رسیدگی به اوضاع اقتصادی محرومین و رفع ستم هایی که به آنها شده آن قدر مسئولیت و مأموریت مهمی است که یوسف(ع) به خاطر انجام آن حاضر به همکاری با چنان حکومتی شد تا - چنانکه در روایات ما نیز آمده - شخص صالح در دستگاه حکومت جور پناهگاهی برای محرومان گردد.
همچنین بسیاری از مفسران استفاده از واژه «رب» را برای عزیز مصر بی اشکال می دانند؛ چون این واژه - همان طور که مثال های زیادی در خود سوره یوسف دارد - فقط برای خداوند به کار نمی رود.

امام ‌صادق(ع) در تبیین اندازه گیری معیشت، در سال قحطی آذوقه منزل خويش را در بازار فروخت و به خادمش فرمود: «بعد از اين، نان خانه مرا روز به روز از بازار بخر! نان خانه من نبايد با نانى كه در حال حاضر توده مردم مصرف مى كنند تفاوت داشته باشد! نان خانه من بايد بعد از اين، نيمى گندم باشد و نيمى جو! من بحمد الله توانايى دارم كه تا آخر سال، خانه خود را با نان گندم به بهترين وجهى اداره كنم؛ ولى اين كار را نمى كنم تا در پيشگاه الهى مساله اندازه‌ گيرى معيشت را رعايت كرده باشم».

در عصر امام عسکری(ع)، قحطی سامرا را فرا گرفت و معتمد به مسلمانان دستور داد برای نماز باران به صحرا بروند، آنان سه روز دعا کردند اما باران نبارید. تا آن که جاثلیق مسیحی به همراه نصارا و راهبی به صحرا رفتند. راهب دعا کرد و بارلن بارید. خلیفه شگفت زده دستور داد امام را از حبس خارج کرده تا چاره ایی بیندیشند. امام فرمودند مسیحیان برای نماز خارج شوند، راهب مانند گذشته دست به آسمان بلند کرد امام این بار امام استخوانی را از راهب گرفت و فرمود: «هر گاه استخوان پیامبرى زیر آسمان آشکار شود باران مى بارد».

امام علی(ع) براي درخواست باران از خداوند اين طور دعا می كند: «خدايا! ما پس از شنيدن ناله حيوانات و صداى دلخراش كودكان از خانه ها بيرون آمديم؛ در حالى كه اميد به فضل تو، و ترس از كيفرت داريم». سپس می فرماید: «بارانت را بر ما فرو فرست و با قحطى، ما را هلاك مكن و به اعمال ناشايست، ما را مؤاخذه مفرما». سپس می فرماید: «از تو مى خواهيم كه ما را نوميد برمَگردان، و ما را به گناهانمان مؤاخذه مفرما، و به مقتضاى اعمالمان با ما رفتار مكن».

در کتاب ها آمده است که در يك سال قحطى كه مردم سخت در فشار و مضيقه بودند، يكی از طلاب علوم دينى به كمك سگى شتافت كه از گرسنگی افتاده بود و بچّه هايش به پستان او آويخته بودند. اين جوان با فروش كتاب خود ناني تهيّه كرد و پيش سگ انداخت. سگ هم نگاهي به آسمان كرد، قطره اشكى از ديده فرو ريخت، گويا براى او دعا مى كرد. شب در خواب به آن جوان گفتند: «ما از جانب خود به تو دانش عطا كرديم».

مرحوم مقدس اردبيلی در سال قحطی، خوراك خود را ميان خانواده خود و فقرا تقسيم می كرد. اين كار باعث اعتراض خانواده اش شد. وی از خانه كناره گرفت و سه روز در مسجد كوفه اعتكاف كرد. در اين هنگام مردی ناشناس مقداری گندم خوب و آرد خوب به در خانه مقدس اردبيلي برد و گفت: اين را آقا فرستاده است. پس از بازگشت آقا، زوجه اش گفت: اين گندمى كه فرستاده بوديد بسيار خوب بود! مقدس اردبيلی هم گفت: من اين بار را نفرستاده ام. در اين جا بود كه مقدس اردبيلی شكر خدا را به خاطر اين هديه الهى به جا آورد.