کتاب « الانساب» یکى از مهم ترین و اصیل ترین منابع اهل سنت در زمینه علم انساب یا نسب شناسى است که توسط عبدالکریم بن محمد بن منصور تمیمى سمعانى (502-562ق) تالیف شده است. این کتاب که از مهم ترین و اثرگذارترین کتاب ها در زمینه نسب شناسى، علم رجال و تراجم به شمار مى رود، مورد توجه فراوان مورخان و علماى رجال اهل سنت و حتى علماى شیعه در قرون بعد قرار گرفته است و مورخانى مثل ذهبى، ابن اثیر و ابن حجر عسقلانى در تدوین و تالیف کتاب هاى خود به وفور از مطالب آن بهره برده اند. سمعانى که پیرو فقه شافعى بوده و به احمد بن حنبل نیر تعصب و گرایش ویژه اى داشت، به شدت مخالف شیعیان و عقاید الهى و اسلامى شیعه بود و عقاید ضد شیعى خود را در این کتاب منعکس کرده است؛ به طورى که در بسیارى از موارد به ناسزاگویى درباره راویان، علماء و ائمه شیعه پرداخته و بر اساس اتهام تشیع، روایت بسیارى از این راویان را رد و تضعیف کرده است. حتى وى روایاتى را که احمد بن حنبل در مسند خود از راویان شیعه نقل کرده ردّ کرده است.

در تاریخ خطیب به نقل از مغیره آمده: عدىّ بن حاتم و جریر بن عبدالله بجلى و حنظله کاتب از کوفه خارج شدند و گفتند: در شهرى که به عثمان دشنام داده مى شود نمى مانیم. در حالى که این تحریفى آشکار است؛ زیرا صحیح این است که آنان گفتند: «در شهرى که به على دشنام داده مى شود...»، و دست تحریف، على را تبدیل به عثمان نمود. شاهد اینکه ابن اثیر در «اُسد الغابة» گفته است: عدى بن حاتم از عثمان منحرف و مخالف او بود.

مردم جهان از دید نزاریه سه دسته هستند. عده اى مخالف نزاریان اند - اعم از امامیان یا اهل سنت - این افراد اهل تضاد نام گرفته، زیرا توجه تام به ظاهر داشته و امام دور قیامت را نشناخته اند. دسته دوم پیروان امام دور قیامت هستند که بهترین اشخاص روى زمین بوده و توانسته اند امام قائم را شناخته و از او تبعیت کنند، اینان اهل شرع واقعى هستند زیرا به باطن دین رسیده اند. دسته سوم اهل عالم عقلانى هستند و وحدت در آنها نمایان گشته، زیرا امام را به حقیقتش شناخته اند. این افراد خواص اطراف امام هستند.

اهل سنّت، مطابق حدیثى از ابوبکر، معتقد به عدم ارث گذاشتن انبیاء شده اند. لکن: 1- این حدیث مخالف قرآن است. 2- مخالف با تصمیم ابوبکر در برگرداندن فدک است. 3- چگونه پیامبر(ص) این حدیث را به ابوبکر که نیازى به آن نداشته تعلیم نموده ولی از دخترش که باید می دانسته، دریغ داشته!؟

روایات اهل بیت(ع)، عموماً و متّفقاً مسح بر کفش را نفى مى کنند، مثلا: در حدیثى از امام صادق(ع) تعبیر عجیبى نقل شده که فرمود: «مَنْ مَسَحَ عَلَى الخُفَّیْنِ فَقَدْ خَالَفَ اللهَ وَ رَسُولَهُ وَ کِتَابَهُ وَ وُضُوئُهُ لَمْ یَتُمَّ وَ صَلاَتُهُ غَیْرُ مُجْزِیَة»؛ (کسى که بر کفش مسح کند مخالفت با خدا و پیغمبر(ص) و قرآن مجید کرده و وضویش تمام نیست و نمازش مجزى نمى باشد).

مفتیان سعودى که عمله بیگانه هستند، با فتوا به حرمت ازدواج با شیعه و نجاست ذبیحه آنان و... راه هرگونه وحدت را مسدود مى کنند. عبدالله جبرین، عضو دارالافتاى عربستان، شیعیان را کافر و پرداخت زکات به آنها را حرام و قتل آنها را مباح شمرده. و هیأت دائم افتاى سعودى ازدواج با شیعه را حرام و باطل میداند ولی ازدواج با یهودى و مسیحى را جایز می شمرد. لذا مادامى که آنان شیعه را بدتر از یهود مى دانند و با دشمنان قسم خورده اسلام هم صدا شده اند، چگونه مى شود به تقریب مذاهب اسلامى و وحدت مسلمین دست یافت؟