به چند جهت «دعای ندبه» منتسب به علماي شیعه نيست: 1- «بزوفرى» در ادامه روايت این دعا آورده است: «و يستحب أن يدعى به فى الاعياد الاربعة»؛ در حالی که حکم کردن هر کاری به وجوب، استحباب و ... اختصاص به معصومین(ع) دارد. 2- تعيين زمان قرائت اين دعا (اعياد اربعه) خود دليل بر صدور آن از جانب معصوم(ع) است. 3- روش علما اين بوده كه وقتي دعا يا زيارتى را از جانب خود انشاء مى كردند، متذكر مى شدند تا بر مردم مشتبه نگردد. 4- اگر جمله «انه الدعاء لصاحب الامر» انشاء از جانب امام زمان(عج) باشد مى توان آن را از توقيعات حضرت مهدي(عج) به «بزوفرى» دانست و... .

عموم علماى شيعه از قدما و متأخرين مانند سید مرتضی، شيخ طوسى، محقق نائينى، سيد بن طاووس و ... قائل به امكان رؤيت و ملاقات با حضرت مهدى(عج) در عصر غيبت كبری بوده اند.

علماء شیعه در طول تاریخ زاهدانه و فقيرانه زندگی كردند ولی وجهه خود را از دست ندادند. آنها نمونه ای از زاهدان داراى عفت نفس بودند كه حاضر نشدند دست نياز پيش كسى دراز كنند و حالات علمايي چون شيخ انصارى، حاج شيخ عباس قمى، وحيد بهبهانى، محقق اعرجى، ملاصدرا بلاغى و ... شاهدى بر اين مدعاست.

مهم ترین اقدامات خواجه عبارت اند از: نجات جان مردم، علما، شهرها، مراقد، اوقاف و کتاب های شیعه در یورش مغول؛ نوشتن کتاب بر اساس مبانی اعتقادی، فقهی و علوم شیعی؛ پایه ریزی مبانی عقلی و فلسفی در کلام شیعه با نوشتن کتاب تجرید الاعتقاد و تقویت کلام شیعی؛ بازسازی و تاسیس و تقویت مراکز علمی شیعه؛ تربیت علمای شیعه؛ جذب علمای شیعه در مراکز علمی و حکومتی؛ احیای اوقاف شیعه و مدیریت آن به نفع مشاهد، حوزه های علمیه، فقرا و علمای شیعه؛ بازسازی مشاهد مشرفه و ساختن امکانات عمومی مثل کاروانسرا در اطراف آنها.

این کتاب که نام کامل آن «معالم العلماء فی فهرست کتب الشیعه و اسماءالمصنفین منهم، قدیماً و حدیثاً» است توسط رشیدالدین ابو عبدالله محمد بن علی بن شهر آشوب مازندرانی (م 588 ق) تالیف شده است. او این کتاب را به عنوان تتمیم کتاب الفهرست شیخ طوسی نگاشته است تا برخی از دانشمندان بزرگ شیعه را که در کتاب الفهرست نامی از آنها نیامده - بویژه دانشمندان پس از شیخ - در یک مجموعه جمع کند. او حدود ششصد کتاب را به همراه نویسندگانش در این کتاب بر شمرده است.

کتاب الفهرست که یکی از مهمترین منابع و از اصول پنجگانه علم رجال در تشیع به شمار می رود، توسط شیخ ابوجعفر محمد بن حسن طوسی معروف به شیخ طوسی (385 ق ـ 460 ق) تدوین شده است. شیخ طوسی این کتاب را به منظور تنظیم و تدوین اسامی و شرح حال نویسندگان مهم شیعی از عصر نبوی تا زمان خودش که به نقل روایت و تدوین کتاب‌های حدیثی پرداخته اند، نوشته است.