بر اساس شواهد تاریخی، «مسلم بن عقیل» در لحظه آخر از «ترور» و قتل «ابن زیاد» خودداری کرد و دلیلش این بود که پیامبر(ص) از حیله و مکر نهی کرده بود و اینکه «ترور» با سیره مسلم سازگاری نداشت.
از سویی مسلم وظیفه داشت از مردم «کوفه» برای حضرت بیعت بگیرد و ...، در این حال «ترور» ابن زیاد سبب خروج مسلم از حیطه وظایفش می شد.
از سوی دیگر مسلم وظیفه اش بیداری مردم بود و این هدف با قتل و «ترور» حاصل نمی شد.
در نهایت اینکه ابن زیاد در پناه «هانی بن عروه» بود؛ و اسلام در این شرایط از «ترور» و قتل نهی می کند، گرچه شخصی فاجر و فاسق باشد.

در احاديث اسلامى، ريا این گونه معرفی شده: خطرناكترين چيزى است كه پیامبر(ص) از آن بر مسلمانان مى ترسید؛ کمترین ریا شرک به خداست؛ قبول نشدن عملى كه ذرّه اى از ريا در آن باشد، فاجر و حيله گرِ پيمان شكن خوانده شدن ریاکار و نابود شدن اجر و پاداش او در قیامت. این احادیث به خوبى نشان مى دهد گناه ريا به قدرى عظيم است كه چيزى با آن برابرى نمى كند و اين به خاطر آثار بسيار بدى است كه ريا در فرد و جامعه و در جسم و روح انسان ايجاد مى كند.

عبدالله بن زبير، كه فردى جاه طلب و ظاهر الصلاح بود، با وجود اینکه با خاندان اميرمؤمنان(ع) ميانه ‏اى نداشت و در برپايى فتنه «جمل» نقش مهمى داشت، پس از شهادت امام حسين(ع) در برابر يزيد اعلام مخالفت كرده خود را خليفه خواند. او پس از شهادت امام حسین(ع) روی مقاصد سیاسی، عراقیان را سرزنش می کرد که امام را دعوت کردیه و سپس از یاری او خود داری ورزیده اند و از یزید نیز بدگوئی می کرد و او را شراب خوار و سگ باز و فاجر می خواند و مردم را دعوت به خلع او می کرد.

ابن حزم قاتل عمار را مجتهدی خطاکار می داند که یک ثواب به او داده می شود اما قاتلان عثمان را فاسق و ملعون می شمارد. در این باره می توان پاسخ داد: هیچ یک از بزرگان دین تا زمان ابن حزم حرفى از اجتهاد ابوغادیه به زبان نیاورده اند و از آن گذشته اجتهاد در برابر سخنان صریح پیامبر که قاتلان عمار را گروه ستمکار و منحرف از راه حق می داند - و دیگر روایات نبوی که در اختلافها مردم را برای تشخیص حق به عمار ارجاع می دهد- چه جایگاه و چه معنایی دارد!؟

 صحیح بخاری از ابوهریره نقل می کند: در نبرد خیبر، پیامبر(ص) به مردى از همراهانش که ادعاى مسلمانى داشت فرمود: «او اهل دوزخ است». در زمان نبرد، آن مرد سرسختانه مى جنگید و زخم بسیار برداشت، تا جایی که بعضى به تردید افتادند. او که از سوزش زخم مى نالید، با تیرهایى که همراهش بود خود را کشت. مسلمانان به پیامبر(ص) گفتند: یا رسول الله! درست فرمودید، فلانی خودکشى کرد. پیامبر(ص) فرمود: «فلانى، برخیز و اعلام کن که جز مؤمن کسى وارد بهشت نمى شود، خداوند همواره این دین را به وسیله مرد فاجر تأیید مى کند».