آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اولا پيامبر(ص)، اسلام آوردن ایشان در سن كودكي را پذيرفت؛ لذا كسى كه اسلام او را در آن سن معتبر نداند بر پيامبر(ص) ايراد گرفته است. ثانيا پيامبر(ص) ایشان را [علاوه بر پذيرش اسلامش] به عنوان برادر، وصى و جانشين خود معرفى كرد و ديگران را به پيروى از او دعوت كرد. پس سن بلوغ، شرط پذيرش اسلام نيست و هر نوجوانى كه عقل و قدرت تشخیص كافى دارد و اسلام را بپذيرد در زمره مسلمين قرار مى گيرد. ثالثاً: قرآن بلوغ را شرط نبوت هم نمي‌داند و برخى از انبيا مانند يحيي(ع) و عيسی(ع) در طفوليت به نبوت رسيدند.

سؤال معروفی که از همان قرون نخستين اسلام، در ميان بعضى از بهانه جويان مطرح بوده این است كه: درست است على(عليه السلام) نخستين مردى است كه اسلام را پذيرفت؛ ولى آيا اسلام يك كودك 10 ساله و نابالغ پذيرفته است؟ و اگر زمان بلوغ او را معيار بگيريم جمع ديگرى اسلام را قبل از او پذيرا شده بودند.
در اينجا مناسب است گفتگوئى را كه ميان مأمون خليفه عباسى با يكى از علماء معروف اهل سنت در عصر او به نام اسحاق صورت گرفته بياوريم (اين حديث را ابن عبدربه در عقد الفريد آورده است).
«... مأمون [در این گفت گو] به او (اسحاق) گفت آن روز كه پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) مبعوث شد از تمام اعمال چه عملى افضل بود؟
اسحاق گفت: اخلاص در شهادت به توحيد و رسالت پيامبر(صلى الله عليه وآله)
مأمون: آيا كسى را سراغ دارى كه بر على(عليه السلام) در اسلام پيشى گرفته باشد؟
اسحاق: على(عليه السلام) اسلام آورد در حالى كه كم سن و سال بود و احكام الهى بر او جارى نمى شد!
مأمون: آيا اسلام على(عليه السلام) به دعوت پيامبر(صلى الله عليه و آله) نبود؟ آيا پيامبر(صلى الله عليه و آله) اسلامش را نپذيرفت؟ چگونه ممكن است پيامبر(صلى الله عليه وآله) كسى را به اسلام دعوت كند كه اسلامش پذيرفته نيست؟! اسحاق پاسخى نداشت كه بدهد».(1)
مرحوم علامه امينى(ره) بعد از نقل اين داستان از «العقد الفريد» مى افزايد: «ابوجعفر اسكافى معتزلى متوفاى سال 240 در رساله خود مى نويسد كه همه مردم مى دانند كه على(عليه السلام) افتخار پيشگامى به اسلام را داشت. پيامبر(صلى الله عليه وآله) روز دوشنبه مبعوث شد و على(عليه السلام) روز سه شنبه ايمان آورد و مى فرمود: من هفت سال قبل از ديگران نماز خواندم! و پيوسته مى فرمود: من نخستين كسى هستم كه اسلام آوردم و اين مسأله از هر مشهورى مشهورتر است و ما كسى را در گذشته نيافته ايم كه اسلام على(عليه السلام) را سبك بشمرد، يا بگويد او اسلام آورد در حالى كه كودك خردسال بود، عجب اين كه افرادى مثل عباس و حمزه براى پذيرش اسلام منتظر عكس العمل ابوطالب بودند؛ ولى فرزند ابوطالب هرگز منتظر پدر ننشست و ايمان آورد».(2)
كوتاه سخن اين كه:
اولا: پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله)، اسلام على(عليه السلام) را پذيرفت و كسى كه اسلام او را در آن سن و سال معتبر نداند در واقع ايراد بر پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) مى گيرد.
ثانياً: در روايات معروف در داستان «يوم الدار» آمده است كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) غذائى آماده كرد و بستگان نزديكش را از قريش دعوت نمود و آنها را به اسلام فرا خواند و فرمود: نخستين كسى كه دعوت او را براى دفاع از اسلام بپذيرد برادر و وصى او و جانشين او خواهد بود هيچ كس دعوت آن حضرت را نپذيرفت جز على بن ابيطالب(عليه السلام) كه گفت: من تو را يارى مى كنم و با تو بيعت مى نمايم و پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرمود: تو برادر و وصى من و جانشين منى.
آيا كسى باور مى كند پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) كسى را كه در آن روز نيز به حد بلوغ نرسيده بود و به گفته بهانه جويان اسلامش پذيرفته نبود به عنوان برادر و وصى و جانشين خود معرفى كند و ديگران را به پيروى از او دعوت نمايد، تا آنجا كه سران شرك از روى تمسخر به ابوطالب بگويند تو بايد پيرو فرزندت باشى.
بدون شك سن بلوغ، شرط پذيرش اسلام نيست، هر نوجوانى كه عقل و تميز كافى داشته باشد و اسلام را بپذيرد به فرض كه پدرش هم مسلمان نباشد از او جدا مى شود و در زمره مسلمين قرار مى گيرد.
ثالثاً: از قرآن مجيد استفاده مى شود كه حتى بلوغ شرط نبوت نيست و برخى از پيامبران در طفوليت به اين مقام رسيدند. چنانكه درباره يحيى(علیه السلام) مى فرمايد: «وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيّاً»(3)؛ (و ما در كودكى فرمان [نبوت] به او داديم).
و در داستان عيسى(عليه السلام) نيز آمده است كه به هنگام كودكى با صراحت گفت: «اِنّى عَبْدُ اللهِ آتانِىَ الْكِتابَ وَ جَعَلَنِى نَبِيّاً»(4)؛ (من بنده خدا هستم؛ او كتاب آسمانى به من داده و مرا پيامبر قرار داده است).
فراتر از همه اينها همان است كه پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) على(عليه السلام) را پذيرفت حتّى در يوم الدار او را به عنوان برادر و وصى و وزير و جانشين خويش معرفى فرمود.
به هر حال رواياتى كه مى گويد على(عليه السلام) نخستين كسى بود كه دعوت پيامبر(صلى الله عليه وآله) را پذيرفت فضليتى بى مانند براى آن حضرت در بر دارد كه هيچ كس در آن با او برابرى ندارد و به همين دليل او شايسته ترين فرد امّت براى جانشينى پيامبر(صلى الله عليه وآله) بوده است.(5)