آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

 حجاج بن مسروق، از اصحاب اميرالمؤمنين(ع) و ساكن كوفه بود. هنگامى كه شنيد امام حسین(ع) به سوى كربلا در حركت است، خود به استقبال امام از كوفه خارج شد و در بين راه به آن حضرت ملحق شد. او در روز عاشورا پس از نبردى سنگين به افتخار شهادت نايل آمد.

وى از اصحاب اميرالمؤمنين على(عليه السلام) و ساكن كوفه بود، هنگامى كه شنيد امام حسین(عليه السلام) به سوى كربلا در حركت است، خود به استقبال امام از كوفه خارج شد و در بين راه به آن حضرت ملحق شد.(1)
روزى كه لشكر حرّ در مقابل امام(عليه السلام) درآمد، هنگام ظهر به امر امام اذان گفت.(2)
در «قصر بنى مقاتل» ـ يكى از منازل بين راه كربلا ـ وى به امر امام(عليه السلام) «عبيدالله بن حرّ جعفى» را به اردوى امام دعوت كرد ولى عبيدالله نپذيرفت.(3)
روز عاشورا چون تنور جنگ داغ شد وى با اجازه امام(عليه السلام) به ميدان رفت و پس از مدتى مبارزه در حالى كه چهره اش غرق خون شده بود به سوى آن حضرت برگشت و اين رجز را خواند:
«فَدَتْكَ نَفْسي هادياً مَهْدِيّاً *** اَلْيَوْمَ أَلْقى جَدَّكَ النَّبيَّا
ثُمَّ أَباكَ ذَا النَّدى عَلِيّاً *** ذَاكَ الَّذي نَعْرِفُهُ الوَصِيّا»
(جانم به قربان تو اى هدايت گرِ هدايت شده، امروز جدّت پيامبر را ملاقات خواهم كرد. سپس پدرت على، آن صاحب فضل و احسان را، همان كسى كه او را وصىّ پيامبر مى شناسيم).(4)
آنگاه امام(عليه السلام) به او فرمود: «نَعَمْ وَأَنَا أَلْقاهُما عَلى أَثَرِكَ»؛ (آرى، من هم آن دو بزرگوار را پس از تو ملاقات خواهم كرد).(5)
او به ميدان بازگشت و پس از نبردى سنگين به افتخار شهادت نايل آمد.(6)