ماجرای «اصحاب کهف» دلیل بسیار خوبی بر «معاد» می باشد. خلاصه ماجرا بدین شرح است: دقيانوس پادشاه ستمگر و بت پرستی بود، برخي از وزرائش كه از بي اعتباري بت پرستي مطمئن شده بودند براي آزادي از چنگال اين آيين خرافي مقام خود را رها كرده و پنهاني از شهر بيرون زدند و در غاري به خواب طولاني رفتند. سالها بعد که از خواب بيدار شدند و يك نفرشان را براي تهيه آذوقه به شهر فرستادند مردم متوجه شدند و به سراغشان آمدند؛ اما آنها به غار برگشتند و برای همیشه از دنیا رفتند و مردم در آنجا به احترام آنها معبدى بنا كردند.

میرزا بهاء با برداشتن موضوع نجاست، می گوید: خداوند با بخشش و کرم، همه اشیاء را در دریای طهارت وارد کرده. ظاهرا میرزا نمی دانسته که امور تکوینی قابل تغییر و تبدیل نمی باشد و طهارت و نجاست اشیایی مانند سگ و خوک دائمی و همیشگی است. اسلام سیزده قرن پیش در مقام بهداشت و برای صحت و عافیت بشر دستورهایی داده، که امروزه علم و دانش بشر، به برخی از اسرار و حقائق آنها پی برده است.

علاوه بر ايجاد انحراف در عقائد عامه مردم، آثار ناپاکي معنوي و باطني کفار، در جسم آنها نيز ظاهر است. لذا اسلام محدوديت در معاشرت با افراد آلوده و گمراه را جهت مصونيت مسلمين، با حکم«ناپاکي کفّار» بيان نموده، وليکن روابط اقتصادى با کفّار را جهت منفعت بردن طبق شرايط معيّنى اجازه داده، عدم اجتناب کفّار از نجاساتي مثل خوک، سگ، مشروب و ...تائيد ديگری بر اين حکم است.

زَیْد الخیر و عدىّ بن حاتم به پیامبر(ص) گفتند: ما جمعیتی هستیم که با سگ ها و بازهاى شکارى صید مى کنیم، سگ هاى شکارى ما حیوانات وحشى حلال گوشت را مى گیرند، بعضى از آنها زنده به دست ما مى رسد، آنها را سر مى بریم، ولى بعضى از آنها به وسیله سگ ها کشته مى شوند و ما فرصت ذبح آنها را پیدا نمى کنیم، تکلیف چیست؟ آیه فوق نازل شد و به آنها پاسخ داد.

طبق آیه 4 سوره «مائده» صید «تنها» به وسیله سگ هاى شکارى که مطابق اصول صحیحی تعلیم دیده باشند مجاز است. اگر چه جمعى از مفسران و دانشمندان اهل تسنن،  صید همه حیوانات شکاری را مجاز مى دانند و قید «مُکَلِّبِین» در آیه را به معنى وسیعى تفسیر کرده اند که اختصاصى به سگ ها ندارد، ولى ماده اصلى این لغت مفهوم آن را مخصوص به تربیت سگ هاى شکارى مى کند. البته اگر حیوانات شکارى دیگر صیدى را از پاى در آورند، ولى قبل از آن که بمیرد، با آداب شرعى ذبح کنیم حلال است.