روایات اهل بیت(ع)، عموماً و متّفقاً مسح بر کفش را نفى مى کنند، مثلا: در حدیثى از امام صادق(ع) تعبیر عجیبى نقل شده که فرمود: «مَنْ مَسَحَ عَلَى الخُفَّیْنِ فَقَدْ خَالَفَ اللهَ وَ رَسُولَهُ وَ کِتَابَهُ وَ وُضُوئُهُ لَمْ یَتُمَّ وَ صَلاَتُهُ غَیْرُ مُجْزِیَة»؛ (کسى که بر کفش مسح کند مخالفت با خدا و پیغمبر(ص) و قرآن مجید کرده و وضویش تمام نیست و نمازش مجزى نمى باشد).

بسیارى از فقهاى اهل سنّت مسح بر کفش را در حضر و در سفر مجاز مى شمرند. در حالی که: 1- راویان احادیث مسح بر کفشها، گاهی خدمت پیامبر می رسیدند، امّا على(ع) که دائماً در محضر پیامبر(ص) بود، این سخن را هرگز قبول نداشت. 2- عایشه که غالباً با آن حضرت(ص) بوده، مى گفت: «اگر پاهاى من قطع شود از این خوش تر دارم که روى کفش هایم مسح کنم».3- قرآن وظیفه اصلى را در وضو به وضوح، مسح بر پاها شمرده است. 3- روایاتى که درباره مسح بر کفش ها در کتب منبع برادران اهل سنّت آمده بسیار ضدّ و نقیض است.

موسى(ع) با اتمام قراردادش با «شعیب» در «مدین»، گوسفندان خود را برداشت و با همسر و فرزند به «مصر» رهسپار شد. اما مسیر را گم کرد. در این هنگام بود که شعله اى از دور به چشمش خورد، براى پیدا کردن راه و یا برگرفتن شعله اى، به سوى آتش حرکت کرد. هنگامى که موسى(ع) نزد آتش آمد، با شنیدن نداى: «من پروردگار توام» شعفی وصف ناپذیر احساس کرد، او مأمور شد تا کفش خود را از پاى در آورد؛ چرا که باید با نهایت خضوع در این سرزمین گام نهد. در آنجا خداوند درباره توحید، نبوت، عبادت، معاد و ... با او تکلم فرمود.

آیه 4 سوره احزاب درباره «جمیل بن معمر» نازل شد که داراى حافظه بسیار قوى بود و ادعا مى کرد دارای «دو قلب» است که با هر کدام از آنها بهتر از محمّد(ص) مى فهمد! لذا مشرکان قریش او را «ذو القلبین» مى نامیدند. اما در جنگ «بدر» که مشرکان فرار کردند، او نیز چنان دست و پای خود را گم کرده بود که یک لنگه کفشش در پایش بود و لنگه دیگر را به دست گرفته بود و فرار مى کرد و معلوم شد به اندازه یک قلب هم نمی فهمد.

پیامبر(ص) به مشرکان فرمود: «یا از عقاید و کارهاى خلاف خود دست بردارید یا خداوند کسى را برمى انگیزد که با شمشیر، گردن شما را مى زند...». حاضران گفتند: او کیست؟ فرمود: «او کسى است که مشغول وصله کردن کفش است». این در حالى بود که پیامبر(ص)  نعلین خود را به على(ع) داده بود تا آن را وصله کند.