چند همسری امری شایع و معروف نزد «مصریان»، «ایرانیان»، «آشوریان»، «بابلیان» و «هندوها» بوده است. همان گونه که در آیین «یهود» وجود داشته و از حرمت آن در «سِفرها» سخنی به میان نیامده است و «تورات» اصل تعدّد زوجات را مباح دانسته، اما عدد معینی را برای آن ذکر نکرده است. همچنین در «انجیل» نیز نصّی بر حرمت تعدّد زوجات وجود ندارد و حرمت تعدّد زوجات در قوانین کلیسا، از جمله قوانینی است که به دست بشر تدوین شده و هرگز رنگ دینی ندارد.

اصول گفتار و ريشه اعتقادى اين جمعيت را مى توان در چهار چيز خلاصه كرد: 1- تعليماتى كه از هندوها يا شاميها و غيره به دست آنها رسيده است. 2- قسمتى از معارف يونان كه پس از ترجمه و نشر آن در ميان مسلمين به آن ممزوج شده است. 3- يك رشته شعريات كه به مرور زمان از طرف صاحبان ذوق شعرى با تصوف در آمیخت. 4- قسمتى از معارف و حقائق اسلامى كه تا حدى با اصول سه گانه سابقه نزديك داشته یا قابل تأويل كردن بوده است.

اسلام در مورد استفاده از گوشت ها، کاملاً اعتدالى را در پیش گرفته، یعنى نه مانند مردم عصر جاهلیت، و نه مانند بسیارى از غربى هاى امروزی، که هر نوع گوشتى را مى خوردند، و نه مانند «هندوها» که مطلقاً خوردن گوشت را ممنوع مى دانند، بر شیوه های افراطى و تفریطى خط بطلان کشیده و براى استفاده از گوشت ها شرایطى را تعیین کرده است. بر این اساس حیواناتی که از گوشت آنها استفاده می شود باید علف خوار باشند؛ و نه گوشت خوار، از سویی نباید مورد تنفّر بوده و برای جسم و یا روح انسان زیان آور نبوده و مردار نباشند.