حضرت ابراهيم(ع) در مورد ثروت فراوانش توسط فرشته الهي امتحان شد. آن فرشته نزديك ابراهيم(ع) آمد و با صداي بلند گفت: «سبّوح قدوس رَبُّنا و ربّ الملائكة و الروح». ابراهيم از شنيدن نام محبوب خود چنان به وجد آمد كه نيمي از مالش را به او بخشيد و فرمود: اگر يك بار ديگر اين نام را بر زبان آوري نصف ديگر مالم را به تو مي بخشم. آری انسان مي تواند به جايي برسد كه همه چيزش را فداي معبودش كند.

حضرت سيدالشهدا(ع) فرمود: «إنّى أُحبّ الصلاة»؛ (نماز محبوب من است) نفرمود من نماز می خوانم؛ يعني، آن باطن و حقيقت نماز محبوب من است و آنرا مشاهده و لمس می کنم. برای درک بهتر این مطلب می توان به سخن خداوند در سوره «تکاثر» مراجعه کرد که فرمود: «اگر علم اليقين داشته باشيد آتش قيامت را مي ‏بينيد» معلوم مي شود هر چیزی باطنی دارد؛ باطن نماز و روزه، بهشت است، رضایت خداوند است و ... این حالت (علم الیقین) نیز دور از دسترس نیست، چراکه در مورد برخی اصحاب معصومین(ع) نقل شده که به این مقام رسیده اند.

کسى که سوره واقعه را بخواند، از غافلان نخواهد بود و اگر آن را در هر شب جمعه بخواند، خداوند او را دوست دارد، و نزد همه مردم محبوبش مى کند، هرگز در دنیا ناراحتى نمى بیند، فقر و فاقه و آفتى از آفات دنیا دامنگیرش نمى شود، و از دوستان امام على(ع) خواهد بود؛ و اگر هر شب بخواند، هرگز فقیر نخواهد شد.

از عایشه روایات زیادى در فضائل امام على(ع) در کتب معتبر اهل سنت نقل شده، از جمله: عایشه على(ع) را آگاه ترینِ مردم به سنّت و آگاه ترین یار پیامبر(ص) می دانست و کسی را از علی(ع) و همسرش محبوب تر نزد پیامبر(ص) سراغ نداشت. همچنین از پیامبر(ص) نقل می کند که: امّت من دو گروه مى شوند و بین  آن دو، گروهى (از دین) جدا مى شوند...، محبوب ترین مرد امّت  نزد من و خدا، آنان را مى کشد. عایشه وقتى فهمید على(ع) ذو ثُدیَه را کشت از پیامبر(ص) نقل کرد: او را بهترینِ امّتم پس از من، خواهد کشت.

بر اساس روایات  اسلامی «زاهدان» دارای نشانه و علاماتی هستند از جمله: 1- از شبهات پرهیز می کنند. 2- با غیر خدا دوستی و همنشینی نمی کنند. 3- اعمالشان برای ثواب آخرت می باشد. 4- آنها به دنیا و تجلیاتش پشت می کنند. 5- از توهین افراد متکبر ناراحت نمی شوند.

«تذکّر» از نتائج «تفکّر» است و از همین روى علمای اخلاق و عرفان منزل تفکّر را بر منزل تذکّر مقدّم دانسته اند. خواجه عبداللّه انصارى این عارف بزرگ مى گوید: «تذکّر فوق تفکّر است؛ زیرا که تفکّر طلب محبوب است و تذکّر، حصول مطلوب».

محبت، تنها یک علاقه قلبى ضعیف و خالى از اثر نیست، بلکه آثار آن، در عمل منعکس می شود. کسى که مدعى عشق به پروردگار است، نخستین نشانه اش، پیروی از فرستاده اوست. در واقع محبت یک طرفه، نمى تواند وجود داشته باشد؛ از این رو خداوند می فرماید: « گو اگر خدا را دوست داريد از من پيروى كنيد تا خدا دوستتان بدارد و شما را ببخشايد». بر این اساس هر محبتى دارنده آن را دعوت مى کند که عملاً در راه خواسته هاى واقعى محبوب گام بردارد، و در چنین حالى به طور قطع، «محبوب» نیز به او علاقه پیدا مى کند.