در روایات آمده است كه هوشيارترين مردم كساني هستند كه بيشتر از همه به ياد مرگ باشند و خود را براى آن مهيّا كنند. آنهائي كه هم شرف دنيا را براى خود فراهم كرده اند و هم كرامت آخرت را. دليل آن هم روشن است؛ زيرا ياد مرگ، عامل بازدارنده مهمّى در برابر گناهان و تلاش هاى بيهوده آميخته با حرص و طمع محسوب مى شود.

«غفلت» از عوامل متعددي مانند: غرور و خودبینی، مستى نعمت، آرزوهاى دراز و دست نيافتني و ... نشات می گیرد.

خداوند  در آیات  18 تا 21 سوره «أسراء» به علت واقعى مخالفت گردنکشان در برابر اوامر الهى که همان حبّ دنیاست، اشاره کرده و برای برخورداری دنیاپرستان از دنیا، دو قید بیان می نماید: اوّل این که تنها بخشى از آنچه را مى خواهند، به آن مى رسند. دیگر این که: همه افراد به همین مقدار نیز نمى رسند.

علت این که انسان با وجود علم به بهتر بودن آخرت به سراغ گناهان می رود غلبه شهوات بر انسان است و سرچشمه آنها نیز طبق روایات حبّ دنیا است. حب دنیا چنان طوفانی در روح انسان ایجاد می کند که تمام معلومات خود را از دست می دهد و از حس تشخیص هم بی بهره می شود.

امام حسین(ع) براى بيدار ساختن دشمن در روز عاشورا سعى مى كرد با هشدارهاى مكرّر دلباختگى در برابر زر و زينت دنيا را از دل ها بيرون كند، شايد در طريق صحيح گام بردارند و پيش از آن كه فرصت ها از دست برود به خود آيند ولى افسوس كه دشمنان چنان مست شهوات بودند كه اين گفتارهاى انسان ساز آنها را بيدار نكرد.