امام علی(ع) براي درخواست باران از خداوند اين طور دعا می كند: «خدايا! ما پس از شنيدن ناله حيوانات و صداى دلخراش كودكان از خانه ها بيرون آمديم؛ در حالى كه اميد به فضل تو، و ترس از كيفرت داريم». سپس می فرماید: «بارانت را بر ما فرو فرست و با قحطى، ما را هلاك مكن و به اعمال ناشايست، ما را مؤاخذه مفرما». سپس می فرماید: «از تو مى خواهيم كه ما را نوميد برمَگردان، و ما را به گناهانمان مؤاخذه مفرما، و به مقتضاى اعمالمان با ما رفتار مكن».

در کتب فقهی در آداب نماز باران آمده: «مردم پس از سه روز روزه، در روز سوم بيرون شهر رفته و دو ركعت نماز مانند نماز عید فطر می خوانند که در 9 قنوت دعاهايى در طلب باران می خوانند. پس از نماز عباى خود را پشت و رو کرده و رو به قبله صد بار تكبير مى گويد. سپس صد بار «سبحان الله» به سمت راست و صد بار «لا إله إلاّ الله» به سمت چپ مى گويد، سپس رو به مردم صد بار حمد خدا را مى گويد و مردم هم چنين مى كنند، آن گاه امام به اتفاق مردم دعا مى كند و آنان نیز آمين مى گويند».

در عصر امام عسکری(ع)، قحطی سامرا را فرا گرفت و معتمد به مسلمانان دستور داد برای نماز باران به صحرا بروند، آنان سه روز دعا کردند اما باران نبارید. تا آن که جاثلیق مسیحی به همراه نصارا و راهبی به صحرا رفتند. راهب دعا کرد و بارلن بارید. خلیفه شگفت زده دستور داد امام را از حبس خارج کرده تا چاره ایی بیندیشند. امام فرمودند مسیحیان برای نماز خارج شوند، راهب مانند گذشته دست به آسمان بلند کرد امام این بار امام استخوانی را از راهب گرفت و فرمود: «هر گاه استخوان پیامبرى زیر آسمان آشکار شود باران مى بارد».

امام علی(ع) در دعای طلب باران به پروردگار چنین عرض می کند: «خداوندا! زمين خشك و خالى از گياه شده و چهارپايان ما سخت تشنه اند». سپس به علت بسيارى از آفات و تنگناها اشاره کرده و می فرماید: «خداوندا! تو مايه اميد هر بيچاره در هنگام يأس و نوميدى هستی، تو را مى خوانيم كه ما را به گناهانمان مگيرى». سپس حضرت خواسته اصلى خود را چنين عرضه مى دارد: «بارالها! رحمتت را به وسيله ابرهاى پرباران و گياهان سرسبز بر ما بگستران، آن چنان كه زمين هاى مرده را با آن زنده كنى».