برپایی عزاداری، امر و مکتب اهل بیت را زنده می کند. این گونه مجالس شیعیان را متحد و روحیه عدالت طلبی آنها را حفظ می کند. شیعیان با گريه بر مظلوميّت امام حسين(ع)، ایشان را الگو قرار مى‏ دهند و زمينه تطبيق اعمال خود با سيره عملى آن حضرت را فراهم مى‏ سازند. عزاداری برای امام حسین(ع) مصداق تعظیم شعائر الهی و همچنین نوعی ابراز مودّت نسبت به خاندان پیامبر خدا(ص) است. شعیان به توصیه اهل بیت عزاداری می کنند تا یادشان نرود چه اتفاقی و چرا رخ داد؟

امام علی(ع) در خطبه 85 نهج البلاغه در توصیف «بهشت» مى فرمايد: «در بهشت درجاتى است كه يكى برتر از ديگرى و منزلگاه هايى است كه با هم متفاوت است و براى هر يك از بهشتيان درجاتى است، به خاطر اعمالى كه انجام داده اند. نعمت هاى بهشتى جاويدان است و هرگز قطع نمى شود، ساكنانش از آن كوچ نمى كنند [يعنى هم نعمت هايش جاويدان است و هم سكونت ساكنانش]. آنان هرگز پير نمى شوند و گرفتار شدائد نمى گردند». در مجموع محيطى است مملوّ از نور و بركت و خالى از هرگونه مشكلات و نكبت.

در روایات، انتظار ظهور امام زمان(عج) مانند حضور در ستاد فرماندهی ایشان و یا جهاد همراه با پیامبر(ص) شمرده شده است، این تشبیهات، روشنگر این واقعیّت است که یک نوع رابطه و تشابه در میان مسأله «انتظار» و «جهاد» وجود دارد. به این صورت که اگر انتظار حکومت جهانى مهدى اعتقادی عمیق باشد، سرچشمه دو رشته اعمال دامنه دار خواهد شد: اول: ترک هرگونه همکارى با عوامل ظلم و فساد، و حتّى مبارزه و درگیرى با آنها؛ دوم: خودسازى و خودیارى و جلب آمادگیهاى جسمى و روحى و مادّى و معنوى براى شکل گرفتن آن حکومت واحد جهانى.

در روایات، انتظار ظهور امام زمان(عج) مانند حضور در ستاد فرماندهی ایشان و یا جهاد همراه با پیامبر(ص) شمرده شده است، این تشبیهات، روشنگر این واقعیّت است که یک نوع رابطه و تشابه در میان مسأله «انتظار» و «جهاد» وجود دارد. به این صورت که اگر انتظار حکومت جهانى مهدى اعتقادی عمیق باشد، سرچشمه دو رشته اعمال دامنه دار خواهد شد؛ اول: ترک هرگونه همکارى با عوامل ظلم و فساد، و حتّى مبارزه و درگیرى با آنها؛ دوم: خودسازى و خودیارى و جلب آمادگیهاى جسمى و روحى و مادّى و معنوى براى شکل گرفتن آن حکومت واحد جهانى.

«انتظار» معمولا به حالت كسى گفته مى شود كه از وضع موجود ناراحت است و براى ايجاد وضع بهترى تلاش مى كند. مسئله انتظار حكومت حق در واقع مركب از دو عنصر نفى و اثبات است؛ عنصر نفى، همان بيگانگى با وضع موجود و عنصر اثبات، خواهان وضع بهتري بودن است. اگر اين دو جنبه در روح انسان به صورت ريشه دار حلول كند هم باعث ترك هر گونه همكارى با عوامل ظلم و فساد مي شود و هم باعث خودسازى و جلب آمادگى هاى جسمى و روحى براى شكل گرفتن آن حكومت واحد جهانى مي ‌شود.

امام علی(ع) سه راه براي نفوذ شيطان به درون انسان معرفی مي كند؛ يكي اينكه انسان را گرفتار آرزوهاى طولانى مى كند و با مشتى خيالات مربوط به آينده او را سرگرم مى سازد و تمام وقت و فكرش را به خود جذب مى كند و به اين طريق، راه خودسازى را به رويش مى بندد. دوم اينكه گناهان را در نظرش زيبا جلوه مى دهد. سوم اينكه گناهان بزرگ را در نظرش ساده و سبك جلوه مى دهد و به بهانه عناوينى چون غفّاريت خداوند و معصوم نبودن انسانها و باز بودن راه توبه و ... او را به بدترين گناهان آلوده مى سازد.

حج، در حقیقت یک هجرت بزرگ، و یک سفر الهى است، حج میدان گسترده خودسازى و جهاد اکبر است، و عبادتى است که عمیقاً با خاطره مجاهدات ابراهیم(ع)، فرزند و همسرش آمیخته است؛ مسأله قربانی، رمی جمرات و سعی صفا و مروه، همه یادآور فداکاری ابراهیم(ع) می باشد؛ که بخاطر فرمان خدا، همسر و فرزندش که در سنین پیری به او عطا شد را در بیابان سوزان و بدون آب و گیاه تنها گذاشته و بعد حاضر شد شیرین ترین ثمره عمرش را در راه خدا ایثار کند. همه اینها درس فداکاری و امید و تلاش را به انسان می آموزد.

هدف از عبادت موجودی که دارای کمال مطلق است و بخشنده تمام نعمت هاست این است که به جوار قربش راه پیدا کنیم و از هوا و هوسها فاصله بگیریم.

توحید در عبادت، یعنى تنها باید خدا را پرستش کرد و غیر او شایسته عبودیت نیست، چرا که عبادت باید براى کسى باشد که کمال مطلق، و مطلق کمال است، کسى که از همگان بى نیاز است، بخشنده تمام نعمت ها، و آفریننده همه موجودات است، و این صفات جز در ذات پاک او جمع نمى شود. هدف اصلى عبادت، راه یافتن به جوار قرب آن کمال مطلق است که نتیجه اش فاصله گرفتن از هوا و هوس ها، و روى آوردن به خودسازى و تهذیب نفس است، که این هدف جز با عبادت «الله» که همان کمال مطلق است، امکان پذیر نیست.

در روایات میان مسأله «انتظار» و«جهاد» یک نوع رابطه و تشابه وجود دارد و از آن به عنوان بالاترین عبادت یاد شده است. انتظار حکومت جهانی حق مرکب از دو عنصر«نفى» که همان بیگانگى با وضع موجود و عنصر «اثبات» که خواهان وضع بهترى بودن است، می باشد. و اگر این دو جنبه در روح انسان حلول کند، سرچشمه دو رفتار خواهد شد: 1- ترک هر گونه همکارى با عوامل ظلم و مبارزه با آنها. 2- خودسازى و جلب آمادگى هاى جسمى و روحى و مادى و معنوى براى شکل گرفتن آن حکومت واحد جهانى.