آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

حدیث ولایت به روایت احمد بن حنبل از بریده اعتبار دارد؛ چون رجال سند این حدیث همگى از افراد مورد وثوق و اعتماد نزد اهل سنت اند.

احمد بن حنبل از ابن نمیر، و او از اجلح کندى، از عبدالله بن بریده از پدرش بریده نقل مى کند که گفت: رسول خدا(صلى الله علیه وآله) دو لشکر به سوى یمن فرستاد، بر یکى از آن ها على بن ابى طالب(علیه السلام) را گمارد و بر دیگرى خالد بن ولید را گماشت، و فرمود: هر گاه به یکدیگر رسیدید، على(علیه السلام) امیر شما باشد، و اگر از هم جدا بودید هر یک امیر لشکر خود باشد. بریده مى گوید: به قبیله بنى زید در یمن رسیدیم و با هم به مقاتله پرداختیم. مسلمانان بر مشرکان غالب شدند، در این قتال ذریه مشرکان به اسارت گرفته شدند. على(علیه السلام) از بین اسیران زنى را براى خود گرفت. بریده مى گوید: خالد مرا خواست و در نامه اى که به من داد امر کرد که به مدینه روم و از این واقعه نزد رسول خدا(صلى الله علیه وآله) شکایت نمایم. خدمت پیامبر آمدم و نامه را تقدیم کردم. همین که حضرت(صلى الله علیه وآله) نامه را خواند، مشاهده کردم که غضب در صورت پیامبر نمایان شد. عرض کردم: اى رسول خدا(صلى الله علیه وآله)! الآن وقت پناه بردن به خدا است. شما مرا با کسى فرستادى و دستور دادى که او را اطاعت کنم، من هم چنین کردم. حضرت فرمود: «لاتقع فی علىّ، فانّه منّى و انا منه و هو ولیّکم بعدى»؛ (سخنى بر ضدّ على مگو؛ زیرا او از من و من از اویم و او ولىّ شما پس از من است).(1)
رجال سند این حدیث همگى از افراد مورد وثوق و اعتماد نزد اهل سنت اند.
الف) عبدالله بن نمیر؛ او کسى است که یحیى بن معین و دیگران او را توثیق کرده و نیز از بزرگان اصحاب حدیث معرفى نموده اند.(2) و ابن حجر مى گوید: او ثقه و صاحب حدیث است.(3)
ب) اجلح بن عبدالله؛ او نیز مورد وثوق ابن معین و دیگران واقع شده،(4) و ابن حجر او را صدوق مى داند.(5)
ج) عبدالله بن بریده؛ او مطابق تصریح ذهبى و ابن حجر ثقه بوده است.(6)
د) بریده؛ وى از صحابه به شمار مى آید که نزد اهل سنت همگى عادل اند.(7)