امام علی(ع) براي درخواست باران از خداوند اين طور دعا می كند: «خدايا! ما پس از شنيدن ناله حيوانات و صداى دلخراش كودكان از خانه ها بيرون آمديم؛ در حالى كه اميد به فضل تو، و ترس از كيفرت داريم». سپس می فرماید: «بارانت را بر ما فرو فرست و با قحطى، ما را هلاك مكن و به اعمال ناشايست، ما را مؤاخذه مفرما». سپس می فرماید: «از تو مى خواهيم كه ما را نوميد برمَگردان، و ما را به گناهانمان مؤاخذه مفرما، و به مقتضاى اعمالمان با ما رفتار مكن».

امام علی(ع) در دعای طلب باران به پروردگار چنین عرض می کند: «خداوندا! زمين خشك و خالى از گياه شده و چهارپايان ما سخت تشنه اند». سپس به علت بسيارى از آفات و تنگناها اشاره کرده و می فرماید: «خداوندا! تو مايه اميد هر بيچاره در هنگام يأس و نوميدى هستی، تو را مى خوانيم كه ما را به گناهانمان مگيرى». سپس حضرت خواسته اصلى خود را چنين عرضه مى دارد: «بارالها! رحمتت را به وسيله ابرهاى پرباران و گياهان سرسبز بر ما بگستران، آن چنان كه زمين هاى مرده را با آن زنده كنى».

ابوطالب(ع) در دوران مختلف حیات خود که سرپرستی و حمایت از پیامبر(ص) را به عهده گرفته بود عملکردهایی داشته که فقط شایسته یک فرد با ایمان و ثابت قدم است، مانند: 1- طلب باران با توسل به پیامبر(ص). 2- دفاع از پیامبر(ص) در یوم الدار. 3- وصیّت به پیروی از رسول اللّه(ص). 4-ابوطالب عاقد پیامبر(ص) و خدیجه. 5- حمایت بی دریغ از پیامبر(ص) در شعب ابی طالب. 6- ایمان کامل به اخبار حضرت نسبت به نابودی صحیفه قریش توسط موریانه. 7- تشویق رسول خدا(ص) به استواری در امر رسالت و ... .

ابن عساکر در تاریخ خود از جلهمة بن عرفطه نقل کرده است : من به مکّه آمدم و در آنجا قحطى بود . قریش گفتند : اى ابوطالب سرزمین ما خشک شده و آبى براى خوردن نداریم ، بشتاب و طلب باران کن . ابوطالب بیرون آمد و همراه او جوانى بود که گویا خورشیدِ پشت ابرى است ... پس ابوطالب آن جوان را گرفت و پشت او را به کعبه چسباند و با اشاره انگشت آن جوان را پناهگاه خود قرار داد، در حالى که هیچ ابرى در آسمان نبود، ناگاه ابرها از این سو و آن سو آمدند و باریدند و بسیار باریدند و آب جارى شد و دشت و بیابان سرسبز گردید.

در عصر امام عسکری(ع)، قحطی سامرا را فرا گرفت و معتمد به مسلمانان دستور داد برای نماز باران به صحرا بروند، آنان سه روز دعا کردند اما باران نبارید. تا آن که جاثلیق مسیحی به همراه نصارا و راهبی به صحرا رفتند. راهب دعا کرد و بارلن بارید. خلیفه شگفت زده دستور داد امام را از حبس خارج کرده تا چاره ایی بیندیشند. امام فرمودند مسیحیان برای نماز خارج شوند، راهب مانند گذشته دست به آسمان بلند کرد امام این بار امام استخوانی را از راهب گرفت و فرمود: «هر گاه استخوان پیامبرى زیر آسمان آشکار شود باران مى بارد».