آيه اي كه ازدواج را محدود به چهار همسر نموده در اواخر سال هشتم هجری نازل شده و پيامبر(ص) تا آن زمان همه همسران خود را گرفته بود؛ بدين ترتيب اين سخن كه پيامبر آنچه را بر ديگران حرام كرد براى خود روا شمرد، از اساس فرو مى ريزد. افزون بر اينكه حتّى در شرايط استثنايى جامعه نيز امكان داشتن چهار همسر مشروط به رعايت عدالت شده است؛ البته در موقعيّتى مانند روزهاى جنگ و شهادت.

از جمله مشكلات اسلام، مشكل يتيمان خردسال و دارايي‌هاى ايشان، و زنان جوان و بيوه بود كه بازمانده جنگها بودند. راه حل مشكل زنان بيوه، دادن اجازه به مردان كفو و همتا بود كه با آنها ازدواج كنند، تا هم امكان صرف اموال يتيمان در جهت مصالح آنها فراهم شود و هم از گسترش فساد و فحشا جلوگيرى شود؛ زيرا زن شوهر مرده، خود را در حمايت و كفالت مردى مؤمن و با كفايت مى ديد.

چند همسری امری شایع و معروف نزد «مصریان»، «ایرانیان»، «آشوریان»، «بابلیان» و «هندوها» بوده است. همان گونه که در آیین «یهود» وجود داشته و از حرمت آن در «سِفرها» سخنی به میان نیامده است و «تورات» اصل تعدّد زوجات را مباح دانسته، اما عدد معینی را برای آن ذکر نکرده است. همچنین در «انجیل» نیز نصّی بر حرمت تعدّد زوجات وجود ندارد و حرمت تعدّد زوجات در قوانین کلیسا، از جمله قوانینی است که به دست بشر تدوین شده و هرگز رنگ دینی ندارد.

این مخالفین می گویند: 1- چند همسری سبب مشکلات روحی در مردان و زنان می شود. 2- چند همسری سبب دشمنی زنان با یکدیگر و محیط زناشویی را به میدان جنگ و جدال تبدیل می کند. 3- تعدد زوجات سبب هوسرانی و مشکلات اخلاقی می شود. 4- چند همسری سبب برخی مشکلات حقوقی می شود. 5- تعدد زوجات با اصل فلسفی تساوی حقوق زن و مرد منافات دارد. در جواب باید گفت: تمامی این اشکالات ناشی از عدم درک صحیح مسئله یا نگاه یک جانبه و تک بعدی به آن است...

اسلام نه چند همسری را اختراع کرد و نه به جهت وجود مصالحی آن را نسخ نمود، بلکه درصدد اصلاح آن در موارد ضروری برآمد. نمونه هایی از این اصلاحات عبارتند از: 1- اسلام در تعدد زوجات، محدویت کمّی قائل شده، لذا به یک نفر اجازه نمی دهد که بیش از چهار زن داشته باشد. 2- اسلام در تعدد زوجات، عدالت را شرط کرده و به هیچ وجه تبعیض در بین همسران را اجازه نمی دهد. 3- اسلام در تعدد زوجات، قائل به محدودیت کیفی است و چند همسری را در مواردی خاص مانند قوت جنسی شخص یا کثرت زنان امضاء کرده است.

آشنایان به فقه اهل ببیت(ع) می دانند که چنین نسبت ناروایی نه در کتب فقهی شیعه دیده می شود و نه هیچ فقیه شیعه ای چنین فتوایی صادر کرده است، بلکه حرمت بیش از چهار همسر در آن واحد از مسلمات فقه شیعه است. این در حالی است که برخی از علمای اهل سنت مثل فخر الدين زيلعی حنفی، فتوا به جواز ازدواج با نه همسر داده و برخی مثل شوکانی نیز محدودیتی برای داشتن همسر قائل نشده است.

امام مجتبى(ع) پرورش یافته دامان حضرت علی(ع) و فاطمه(س)، از جهات مختلف، شخصیّتى برجسته داشت و در آن عصر هیچ کس از لحاظ کثرت عبادت به پایه او نمى رسید؛ لذا چنین نسبتی به ایشان قابل قبول نیست. ضمن اینکه جز عده معدودی از زنان، به عنوان همسر ایشان بیان نشده؛ و فرزندان حضرت معدود است. این مسئله شایعه ای است که دشمنان حضرت برای کم کردن نفوذ اهل بیت بیان کرده اند و اخباری که در این باره بیان شده نیز جعلی است.

شکّی نیست که تک همسری طبیعی ترین فرم زناشویی است؛ زیرا در تک همسری روح اختصاص یعنی مالکیت فردی و خصوصی حکم فرماست و هر یک از زن و شوهر، عواطف و منافع جنسی دیگری را از آن خود و مخصوص شخص خود می داند. نقطه مقابل آن چند همسری یا زوجیت اشتراکی است که ممکن است به چند صورت فرض شود: 1- «کمونیسم جنسی»؛ که اختصاص در مرد و زن وجود ندارد. 2- «چند شوهری»؛ که اشکال عمده و اساسی آن اشتباه و اختلاط انساب است. 3- «تعدد زوجات»؛ که صحیح ترین و رایج ترین شکل چند همسری است.