیان را بانگ مى زنند و مى گویند: ما آنچه را پروردگارمان وعده داده بود، حقاً یافتیم، آیا شما هم آنچه را پروردگارتان وعده داده بود به حق یافتید؟ مى گویند: آرى! و در این هنگام کسى در میان آنها بانگ بر مى آورد که لعنت خدا بر ستمگران باد!».

قرآن کریم می فرماید: همه شما بدون استثنا وارد جهنم مى شوید.  بعضی از مفسران آن را به معنای نزدیک شدن به جهنم می دانند، اما اکثر مفسران معتقدند: «ورود» در اینجا به معنى دخول است و به این ترتیب، همه انسان ها بدون استثناء، نیک و بد، وارد جهنم مى شوند، منتها دوزخ بر نیکان سرد و سالم خواهد بود؛ چرا که آتش با آنها سنخیت ندارد، ولى دوزخیان که تناسب با آتش دوزخ دارند، همچون ماده قابل اشتعالى که به آتش برسد، فوراً شعله ور مى شوند.

قرآن در سوره غافر، در ترسیم ویژگی های خوف ناک قیامت برای کافران، می فرماید: 1- از روز قیامت تعبیر به روز نزدیک شده است. 2- در آن روز، از شدت هول و ترس، دل ها به گلوگاه مى رسد. 3- وجود آنها مملو از غم و اندوه مى شود اما توانائى اظهار آن را ندارند. 4- براى ستمکاران، دوست و نه شفاعت کننده اى که شفاعتش پذیرفته شود، وجود ندارد. چرا که شفاعت شافعان راستین، مانند انبیاء و اولیاء نیز به اذن پروردگار است..