پاسخ اجمالی:
عبدالله بن زبير، كه فردى جاه طلب و ظاهر الصلاح بود، با وجود اینکه با خاندان اميرمؤمنان(ع) ميانه اى نداشت و در برپايى فتنه «جمل» نقش مهمى داشت، پس از شهادت امام حسين(ع) در برابر يزيد اعلام مخالفت كرده خود را خليفه خواند. او پس از شهادت امام حسین(ع) روی مقاصد سیاسی، عراقیان را سرزنش می کرد که امام را دعوت کردیه و سپس از یاری او خود داری ورزیده اند و از یزید نیز بدگوئی می کرد و او را شراب خوار و سگ باز و فاجر می خواند و مردم را دعوت به خلع او می کرد.
پاسخ تفصیلی:
عبدالله بن زبير، كه فردى جاه طلب و ظاهر الصلاح بود، اندكى پيش از ورود امام حسين(علیه السلام) به مكه در سال 60 وارد مكه شده در آنجا اقامت گزيده بود، ولى در مدت امام حسين(علیه السلام) در مكه، او تحت الشعاع قرار گرفته و چندان مورد توجه مردم نبود. پس از شهادت امام حسين(علیه السلام) ميدان را براى فعاليت او باز شد و در برابر يزيد اعلام مخالفت كرده خود را خليفه خواند. عبدالله با خاندان امير مومنان(علیه السلام) ميانه اى نداشت. او در برپايى فتنه «جمل» نقش مهمى داشت و در دوران فعاليت در مكه، درود بر پيامبر را از آغاز خطبه حذف كرد و چون در اين مورد از او پرسيدند، گفت: پيامبر خويشاوندان بدى دارد كه هنگام بردن نام او گردن خويش را بر مى افرازند.(1) با توجه به اين سوابق بود كه امام سجاد(علیه السلام) از فتنه او اظهار نگرانى مى كرد.(2) به نوشته برخی از مورخان، در شورش مردم مدینه، عبدالله بن زبیر نقش داشته است. او پس از شهادت امام حسین(علیه السلام) روی مقاصد سیاسی، عراقیان را سرزنش می کرد که امام را دعوت کردیه و سپس از یاری او خود داری ورزیده اند و از یزید نیز بدگوئی می کرد و او را شراب خوار و سگ باز و فاجر می خواند و مردم را دعوت به خلع او می کرد(3) نيز گفته اند كه اخراج حاكم مدينه و بنى اميه از اين شهر با موافقت او صورت گرفته بوده است.(4)، (5)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.