توبه بايد پابرجا و دائم بوده باشد؛ براى اين که توبه کننده به گناه بازگشت نکند، رعايت امورى لازم است: 1 ـ جدا شدن از محيط گناه و عدم شركت در مجالس معصيت. 2 ـ بايد در دوستان و معاشران خود تجديد نظر كند. 3 ـ هر زمان وسوسه ها و انگيزه هاى آن گناه در او پيدا مى شود، به ذكر خدا روى آورد. 4 ـ همواره درباره آثار زيانبار گناهى كه آن را ترك گفته بينديشد. 5 ـ بايد وقت شبانه روزى خود را با برنامه هاى صحيح پركند و... .

در برخى از احادیث دوازده خلیفه آمده؛ بعد از آن که پیامبر(ص) به امامان و خلفاى بعد از خود اشاره کردند گروهى با ضجه زدن و همهمه کردن جلسه را بر هم زده و سخنان پیامبر را نا مفهوم گذاشتند که مردم نفهمند پیامبر چه می گوید. هدف آنان این بود که نگذارند مطلبى از پیامبر در باره خلافت به میان آید تا همه نقشه هاى آن ها بر هم بریزد. آنان احتمال زیاد مى دادند که پیامبر در ملأ عام سخن از جانشینى خود بگوید، لذا در مجلس پیامبر در دسته هاى مختلف مترصّد بودند تا نگذارند پیامبر به هدف خود برسد.

حضرت زینب(س) در مجلس یزید برخاست و خطبه ای بسیار کوبنده ایراد کرد. ایشان پس از حمد خداوند و درود بر پیامبر(ص) و خاندانش و تلاوت آیاتی درباره سرانجام بدکاران، یزید را مورد خطاب قرار دادند و خلافت او را نه دلیل بر منزلتش نزد خدا که - مطابق با مفاد آیاتی از سوره آل عمران – مهلتی برای افزایش گناهان و شدت گرفتن عذاب توصیف کردند.  سپس با یادآوری برخورد رحیمانه پیامبر(ص) هنگام فتح مکه با اجداد یزید، وی را به خاطر اهانت به سر بریده امام(ع) و اسارت دختران بی یاور رسول خدا(ص) سرزنش کردند.

سخنان و روشنگری های امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) چنان تاثیری در مردم شام گذاشت که يزيد به رغم خوشحالی اولیه از فتح و کشتن امام حسین(ع) مجبور شد براى كم كردن فشار افكار عمومى به حضرت زينب و دیگر زنان کاروان اسرا اجازه عزاداری دهد و آن حضرت نیز هفت روز با حضور زنان شامی  مراسم عزا برپا كرد و با توجه به نفرت عمومی که این مجالس علیه یزید برمی انگیخت، او دستور تعطیلی آن مجالس را داد و از آن پس می کوشید مقصر پدید آمدن فاجعه کربلا را ابن زیاد معرفی کند.

در احادیث، به تشکیل مجالس اهل بیت(ع) و عزاداری برای آنها توصیه شده است. امام صادق(ع) به «فضیل» فرمود: «آیا تشکیل مجلس مى دهید و با یکدیگر پیرامون معارف دینى و فضایل اهل بیت(ع) گفتگو مى کنید؟» فضیل گفت: آرى. امام(ع) فرمود: «چنین مجالسى را دوست مى دارم. مکتب ما را زنده نگه دارید؛ خداوند رحمت کند کسى را که مکتب ما را احیا کند». سپس امام(ع) ادامه داد: «هر کس که (مصائب) ما را یادآورد و یا نزد او از ما یادى شود و اشک از دیدگانش سرازیر گردد، هر چند اندک باشد، خداوند گناهانش را بیامرزد».

عبيدالله بن زیاد مردم را در مسجد گرد آورد و به منبر رفت. وقتی به امام حسین(ع) و امیرالمومنین (ع) جسارت کرد، عبدالله بن عفیف فریاد زد: اى پسر مرجانه! دروغگو پسر دروغگو تو و پدرت هستید و آن كسى است كه تو را به اين مقام منصوب كرد و پدر او است. اى دشمن خدا! آيا فرزندان پيامبران را مى كشيد و آنگاه بر منبر مسلمانان، اين گونه سخن مى گوييد؟ ابن زیاد بعد از جلب او دستور داد گردنش را زدند و بدنش را در محله «سبخه» كوفه به دار آويختند.

خداوند  خطاب به پیامبر مى فرماید: «اگر شیطان تو را به فراموشى افکند و با این گونه اشخاص سهواً همنشین شدى به مجرد این که متوجه موضوع گشتى فوراً از آن مجلس برخیز و با این ستمکاران منشین». متکلّمین ما انبیاء و ائمه(ع) را علاوه بر احکام، در موضوعات عادى نیز معصوم می دانند. بنابراین، روى سخن در آیه گرچه به پیامبر(ص) است اما در حقیقت منظور پیروان او هستند.

جمعى از قریش از کنار مجلس پیامبر(ص) گذشتند در حالیکه گروهی از مسلمانان کم بضاعت و کارگر، در خدمت پیامبر(ص) بودند. آنها گفتند: خداوند از میان ما اینها را انتخاب کرده؟! آنها را از طرف خود دور کن  شاید ما به تو نزدیک شویم و از تو پیروى کنیم. آیات فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.