اولا: در بسياری از منابع اهل سنت رواياتی درمورد نزول این آيه درباره حوادث غدير آمده است. ثانیا: بسياری از سوره های مکی آيات مدنی دارند. ثالثا: ابطح به معنی شنزاری است که سيل بر روی آن جاری می شود و در اطراف مدينه نيز مناطقی وجود دارد که مردم آن را ابطح يا بطحاء مي نامند. رابعا: منظور از عذاب در آيه 33 انفال عذاب جمعی است نه فردی. دیگر اینکه: به اعتراف نویسندگان کتابهای طبقات نگاری، نام تعداد بسیار اندکی از صحابه در این کتابها آمده است و آنچه در این مجموعه ها آمده حتی یک دهم همه صحابه نیست.

ابن رومى پیرامون غدیر اینگونه سروده است: «... محبّتِ وصىّ در سینه ام خیمه زده است، و در قلبم به شدّت جریان یافته است. پس او است چراغ روشنگر، و کسى است که نجات یافتگان به وسیله او از عذاب نجات پیدا مى کنند. و اگر محبّت او را رها کنم در روز قیامت راه خروجى از گناهانم نمى یابم... پیامبر درباره او در روز غدیر فرمود... هر که من مولاى او هستم این(على) مثل من مولاى اوست و صبح کرد در حالى که تاج افتخار بر سر او بود...».

او در قصیده ای که داراى 73 بیت است می گوید: «روز غدیر، حقّ براى اهلش کاملاً روشن گشت... رسول خدا او را به پا داشت و آنها را به ولایت او دعوت کرد... بازوان علی(ع) را کشید و اعلام کرد که او سرپرست و مولاى شماست... مردم آشکارا حقّ او را اثبات کردند و آشکارا غارت کردند...!».

او در قصیده خود که 121 بیت دارد می گوید: «اگر خلافت را به دست کسى که به او وصیّت شده بود مى سپردند، امور منظّم مى شد و مردم از لغزش ها ایمن مى شدند... پس اگر فضایل او را انکار کنند، غدیر و بدر و کوه اُحد شاهد او هستند. و آیاتى از قرآن که درباره فضیلت او و ایثار او و قوت و غذایش آمده، شاهد او هستند».

ابو اسماعیل اینگونه سروده: «جدّ من وزیر و پسر عموى مصطفى، على است که... صاحب روز درخت بزرگ مغیلان(روز غدیر) آن هنگام که احمد برخاست و با صداى بلند ندا داد: «اى على تو را نسبت به خود به منزله هارون نسبت به موساى پاک و کلیم قرار دادم». پس خدا تا وقتى خورشید طلوع مى کند و پاهاى انسان هاى مُحرِم سنگ هاى کعبه را در بر مى گیرد، بر او درود فرستد...».

وی درباره غدير خم چنین سروده: «آیا در غدیر خم نبود که محمّد، على را در حضور گروهى که در موسم حجّ شرکت کرده بودند، به پا داشت و به آنها گفت: هر کس از شما که من مولاى او هستم، پس از من على مولاى اوست. سپس فرمود: خدایا دوستدارِ على را دوست بدار، و به رغم هر کس که ناراحت مى شود با دشمنانش دشمن باش...».

وى در این باره چنین سروده است: «واسأل بخمٍّ عن علاه فإنّها تقضی بمجد واعتلاءِ منارِ ***بولائه یرجو النجاةَ مقصِّرٌ وتُحَطُّ عنه عظائمُ الأوزارِ»؛ (در غدیر خم سؤال کن از بلندى رتبه او ; چرا که آن به مجد و بلندى جایگاه او حکم مى کند . هر مقصّرى با ولایت او امید نجات دارد ، و گناهان بزرگ از او فرو مى ریزد).

کمیت بن زید اشعار زيادي درباره فضائل اهل بيت(ع) سروده است كه به هاشميات معروف است. قصيده عينيه او از جمله اين اشعار است كه به امامت علی(ع) و ماجرای غدیر اشاره دارد. مانند این ابیات؛ «... و پیامبر(ص) او را طبق اختیارى که داشت برگزید ... و در روز غدیر خم، ولایت را براى او آشکار کرد، البتّه اگر اطاعت مى شد و لکن مردمان این ولایت را با هم داد و ستد کردند و کالایى با ارزش مانند این، که داد و ستد شود ندیده ام...».

سید اسماعيل بن محمد حمیرى درباره غدیر قصیده 112 بیتی دارد که «مذهَّبه» نامیده مى شود. او گفته: «... در خُم بود که خداوند دستور داد اى محمّد(ص) ابوالحسن را براى قومت منصوب کن و اگر او را منصوب نکنى رسالت او را ادا نکرده اى، پس او را براى آنها به عنوان امام به پا داشت... اگر من وصیّت محمّد و عهد و پیمان مؤکّد وى در روز غدیر را حفظ نکنم، پس همانا من مانند کسى هستم که... بعد از هدایت شدن مسیحى یا یهودى مى شود».

ابن شهر آشوب در کتاب «مناقب»این شعر را از عبدى نقل کرده است:
ما لعلیٍّ سوى أخیه *** محمّد فی الورى نظیرُ؛ براى على غیر از برادرش محمّد در میان آفریدگان نظیر و مانندى نیست.
فداهُ إذ أقبلتْ قُرَیشٌ *** علیه فی فرشِهِ الأمیرُ؛ امیرمؤمنان وقتى قریش در رختخواب وى به او هجوم آوردند، خود را فداى او کرد.
وافاه فی خُمٍّ وارتضاه *** خلیفةً بعدَهُ وزیرُ؛ پیامبر در غدیر خم تمام حقِّ او را ادا کرد و او را براى جانشینى پس از خود و وزیر بودن انتخاب کرد.